प्रेमाची शप्पथ आहे तुला सिजन ०८

 

भाग ०१

बसमध्ये.

अजिंक्य खिडकीतून बाहेर बघत होता. प्रतीक्षा बाळाला घेऊन बसलेली. अजिंक्यच्या आणि तिच्यामध्ये सारा बसलेली.

प्रतीक्षा : साताऱ्याला जाऊन काय करायचं अजिंक्य ?

अजिंक्य : माहित नाही. पण जो आत्ता सोबत त्रास आहे त्याला मागे सोडून येण भाग होत. नवीन आयुष्य सुरु करू आपण.

प्रतीक्षा : तुझ घर सोडल तर आता आपल्याकडे काहीच नाहीये.

अजिंक्य : म्हणजे ?

प्रतीक्षा : तुझ्या स्टोरीवर मालिका सुरु करणार होते मी. आणि खूप प्रयत्न केले पण प्रोड्युसर मिळाला नाही म्हणून मग मीच पैसे गोळा केले. गाडी विकली. साताऱ्यातल तू मला घेतलेलं घर आणि अमितने घेतलेले दागिने सगळ विकून मी पैसे गोळा केले पण. मालिका झाली नाही.

अजिंक्य : का ?

प्रतीक्षा : तुझी तब्येत बिघडली जास्त.

अजिंक्य : बस एवढच कारण ?

प्रतीक्षा : हो.

अजिंक्य : पण माझी शेवटची स्टोरी ज्या डायरीत लिहिलेली ती माझ्या हाताने जाळून टाकलीय.

प्रतीक्षा : हो, माहितेय मला.

अजिंक्य : मग कोणत्या स्टोरीवर करणार होतीस मालिका ? नक्की काय झालय ?

प्रतीक्षा : मी तुझ्या कॉम्प्युटरमधल्या स्टोरी घेऊन खूप जणांकडे गेले. सगळ्यांनी त्या स्टोरी अप्रूव्ह केल्या पण त्याचा लेखक तू आहे समजल्यावर त्यांनी स्टोरी रिजेक्ट केली. जोशी म्हणून एक होते. त्यांनी अभिजित नावाच्या एकासोबत ओळख करून दिली. आणि त्याने तयारी दाखवली. मी त्याला पैसे द्यायला तयार होते पण तो म्हणाला पैसे मी निम्मे लावतो बाकीचे तु लाव. मी तयार झाले. स्टोरीला त्याने री-राईट करायला माझ्याकडून हक्क घेतेले आणि ती स्टोरी त्याने त्याच्या नावावर केली.

सॉरी अजिंक्य. माझ चुकल मी विश्वास ठेवला. पण तुझी मेहनत मी घालवली. ती स्टोरी तू स्वतः त्यावर काम करणार होतास पण मला तुझ्या बाकीच्या स्टोरी मिळत नव्हत्या आणि मला तू शुद्धीवर आल्यावर सांगायचं होत कि तुला काम मिळाल आहे. जेणेकरून तुला बर वाटेल पण स्टोरीच हातून गेली. ती स्टोरी मिळवायला त्याला मी पैसे द्यायची तयारी दाखवली त्याने होकार दिला. मी त्याला भेटायला गेले पण ( आणि प्रतीक्षा एकक्षण थांबली, अजिंक्यने तिच्याकडे बघितल )

अजिंक्य : पण ?

प्रतीक्षा : काही नाही. त्याने नाही दिली स्टोरी.

अजिंक्य : असुदे. सोड. एक स्टोरी गेली म्हणून मला फरक पडत नाही.

दोघांच्यात पुन्हा शांतता. नंतर प्रतीक्षा तो शुद्धीत नव्हता तेव्हाच्या सगळ्या गोष्टी सांगत बसली. त्यात सातारा हि आला. बस थांबली. अजिंक्य साराचा हात धरतो. एका हाताने नीट बाळाला धरतो. आणि प्रतीक्षा त्याला चिटकून चालत राहते. अजिंक्य शांत पडलेल्या तोंडाने चालत होता. प्रतीक्षा त्याला बघत चालत राहते. एका रिक्षात बसून ते घरी जातात. घराजवळ आल्यावर अजिंक्यला त्याची बुलेट दिसते. पापणी मिटून पुन्हा उघडतो तर ती तिथे नसते. त्याला वाईट वाटत. बाजूला इनोव्हा आणि स्विफ्टपण नसते. प्रतीक्षा त्याच्या खिशातून चावी काढून कुलूप उघडते. ते आत जातात. अजिंक्य बाळाला बेडवर ठेवतो आणि त्या हालचालीने बाळ जाग होत आणि रडायला लागत. प्रतीक्षा बाळाला दुध पाजायला बसते. सारा प्रतीक्षाजवळ असते. अजिंक्य किचनमध्ये जातो. सगळा पसारा असतो. तो आवरायला लागतो. थोडफार आवरून तो खाली खुर्चीला टेकून बसतो. प्रतीक्षा बाळाला झोपवून आत येते तर अजिंक्यला खाली बसून रडताना बघून तिच्या डोळ्यात पाणी साचत. 

