प्रेमाची शप्पथ आहे तुला ७वे पर्व

भाग ०१

प्रतीक्षाच्या डोळ्यात पाणी आल. तिने त्याला बघितल. रुबाबात कायम हातात सिगरेट नाहीतर मोबाईल घेऊन बसणारा कायम स्वतः हसणारा आणि सोबत जो कुणी असेल त्याला हसवणारा. आत्ता शांत पडून होता. हाताला लावलेलं सलाईन. छातीतला बांधलेल्या पट्ट्या त्यावर पडलेले रक्ताचे ओलसर डाग. चेहऱ्यावरच तेज सगळ निघून गेलेल त्याच्या. त्याला गरज होती पण प्रतीक्षा आत्ता काहीच करू शकत नव्हती.

एकदा भेटायचं ठरलेलं, हि गोष्ट कॉलेजला असतानाची होती. जेव्हा दोघांच भेटायचं ठरल होत, तेव्हा अजिंक्य तासभर आधीच प्रतीक्षाच्या घरासमोरच्या वडाच्या झाडाच्या पारावर मागच्या बाजूला येऊन बसलेला. तिथ अंधार असायचा. आणि तिथ कुणी फिरकायचं नाही. त्यामुळे कायम अजिंक्य आणि प्रतीक्षा तिथ भेटायचे. आणि कधी मिठी मारावीशी वाटलीच एकमेकांना तर वर पारावर चढून झाडाच्या खोडाला टेकून मिठी मारायचे. मग अगदी तिथून कुणी गेल तरी कुणाला हे दोघ दिसायचे नाहीत. आणि असाच भेटायचा बेत दोघांनी केलेला, आणि नेमका हिवाळ्यात पाऊस पडला. तस सकाळपासून आभाळलेल. पण दुपार नंतर गारवा वाढला. कुठ तरी पाऊस पडतोय म्हणून इकडे पडणार नाही अस ठरवून दोघांनी भेटायचं ठरवल होत, पण सगळ फिस्कटल.

पाऊस आला आणि प्रतीक्षाला आईने बाहेर सोडल नाही. हातात तिने छत्री घेतलेली तरी. अजिंक्य केव्हाच तिथ पारावर येऊन बसलेला. छत्री घेऊन आलेला तो. बराच तास तो बसून होता. पण तो घरी गेला नाही. प्रतीक्षा त्याला दुपारी सांगून गेलेली कि मला उशीर झाला तरी मी येईन. मला तुला भेटायचं आहे. आणि त्या एका शब्दावर तो तिथ बसलेला. अजिंक्य तिथ बसलेला पहाटे सव्वा पाचपर्यंत. तेही जाग राहून. जेव्हा सकाळी नळातून बाहेर हवेचा आवाज यायला लागला. तेव्हा प्रतीक्षा दार उघडून झोपेत बाहेर आली. नळ बंद केला आणि तिथच डोळे चोळत उभी राहिली. तीच लक्ष गेल समोर तर झोपाळलेल्या डोळ्यांनी तिला अजिंक्य समोर दिसला पाठमोरा. क्षणात तिची झोप गेली. तिने आवाज न करता दाराला बाहेरून कडी लावली. आणि ती अजिंक्यजवळ गेली. अजिंक्य तिला बघून खुश झाला. जागेवरून उठला. आणि तिने केस एका बाजूला केले आणि ते गुंडाळून वर बांधले. दोघ एकमेकांना बघत राहिले. अंधारात.....अजिंक्यने दोन्ही हात बाजूला करून आळस दिला आणि तेवढ्यात प्रतीक्षाने त्याला इतक घट्ट जवळ घेतल कि, त्याचा आळस मधल्यामधी अडकला. पण रात्रभर थंडीत बसून तिच्या मिठीत जी गर्मी मिळाली. त्याने त्याला बर वाटायला लागल. प्रतीक्षाने अजिंक्यला बघितल. त्या तेव्हाच्या अजिंक्यला आत्ता अस झोपलेलं बघून तिच्या डोळ्यातून पाणी आणखी यायला लागल. जेव्हा अमित गेला तेव्हा अजिंक्य आणि प्रतीक्षा भेटले. आणि मग त्याच तिच्यावरच प्रेम बघून प्रतीक्षा सगळ सोडून जेव्हा त्याच्या दारात आली. त्याने कोणता हि एक प्रश्न न विचारता तिला आणि साराला घरात घेतल होत. तो खंबीर अजिंक्य आत्ता बेजीव होऊन पडलेला. तिने डोळे पुसले. डॉक्टर नव्हते. बहुतेक ते केव्हाच गेलेले. ती अजिंक्य जवळ जाऊन बसली. त्याच्या केसातून हात फिरवत ती त्याला एकटक बघत बसली.