 

भाग ०२

प्रतीक्षा त्याच्या जवळ जाते. ती ही खाली बसते. अजिंक्याच्या डोक्यावरून ती हात फिरवते आणि अजिंक्य तिच्या मिठीत जातो आणि रडायला लागतो. प्रतीक्षाला हि राड्याला येत. ती त्याला आणखी जवळ घेते. थोड्यावेळाने प्रतीक्षा त्याला मिठीतून बाहेर काढते, त्याच्या डोळ्यातून येणाऱ्या पाण्याला ती पुसते. अजिंक्य तिला जवळ ओढतो आणि तिच्या ओठांना स्वतःच्या ओठात घेतो.

प्रतीक्षा : अजिंक्य तू आता आराम कर जरावेळ.

अजिंक्य : गरज तू आहे. खूप दगदग, त्रास झालाय तुला. तू आराम कर. बाळाला आणि साराला बघतो मी. तू झोप शांत.

प्रतीक्षा : नको.

अजिंक्य : मी सांगतोय ना. चल.

तो तिचा हात धरतो आणि दोघ उठतात. बाहेर येऊन बेडवर बाल झोपलेलं असत त्याच्या शेजारी तो प्रतीक्षाला झोपवतो. सारा हि तिथच बाजूला झोपलेली असते. अजिंक्य प्रतीक्षाच्या डोक्यावरून हात फिरवत तिला झोपवतो. प्रतीक्षा आतून इतकी थकलेली असते कि ती पुढच्या दोन मिनिटात झोपून जाते. ती झोपलीय बघून अजिंक्य बाजूला खुर्चीवर बसला. खूप प्रश्न पडलेले त्याला. खूप काही बदलल होत त्याच. बदल होणार होताच पण या बदलामुळे त्याला इथून पुढच आयुष्य नव्याने सुरु करायचं होत. आणि त्यासाठी त्याच्याकडे काहीच उरल नव्हत. होती ती फक्त वाढलेली जबाबदारी. त्याने प्रतीक्षाचा मोबाईल बघितला. तो घेतला आणि त्याने एक कॉल लावला आणि तो बाल्कनीत गेला.

अजिंक्य : हेल्लो, सर, मी...अजिंक्य भोसले.

... : कोण ?

अजिंक्य : रायटर अजिंक्य तुमची एक स्क्रिप्ट लिहिली होती मी. आठवल का ?

... : हा,..हा, आठवल आठवल. बोल अजिंक्य कसा आहेस.

अजिंक्य : मी ठीक. मला काम हव होत.

... : सध्या माझ एका फिल्मवर काम सुरु आहे.

अजिंक्य : पुढचा प्रोजेक्ट कधी सुरु करणार आहात ?

... : इतक्यात तरी नाही. सध्या सलग चार फिल्म्सच काम चालू असणार आहे. मध्यंतरी मला स्टोरीची गरज होती. मला तुझी आठवण हि झाली पण तुझा कॉल लागला नाही. मग दुसर्याला मी तो प्रोजेक्ट देऊन टाकला. आता कुणाला हवी असेल स्टोरी तर सांगेन.

अजिंक्य : नक्की ?

... : हो, पण एक सांगू का अजिंक्य, कोणती करायला नाव असाव लागत. तुझ गेलय या बर्याच दिवसात तुझा कुठ ठाव ठिकाणा नाही. बर्यापैकी विसरलेत तुला सगळे. आणि तुला काम देतील अस वाटत नाही. पण मी करेन काही न काही तुझ्यासाठी प्रयत्न. तू काळजी करू नकोस.

अजिंक्य : चालेल.

... : बर चल ठेवू फोन ? शुटींग स्पॉट वर आहे.

अजिंक्य : हो. चालेल.

अजिंक्य पुन्हा खोलीत आला. बाळाची हालचाल चालू होती. बहुतेक बाळ उठणार होत. अजिंक्यने त्याला जवळ घेतल आणि झोपवल. तो तसाच बाळाला मांडीवर घेऊन खुर्चीवर बसला.

अजिंक्य थोड्यावेळाने घराबाहेर गेला. खूप वेळ चालत होता तो. इतका चालला कि त्याच्या छातीत दुखायला लागल. तरी तो चालत होता. एका डोंगरावर जाऊन त्याने सिगरेट पेटवली. पहिला कश घेतला आणि त्याला खोकला यायला सुरुवात झाली. त्या खोकल्याची ढास इतकी होती कि त्याच्या छातीतून कळ यायला लागली. तो उठला. आणि त्याच्या पुढे अंधारी यायला लागली. तरी तो कसाबसा उठला आणि एका झाडाला धरून तो उभा राहिला. त्याने मोबाईल सुरु केला. प्रतीक्षाचा त्याने फोटो बघितला. मोबाईल बंद केला आणि खिशात ठेवला आणि तेवढ्यात पुन्हा एकदा त्याच्या छातीत जोरात कळ आली. इतकी जोरात कि क्षणभर त्याचा श्वास अडकला. त्याने घरून आणलेली बंदूक मागच्या खिशातून काढली. स्वतःच्या छातीवर ठेवली. आणि बंदुकीचा खटका दाबला.   

भाग ०३

जोरात आवाज झाला. प्रतीक्षा झोपलेली उठली. समोर अजिंक्य नव्हता. तिला सुचायचं बंद झालेलं. ती उठून किचनमध्ये गेली. अजिंक्य नव्हता. बाल्कनी बघितली तिने, तिथे हि तो नव्हता. तिला अजून घाम फुटला. तीच लक्ष बाहेर आल्यावर दरवाजाकडे गेल. दरवाजा थोडासा उघडा होता. ती पळत बाहेर गेली. दर लावायचं हि ती विसरून गेली. पायात हि काही घातल नाही. पायऱ्या उतरताना एक दोन एक दोन पायऱ्या तिच्या पायाखालून निसटत होत्या. पायरीच एक वळण आल. प्रतीक्षाचा पाय निसटला आणि तिचा तोल गेला आणि खालून आलेल्या अजिंक्यला ती धडकली. अजिंक्यने पटकन तिला पकडल. नशीब तिचा पाय मुरगळला नाही. अजिंक्याने तिला नीट धरून उभ केल. तो काय विचारणार तोच तिने त्याला जवळ घेतल. तिचे ते हृदयाचे ठोके स्पष्ट त्याच्या हृदयाला जाणवत होते. त्याच लक्ष वर गेल. वरून दोन तीन लोक त्यांना बघत होते. अजिंक्याने तिला सावरल आणि तिचा हात धरून तिला घरी आणल.

आत येऊन त्याने दार लावल. तिला जाऊन पाणी आणल आणि तिला दिला. हातातली दुधाची पिशवी टेबलावर ठेवून खुर्ची तिच्या समोर ठेवून तो बसला.

अजिंक्य : काय झाल ?

प्रतीक्षा : स्वप्न पडल मला.

अजिंक्य : कसल ?

प्रतीक्षा : नाही.

अजिंक्य : नाही ? स्वप्न पडल ना तुला काय पडल ? एवढी का घाबरलीस तू ?

प्रतीक्षा पाण्याचा ग्लास बाजूला ठेवते. अजिंक्यच्या मांडीवर बसते आणि त्याला जवळ घेते. अगदी घट्ट.

प्रतीक्षा : अजिंक्य, तू मला सोडून जाणार नाहीयेस आता कधीच होना.

अजिंक्य : हो.

प्रतीक्षा : कुठ गेला होतास तू. मला न सांगता.

अजिंक्य : दुध आणायला. तुला चहा बनवून द्यावा तू उठल्यावर म्हणून गेलेलो. चहा पिणार ?

प्रतीक्षा : मी करते. तू बस. माझ्या समोर. माझ्या जवळ राहा बस. बाकी मी सगळ करेन.

अजिंक्य : आरामाची गरज आहे तुला म्हणून इथ आणलय. मी करतो. हव तर चल आत सोबत. दोघ हि उठतात. प्रतीक्षा किचनकडे जायला निघते तर तीच लक्ष मागे जात. अजिंक्य सारा आणि बाळाच्या बाजूला लावलेल्या उश्या नीट करतो. आणि त्याच लक्ष प्रतीक्षकडे जात.

अजिंक्य : काय झाल ?

प्रतीक्षा आत निघून जाते. अजिंक्यही आत जातो. आणि गेल्या गेल्या प्रतीक्षा त्याला जवळ ओढते. त्याला मिठीत मारते. क्षणात ऊन त्या दोघांभोवती जमत. दोघ हि कीस करतात. थोड्यावेळाने बाजूला झाल्यावर अजिंक्य दुध तापवत ठेवतो आणि फ्रीजसुरु करतो आणि आत स्वच्छ आहे का बघतो. प्रतीक्षा त्याचा हात धरते. अजिंक्य तिला जवळ ओढत बोलतो,

अजिंक्य : काय ग कॅडबरी हवीय का तेव्हासारखी....?

प्रतीक्षा लाजते. ती बाहेर जायला निघते आणि अजिंक्य तिला मागून घट्ट धरतो आणि स्वतःकडे ओढतो. किती ती ताकद लावलेली त्याने. त्या दोघांतून वार हि जाणार नव्हत इतके ते एक झालेले. केसांना मोकळ करून त्याने त्या केसांना एका बाजूला केल. मोकळ्या कानावरून गळ्याकडे ओठांनी ताबा मिळवत तो हातांनी तिच्या पोटावरून छातीकडे स्पर्श सुरूच होता.