भाग ०२

प्रतीक्षा अजिंक्य जवळ दोन दिवस सलग बसून होती. अजिंक्य शुध्दीत आला नव्हता. प्रतीक्षाची नुसती धावपळ होत होती. बाळाला बघून दुध पाजून, साराच खायचं प्यायचं बघून अजिंक्यजवळ पण बसायचं. यात तीच तिच्याकडे लक्षच काही नव्हत. बाळाला गरज होती तिची पण ती दवाखान्यात त्याला आणू शकत नव्हती. बाळ दिवसभर रडत होत. जेव्हा प्रतीक्षा संध्याकाळी जायची घरी अजिंक्यला डबा आणायला तेव्हाच बाळ तिला बघून शांत व्हायचं. तिसऱ्या दिवशी सकाळी सकाळी डॉक्टर आले. त्यांनी अजिंक्यला बघितल. त्याला एक इंजेक्शन मांडीत दिल. आणि प्रतीक्षाला काही गोळ्या लिहून दिल्या.

डॉक्टर : मला नर्सकडून कळाल हे मोठे लेखक आहेत.

प्रतीक्षा : हो.

डॉक्टर : मी पहिल्यांदा ऐकल यांच नाव. मला इथून वेळ मिळत नाही. आणि वाचन तर अजिबात आवडत नाही. त्यामुळे याचं मी काही वाचल नाही.

प्रतीक्षा : बर.

डॉक्टर : बर, हि औषध आणून ठेवा. दुपारी डोस द्यावा लागेल. आणि हे इंजेक्शन उद्यासाठी लागेल ते हि आणून ठेवा संध्याकाळीपर्यंत.

प्रतीक्षा : रोज येतात ते आले डॉक्टर नाहीत का ?

डॉक्टर : हा ते मुंबईला गेलेत मोठ एक ऑपरेशन आहे. त्यामुळे या पेशंटला मला बघायला सांगितल आहे.

प्रतीक्षा : ठीक आहे मी आणून ठेवते औषध.

डॉक्टर निघून गेले. आणि हळू हसण्याचा आवाज आला. प्रतीक्षा मागे वळून बघते. अजिंक्य निम्मे डोळे उघडून हसतो. प्रतीक्षा पटकन त्याच्या शेजारी जावून बसते. त्याच्या केसातून हात फिरवत विचारते,

प्रतीक्षा : कस वाटतय अजिंक्य ?

अजिंक्य : आजपर्यंत मला न ओळखणार कधी कुणी भेटल नाही. आणि माझा इलाज होतोय अशाकडून ज्याला मी कोण आहे हे माहितच नाही. आणि हे मला समजल्यावर मला कस वाटत असेल काय वाटत तुला ?

प्रतीक्षा : तू नको ना विचार करू या कशाचा.

अजिंक्य : मी जिवंत आहे फक्त तुझ्यासाठी. तुझ्यासाठी मनात जगायची एक इच्छा आहे म्हणून आत्ता पुन्हा डोळे उघडलेत वाटत माझे. प्रतीक्षा एक सांगू का ?

प्रतीक्षा : काय अजिंक्य ?

अजिंक्य : माझ तुझ्या खूप प्रेम आहे. जगात कुणी कुणावर करत नाही इतक प्रेम आहे तुझ्यावर. मला तुझी साथ हवीय कोणत्या हि गैरसमजा शिवाय. मी चुकलो पण माझ्यापासून लांब होऊ नको. मी जे जगलो ते माझ्या मुलांना नको आयुष्य. बिनबापाच आयुष्य मला माझ्या बाळाला आणि साराला नाही द्यायचं.