तीही प्रतिकार करायच्या तयारीत नव्हती. इतक्या दिवसांनी तो असा तिला ताकदीने जवळ घेत होता. कित्येक दिवस झोपूनच होता. जेव्हा तिला गरज होती नेमका तोच तिथ नव्हता. ती खूप थकलेली. शरीराने मनाने. आता तिला थांबायचं नव्हत. कारण अजिंक्यच्या प्रेमाशिवाय तिला आता बर वाटणार नव्हत. ती त्याच्याकडे फिरली. तिने अजिंक्यच्या शर्टची बटण काढायला सुरुवात केली. तो हि तिच्या साडीच्या पदराला खांदा बाजू करत होता. आणि दुध फसफसून वर आल. अजिंक्यच लक्ष गेल. तो निघणार तर प्रतीक्षाने त्याला स्वतःकडे ओढून धरल. आता अजिंक्य हरला. त्याची ताकद तिला गेल्यासारखं झाल. तोही मग तिच्या मिठीत गेला. प्रतीक्षा आणि तो दोघ  दुध बंद करून दुसर्या खोलीतल्या बेडवर गेले. आणि प्रतीक्षाने त्याला जवळ ओढलं. 

भाग ०४

प्रतीक्षा : अजिंक्य थांबू नकोस. खूप दिवसांपासून लांब आहे मी.

अजिंक्य : तू नाही मी.

प्रतीक्षा : तुझ्या याच स्पर्शाची गरज होती मला.

अजिंक्य : मी आहे. फील कर मला. प्रत्येक माझा स्पर्श. प्रत्येक माझा श्वास.

प्रतीक्षा : हो.

अजिंक्य : ( तिच्या गालावरून ओठ फिरवत असताना प्रतीक्षा डोळे मिटून होती. तो अचानक थांबला तिने डोळे उघडले ) काय पडल तुला स्वप्न मगाशी ?

प्रतीक्षा : विचित्र होत. तू नको विचारू मी नाही सांगू शकत.

अजिंक्य : का ? मला काय झाल होत का ?

प्रतीक्षा : हम... ( तिने पाठीला धरून त्याला जवळ ओढलं )

अजिंक्य : नको विचार करू. मला काय होत नाही.

प्रतीक्षा : आता विचार करावा लागेल मला मुलांपेक्षा जास्त तुझा. मला काही होत नाही म्हणतोस तू. इतके वर्ष मी तुझ्या या वाक्यामुळे तुझा इतका विचार केला नाहीस. पण आता अलीकडे जे काय तुला झालय बघवल नाहीच पण सहन हि झला नाही. आणि इथून पुढे तुला काय झाल तर मी माझ काय तरी करून घेईन.

अजिंक्य : आणि मुलाचं काय ?

प्रतीक्षा : आणि माझ काय ?

अजिंक्य : म्हणजे ?

प्रतीक्षा : तुझ्या शिवाय प्रतीक्षा काहीच नाही. तू आहेस तर मी आहे न आपली मुल आहेत. कळतय तुला ?

अजिंक्य : हो. आणि हे पण कळतय कि मला तुझ्य्पासून लांब कुठेही जायचं नाहीये. एक वीत पण लांब नको आहेस तू मला माझ्यापासून लांब.

त्याने तिला स्वतःवर घेतल.

काहीवेळाने.....

प्रतीक्षा झोपलेली. बाहेर बाळाची हालचाल झालेली जाणवली. अजिंक्य बाळाजवळ जाऊन बाळाला खेळवत असतो. साराहि असते. अजिंक्यला भूक लागलेली. त्याच्याकडे पैसे नव्हते. त्याने प्रतीक्षाच्या पर्समधून पैसे घेतले आणि बाहेरून खायला मागवल. पार्सल आल आणि त्याने साराला खाऊ दिल. मग प्रतीक्षाला उठवल. प्रतीक्षा जेवयला आली खरी पण पूर्ण थकलेली आणि झोपेत होती. अजिंक्य जेवण ताटात वाढतो. आई आसपास असल्यःक बाळाला समजल आणि ते भुकेने रडायला लागल. प्रतीक्षा त्याला दुध पाजायला बसली. अजिंक्य स्वतः खिचडी तिला भरवत राहतो. एकीकडे प्रतीक्षा खात होती. एकीकडे बाल त्याच वेळेस दुध पीत होती. प्रतीक्षा अजिंक्यला निरखून बघत होती. उभारी धरलेली अजिंक्यने. स्वतःच्या त्रासातून, आईच्या जाण्याच्या धक्क्यातून सावरलेला. प्रतीक्षा तर त्याच्या सोबत तो क्षण घालवून आईच दुःख विसरून गेलेली. नकळत तिने आईच जाण मान्य केल होत. आता आहे तो अजिंक्य तिची दोन मुल बस हेच आहेत आणि हेच विश्व होत तीच आता. बाल झोपून गेल. प्रतीक्षाने बाळाल नीट बेडवर झोपवल. अजिंक्याने शेवटचा घास प्रतीक्षाला भरवला. आणि स्वतःला जेवायला घेतल. प्रतीक्षा लागलीच त्याला ताट वाढते. अजिंक्य तिला बसायला सांगतो. जेवण करून तो भांडी घासून तिच्याकडे येतो. ती बाल्कनीतून समोर बघत बसलेली असते. तो तिच्या शेजारी उभा राहतो.  

भाग ०५

काही दिवसांनी त्याच बाल्कनीत...

दोघ उभे असतात.

प्रतीक्षा : खूप दमलेला दिसतोय. खूप काम होत का आज ?

अजिंक्य : हम. तुला ती साडी आवडली होती ना काल ? उद्या जाऊन आणू.

प्रतीक्षा : नको. आत्ता इतक्यात गरज नाही. अस हि मी बाहेर जाते कुठ ? घरीच असते.

अजिंक्य : असुदे. आवडलेली वस्तू समोर असते तो पर्यंत ती कुठेच नसते. पण जेव्हा ती जाते. पुन्हा कुठेच सापडत नाही.

प्रतीक्षा : अजिंक्य, ती फक्त साडी आहे.

अजिंक्य : तुझी आवड जपायला हवी मी.

प्रतीक्षा : मला कोणती साडी आवडली हे ऐकल पण मी इतके दिवस बोलतेय ते का तू ऐकत नाहीयेस.

अजिंक्य : आता काय..

अजिंक्य खिशातून सिगरेट काढतो. प्रतीक्षा त्याला नको अस खुणावते. पण तरी अजिंक्य सिगरेट पेटवतो.

अजिंक्य : दोन तीनच कश.. तू बोल.

प्रतीक्षा : तू रायटर आहेस. तुझ काम स्टोरी लिहीन आहे. तू जे आत्ता ज्वेलर्समध्ये काम करतोय मला नाही आवडत अजिंक्य. तुला बोलले न मी काम करते. तू घरी बस. लिहायचा सराव कर. कंटाळा आला तर सारा आहे. आपल बाळ आहे. तू नको ना हे काम करू. प्लीज.

अजिंक्य : मला गरज असताना तू सोबत दिलीस ना. आता तुला बाळाला गरज आहे. मी घरात बसलो तर पैसे कुठून येणार ? आणि अस हि अपेक्षा सोडलीय मी मला आता फिल्म किंवा सिरीयल लिहायला मिळेल. त्यापेक्षा काम करून पैसे कमवलेले बर. आणि बघ न आता जवळ जवळ तीन महिने व्हायला आले. सिगरेट कमी झली माझी. दारू तर काहीच नाही. पूर्ण दिवस ती नोकरी रात्री घरी. बस रुटीन चांगल चालल आहे.

प्रतीक्षा : नाही. हे चांगल रुटीन नाहीये. मी असा अजिंक्य कधी माझ्या स्वप्नात बघितला नव्हता. तुला अजून खूप करायचं आहे लिहायचं आहे. तुझ रुबाबात बुलेट चालवन. कायम सतत बडबड करण. प्रत्येक क्षण प्रेमात असण. सतत मला जवळ घेण. प्रेमाने बोलन सगळ हरवलय अजिंक्य. तीन महिन्यापूर्वी आपण शेवटच एकत्र आलो होतो अजिंक्य. एवढा तुटक झालायस तू माझ्यापासून. प्रेमाने सोड पण तू साध स्वताशीतरी बोलतोस का रोज थोडावेळ ? कामावरून येतोस. मला मदत करतोस. जरावेळ इथ बसतोस आणि झोपतोस. मी म्हणत नाही सतत माझ्याशी बोल माझ्याजवळ बस पण आत्ता आहेस तसा नको वागू.

अजिंक्य : प्रेमाशिवाय अजिंक्य काहीच नाही. प्रेम नाही तर लिहायला सुचत नाही मला. तुझ खूप प्रेम आहे माझ्यावर जाणवत मला पण...पण परिस्थिती आत्ता तरी प्रेम करायची नाही. काम करून पैसे कमवण्याची आहे.

प्रतीक्षा : अरे पण घर आणि गाडी विकून आलेले पैसे थोडे फार शिल्लक आहेत न.

अजिंक्य : ते तेवढेच राहणार आहेत. किंवा संपत जाणारे. पुढे काय.

प्रतीक्षा : ते संपतील तेव्हा संपतील तोपर्यंत तू काम कर. ज्वेलर्सच्या दुकानातल नाही तुझ स्वतःच.