प्रतीक्षा : शs.. तू शांत पडून रहा मी आहे. कायम तुझ्यासोबत आणि तुझीच आहे म्हणून आपण वेगळे होऊन पण पुन्हा अमित गेल्यानंतर पण एकत्र आलो. हेच आपल नशीब आहे. तू माझ्या आयुष्यात आहेस. आपल आयुष्य एक आहे. तू शांत राहा. नको कसले विचार करू. झोप मी आहे. अजिंक्यने तिला जवळ घेतल. आणि प्रतीक्षाने त्याचा ओठांना आपल्या ओठात घेतल. आणि अजिंक्याच्या डोळ्यातून पाणी आल. ते बघून प्रतीक्षा हि ओल्या डोळ्यांना घेऊन खिडकीपाशी गेली. आणि बाहेर बघायला लागली अजिंक्यकडे पाठ करून.

भाग ०३

अजिंक्य तिच्याकडे बघतो. प्रतीक्षा पाठमोरी डोळे पुसत उभी असते. तो स्वतःच्या हातातली सलाईनची सुई काढायला जातो पण तेवढि ताकद नसते त्याच्यात. तो प्रयत्न करतो पण नाही जमत.

अजिंक्य : प्रतीक्षा...

प्रतीक्षा मागे वळून बघते, आणि त्याच्या जवळ जाते.

प्रतीक्षा : काय ?

अजिंक्य : मी आहे ठीक, तू घरी जाऊन ये.

प्रतीक्षा : नको. इथ आत्ता कोण नाहीये तुझ्याजवळ. आणि नेहमीचे डॉक्टरपण नाहीयेत इथ.

अजिंक्य : हो, पण बाळाला भूक लागली असेल. वरच दुध पिऊन त्याच पोट नाही भरणार. आणि भरल तरी अंगाला नाही लागणार. तू जा. माझ्यापेक्षा त्याला गरज आहे तुझी. आणि साराला पण करमत नसेल. तिला पण थोड खायला घाल आणि मग ये ना. मी आहे. काळजी करू नको.

प्रतीक्षा : घरी आई आहे अजिंक्य. इथ कुणी नाहीये.

अजिंक्य : मी आहे. तू जा. हव तर जास्त वेळ नको थांबू पण घरी जाऊन ये.

प्रतीक्षा : नक्की जाऊ ?

अजिंक्य : हो.

प्रतीक्षा निघाली. अजिंक्यच्या चेहऱ्यावरून एकदा हात फिरवला आणि निघाली.

अजिंक्यने डोळे मिटून घेतले. तो झोपून गेला. प्रतीक्षा घरी आली. तिने बाळाला तीच दुध पाजल. साराला खायला देऊन बाळाला झोपवून ती आईला मदत करून तिने चहा आणि बिस्कीट खाल्ल फक्त. आणि अजिंक्यसाठी जेवणाचा डबा भरून ठेवला. आतल्या खोलीत जाऊन तिने कपाट उघडल. त्यातले काही बॉक्स उघडून पुन्हा कपाट बंद केल आणि तिने एक कॉल केला.

प्रतीक्षा : हेल्लो, आनंद जोशी बोलतायत का ?

आनंद : हो, आपण ?

प्रतीक्षा : प्रतीक्षा अजिंक्य भोसले.

आनंद : म्हणजे रायटरच्या मिसेस का ?

प्रतीक्षा : हो.

आनंद : बोला ?

प्रतीक्षा : तुम्हाला नवीन मालिकेसाठी स्टोरी पाहिजे का ?

आनंद : पाहिजे तर आहे. पण अजिंक्यची नको.

प्रतीक्षा : का ? त्याच्या मालिका तुम्हाला हि माहित आहेत किती फेमस होतात.

आनंद : हो माहित आहे. पण त्याची स्टोरी घेतली तर माझ्या बाकीच्या दोन मालिका बंद करून टाकतील इंडस्ट्रीतली माणस. आणि एका स्टोरीसाठी दोन मालिकांचा तोटा नाही सहन करून चालणार मला.

प्रतीक्षा : बर मग मी पैसे लावते, तुम्ही फक्त मालिका बनवा आणि प्रसिद्ध करा.