अजिंक्य : मला झोप आलीय. येणारेस ?

अजिंक्य सिगरेट अर्धी उरलेली विझवून आत निघतो. प्रतीक्षा त्याचा हात धरते. दोघ एकमेकांना बघतात. प्रतीक्षाच त्याला जवळ ओढून घेते. दोघ एकमेकांना मिठीत घेतात.

प्रतीक्षा : अजिंक्य, माझ खूप प्रेम आहे तुझ्यावर. आपल बाळ, सारा, त्यांच्यावर पण इतक तुझ्यावर प्रेम आहे. तू ठीक असशील तर सगळ्याला अर्थ आहे. प्लीज तू हि नोकरी सोड. तुझ्या लायक नाहीये हे.

अजिंक्य : बघू.

अजिंक्य आत निघून गेला. प्रतीक्षा हि मागे गेली. 

भाग ०६

प्रतीक्षा : तुला काहीच सुचत नाही का ? काहीच लिहू शकत नाहीस का तू ?

अजिंक्य : नाही. मला काही सुचत नाही. आणि लिहायची इच्छा मेलीय माझी. तू नव्हतीस तेव्हा प्रेमासाठी मी तरसत होतो. त्या भावनेत बरच लिहून ठेवल मी. हि आत्ता मी जितके दिवस वाया घालवलेत त्याच मला काही वाटत नाही. कारण या दिवसांची कसर भरून निघेल इतक मी आधीच लिहून ठेवल आहे.

प्रतीक्षा : पण हे दिवस जातील. नवीन येत राहतील. तू लिहिलेलं तसच मागे पडत राहील. लिखाण पण नवीन दिवसासारख नवीन लिहिलेलं हव अजिंक्य.

अजिंक्य : अजिंक्य सोप्पा वाटत असला तरी नाहीये. प्रत्येक शब्दात मला शोधताना लोकांना बरच काही मिळत राहील आणि ते कळत जाईल त्यांना तेव्हा एक वाक्य बनत राहील. मी नसेन तेव्हा माझा शोध घेत जो येईल त्याच आख्ख आयुष्य त्या शोधात जाईल. बस झाल लिखाण. आता नको आहे मला.

प्रतीक्षा : हे बरोबर नाहीये. तुला तेव्हा सुचत होत. का ? मी नव्हते म्हणून ?

अजिंक्य : कोणी नव्हत म्हणून.

प्रतीक्षा : मी आले म्हणून तुझ लिखाण कमी झाल का ?

अजिंक्य : माहित नाही.

प्रतीक्षा : अस नको बोलू हो किंवा सांग.

अजिंक्य : माहित नाही मला. पण तू आलीस मला हव ते त्याहून जास्त प्रेम मिळाल. आणि तू हवी होतीस  तू हि मिळालीस. दुःख त्रास काहीच राहिला नाही आता. लिहायला मला तो त्रास हवा असतो. तो संपला. आता नाही लिहू वाटत. आता बस मला तुझ्यासाठी जगायचं आहे.

प्रतीक्षा : कस ?

अजिंक्य : तुमच्यासोबत वेळ घालवून तुमच्या आवडी जपून. मुलांसाठी भविष्य सगळ तयार करून ठेवून. तुला शेवट पर्यंत साथ देऊन.

प्रतीक्षा : तुझ्या वडिलांनी काही केल नव्हत तुझ्यासाठी. तू तुझ जग बनवलस अजिंक्य. आणि तू आता असा जगलास तर आपल्या मुलांना हि तेच आयुष्य मिळेल जे तू सुरुवातीला जगलास. तुला कराव लागेल माझ्यासाठी नाही निदान आपल्या मुलांसाठी. त्यांना काय वाटेल विचार केलायस का जेव्हा लोक म्हणतील त्यांचा बाबा फेमस रायटर होता. पण तुमच्यासाठी त्याने काहीच केल नाही माघारी काहीच ठेवल नाही. अजिंक्य, मला काही नकोय. तू आहेस बस आहे. माझ जग एवढच आहे. बस हे घर आणि या घरातले आपण चौघ.

अजिंक्य : पण मला सुचतच नाहीये. मी काय करू.

प्रतीक्षा : मी काही मदत करू का ?

अजिंक्य : कसली...?

प्रतीक्षा : मी पुण्याला जाऊन राहते.

अजिंक्य : काय ?

प्रतीक्षा : एकटी. मुलांना घेऊन. तू इथ एकटा राहा. जास्त नाही महिनाभर. तू लिही. तुला हव ते. जेवढ जमेल तितक. मला पण राहवणार नाही. तुझ्याशिवाय जास्त. पण महिनाभर काढेन मी तुझ्याशिवाय. तू लिही.

अजिंक्य : तू काय बोलतीयस कळतय ?

प्रतीक्षा : हो. आणि त्याचा फायदा आपल्याला होणारे. तुला का कळत नाहीये.

अजिंक्य : फायद्याची गोष्ट कधी पासून तुझ्या माझ्यात यायला लागली  मनु ?

प्रतीक्षा : कधी आली नाही पण वेळेनुसार बदल करायला हवा आपल्यात आणि आपल्या नात्यात पण. तू राहा महिनाभर फक्त. तिसाव्या दिवशी मी इथ असेन.

अजिंक्य : अजिबात नाही.

प्रतीक्षा : ऐक माझ.

अजिंक्य : तू ऐक माझ. असल काहीही तू करणार नाहीयेस. आणि मला हि करू देणार नाहीयेस.

प्रतीक्षा : अजिंक्य...आय लव्ह यु.

अजिंक्य : लव्ह यु टू पण त्या बदल्यात मला अस सोडून जाऊ नकोस.

प्रतीक्षा : अजिंक्य..

अजिंक्य : झोप मनु.

अजिंक्य झोपला. त्याने पांघरून घेतल तोंडावर आणि अंधारात त्या डोळे उघडे ठेवून विचार करत पडला.

प्रतीक्षा विचारात बराच वेळ होती. पंधरा मिनिटांनी तिने अजिंक्यला हाक मारली पण तो झोपेलेला. तिला काही रस्ता दिसत नव्हता. तिने मोबाईल सुरु केला आणि अंजलीचा नंबर स्क्रीन वर आणला. 

०७

अजिंक्यच मागे लक्ष गेल. अजिंक्यने तिच्या हातून मोबाईल घेतला. मोबाईल बघत,

अजिंक्य : प्रतीक्षा....ज्या गोष्टीपासून लांब पुढे आलोय मी मागे सगळ सोडून. तू पुन्हा मला तिकडे पाठवणारेस ?

प्रतीक्षा : हो. मला आधीचा अजिंक्य हवा आहे. त्यासाठी मी माझ प्रेम तुझ्या विश्वासावर पणाला लावतेय. मला माहितीय तू मला सोडून जाणार नाही. पण तात्पुरता तू तिथे हवास ज्या जागेची तुला गरज आहे. तुला लांब जाव लागेल माझ्यापासून.

अजिंक्य : प्लीज. हा विषय आता इथून पुढे नकोय.

प्रतीक्षा उठून बसली.

प्रतीक्षा : मग काय करू मी अजिंक्य ?

अजिंक्य : मी करतो काही तरी.

प्रतीक्षा : काय ? काम ? नोकरी ? नको. मला नकोय नोकरी करणारा अजिंक्य. दिवसभर दुसऱ्याच्या हाताखाली तोंड पासून मन मारून काम करणारा.

अजिंक्य : तू आत्ता झोप. मी पण झोपतो.

प्रतीक्षा : अजिंक्य.

अजिंक्य : प्लीज.

प्रतीक्षा झोपली. अजिंक्य उठून बाल्कनीत गेला. तिथ बसून तो डायरीत लिहिण्याचा प्रयत्न करत होता. पण त्याला काहीच सुचत नव्हत. पूर्ण रात्र त्याने किती काय लिहील पण त्याच मन भरत नव्हत. बराच वेळ विचार केला. पण नाहीच. काहीच सुचत नव्हत. बस आता झोपावं म्हणून त्याने डायरी बल्कीनीत तिथच बाजूला टाकली. तो उठला. आणि आतल्या खोलीत आला. आणि प्रतीक्षा उठेलेली दिसली.

प्रतीक्षा : कधी उठलास ?

अजिंक्य : झोपलोच नाही.

अजिंक्य काहीच न बोलता झोपला.

प्रतीक्षा त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवते. अजिंक्यच्या अंगावर पांघरून टाकून ती आवरायला जाते.

दुपारी एक ला अजिंक्य उठला. तो उठला तेव्हा सारा त्याच्या बाजूलाच बसलेली. प्रतीक्षा बाजूला बाळाला दुध पाजत होती. अजिंक्य जाऊन आवरतो.

आवरून झाल्यावर तो तिला आलोच म्हणून बाहेर जातो. एका दुकानात जाऊन दोन डायऱ्या घेऊन येतो. त्याला डायरी घेऊन आलेल बघून प्रतीक्षा त्याच्याकडे बघते. अजिंक्य तिच्या जवळ बसतो. बाळ प्रतीक्षाच्या मांडीवर झोपलेलं असत. तो तिला कीस करतो.

अजिंक्य : हे बघ नवीन डायरी. लिहायला घेतोय. नवीन.

प्रतीक्षा : काय ?

अजिंक्य : एक गोष्ट.

प्रतीक्षा : खरच ?

अजिंक्य : हो. आजपासून लिहायला सुरुवात करणारे.

प्रतीक्षा : हेच हव होत मला. तू आता कसला विचार करू नकोस. तू फक्त लिखाण कर.

अजिंक्य : हो.

प्रतीक्षा : नाव काय आहे गोष्टीच ?

अजिंक्य डायरीच पहील पान उघडतो. पेनाने त्यावर नाव लिहितो “अजिंक्य” आणि प्रतीक्षकडे बघतो. प्रतीक्षा हलकस हसते आणि डोळे मिटते. अजिंक्य तिला कीस करतो. आणि डायरी बंद करतो.

भाग ०८

अजिंक्य बाल्कनीत बसून गोष्टीची सुरुवात विचारात बनवायला लागतो. हातात बंद डायरी आणि पेन घेऊन बसलेला असतो. सारा खेळत-खेळत बाल्क्निपाशी जाते, प्रतीक्षा तिला घेऊन दुसऱ्या खोलीत जाते. अजिंक्य थोड्यावेळाने किचनमध्ये येतो.

अजिंक्य : ऐक न.

प्रतीक्षा : काय झाल ?

अजिंक्य : मी जोपर्यंत आत येत नाही तोपर्यंत मला बोलवायला येऊ नकोस.

प्रतीक्षा : जेवायला ? म्हणजे जेवण बनवतेय मी आत्ता.

अजिंक्य : कशालाच बोलवू नकोस.

प्रतीक्षा : बर.

अजिंक्य : लव्ह यु.

प्रतीक्षा : लव्ह यु टू. बेस्ट लक.

अजिंक्य तिला जवळ घेतो. गालावर ओठ टेकवतो. आणि जातो. प्रतीक्षाला तिचा जीव असा तिच्यापासून लांब जाताना जाणवला. ती त्याच्या मागे जाते. अजिंक्य बाल्कनीत जाऊन बाहेरून दार लावून घेतो.

प्रतीक्षा जेवण बनवायला लागते. अजिंक्य विचारत बसलेला असतो.

वार सुटलेलं. ढगाळ वातावरण झालेलं. मोकळ एक पठार, जिथल गवत अगदी वार्याचा हात धरून माती सोडायला तयार झालेलं. अशा या वातावरणात एक चारचाकी वाऱ्याच्या विरोधात पुढे येत होती. मागे अम्ब्युलन्स होती. गाडी प्लॉटिंग केलेल्या खांबाच्या अलीकडे थांबली. गाडीतून दोघ अवजार घेऊन उतरतात. चार खांबाच्या बरोबर मधोमध खोदायला सुरुवात करतात. साडेपाच फुट उभं आणि आडव तीन फुट इतकी जागा खोदत असताना. गाडीतले आणखी दोघ बाहेर येऊन गाडीतूनच सिगरेट पेटवून बाहेर येतात आणि वाऱ्याच्या दुसरीकडे तोंड कडून सिगरेट ओढायला लागतात. तासाभराने खड्डा पूर्ण झाला. ते दोघ वर येतात. अम्ब्युलंस सुरु होते आणि गाडीच्या बाजूला उभी होते.

चौघे अम्ब्युलंसच्या मागे जातात. दार उघडल जात. एक शव उचलून उकरलेल्या खड्ड्यात ठेवल जात. हे सगळ गाडीत बसलेली प्रतीक्षा बघत असते. डोळ्यातल पाणी गळ्याच्या हि खाली आलेल बाहेर उभ्या लोकांना दिसत नव्हत. वाऱ्याच्या माराने काचेवर पुढच्या दव जमायला लागलेलं. डोळ्यातल दव केव्हाच पसरलेलं चेहऱ्यावरच्या लवावर. चौघे मिळून मातीने तो खड्डा भरायला लागले. खड्डा भरून झाल्यावर गाडीतून एक सिमेंट ची चौकोनी जड फरशी काढली दोघांनी. कोरीव काम केलेली ती फरशी भरलेल्या खड्ड्यावर ठेवली. त्या बाजूने सिमेंट टाकून ती त्यात बसवली. वार एव्हाना कमी झाल होत. आणि आता पाण्याचे थेंब यायला लागले. ओल्या त्या सिमेंट वर कोरड सिमेंट टाकून ते दोघ गाडीत बसले.

दोन्ही गाड्या निघाल्या. अजिंक्यने आदल्या दिवशी पहाटे आत्महत्या केली होती. आणि जवळ एक डायरी होती त्यात त्याने लिहील होत, मला जाळू नका. मला तसाच ठेवा. मला इथून जायचं नाहीये. मला इथच थांबायचं आहे. मला वरून नाही इथूनच माझ्या लोकांना बघायचं आहे. मला माझ शरीर आठवायचं नाही आहे तसच बघायचं आहे. एका पठाराच नाव आणि तिथल नेमक ठिकाण त्याने त्यात लिहून ठेवलेलं. आणि म्हणून हे सगळ घडल.                   

          

      

  

    

     

copyrighted@21