आनंद : अहो, पैसे तुम्ही लावला तरी मालिकेच्या स्टोरीला अजिंक्य सरांच नाव लागेलच ना. दुसऱ्या कुणाच्या नावावर मालिका सुरु करायची असेल तर सांगा लगेच करू काम सुरु. पैसे पण मी लावतो. स्टोरी तुमची नाव फक्त दुसऱ्याच.

प्रतीक्षा : नको, सॉरी. नाव लागल तर अजिंक्यचच लागायला हव.

आनंद : मग माझ्याकडून काहीही मदत होऊ शकत नाही.

प्रतीक्षा : बर.

कॉल कट झाला. त्यानंतर तिने दोन आणखी नंबर शोधले तीन-चार वेळा कॉल लावून बघितला पण लागला नाही. तिने काही बॉक्स घेतले आणि ती एका ज्वेलर्समध्ये गेली.

भाग ०४

प्रतीक्षाने सोबत नेलेले बॉक्स तिथे नेऊन त्यातले सगळे दागिने मोडले. जे दागिने अमितने तिला लग्नावेळी बनवलेले. आणि काही दागिने अजिंक्यने तिला घेऊन दिलेले. त्याचे सगळे मिळून आठ लाख झाले. सोन तपासून मग त्याचे पैसे मिळणार तोपर्यंत थोडासा वेळ लागणार होता. प्रतीक्षा बसली. पण तिला शांत बसवेना. तिने मोबाईल घेतला आणि एका प्रोड्युसरला कॉल केला पण त्याने तो उचलला नाही. “जेव्हा गरज असते आपल्याला कुणाची, नेमकी कुणाला आपली गरज नसते”. हेच खर. आता काय कराव या विचारात ती शांत बसून होती. आणि तिला एकजण आठवला. तिने लगेच कॉल केला.

प्रतीक्षा : हेलो, मुळे काका. मी प्रतीक्षा बोलतेय.

मुळे : प्रतीक्षा ? हा बेटा बोल. किती दिवसांनी फोन केलायस.. ? कुठे आहेस ? कशी आहेस ?

प्रतीक्षा : मी बरी आहे काका. तुम्ही कसे आहात ? आणि काकी ?

मुळे : आम्ही दोघ हि टुणटुणीत आहोत. बोल काय काम काढलस काकाकडे ?

प्रतीक्षा : काका, अजिंक्यने एक घर घेऊन दिलेलं बघा मला आठवतय का ? आजूबाजूला जमीन होती मध्ये घर होत बघा. तुमच्या ओळखीचे ते पटवर्धन होते त्यांच ते घर होत. आठवतय का ?

मुळे : हा, आल-आल लक्षात त्याच काय ?

प्रतीक्षा : विकायचं आहे मला. लवकरात लवकर.

मुळे : का ? अग अस घर आणि आसपास मोकळी जागा असल नाही ग भेटत. ते पण भरल्या शहरात. काही गरज आहे का पैशाची तुला. मी करतो न मदत. बेटा तुझ्या मुलीला भविष्यात होईल ते घर. नको विकुस.

प्रतीक्षा : तिच्यासाठीच नवीन घर घेतेय इकड पुण्यात. फक्त मला लवकरात लवकर पैसे हवेत. जो कुणी तयार असेल त्याला लगेच विकता येईल. कागद तयार आहेत.

मुळे : मला सांग तुला कितीची नड आहे ?

प्रतीक्षा : वीस तीस लाख.

मुळे : इतके ?

प्रतीक्षा : हो.

मुळे : मी काही मदत करू का ?

प्रतीक्षा : तुम्ही विचारल हेच खूप आहे काका. पण तुमची मदत मला पुन्हा करावी लागेलच ना परत. त्यापेक्षा तुम्ही माझ घर विकून दिल तर बर होईल.

मुळे : मला दोन दिवस दे मी बघतो.

प्रतीक्षा : चालेल. मी कॉल करेन तुम्हाला परत काका.

मुळे : हो...हो काहीच हरकत नाही. काळजी घे.

कॉल कट झाला.

भाग ०५

आणि समोरून एकीने तिला बोलवल. प्रतीक्षा गेली. पैसे आणि पावती घेऊन ती तिथून घरी आली. घरी येऊन तिने पैसे ठेवले. बाळाला बघितल. एवढ्या वेळात डबा भरून ठेवलेला गार झालेला. तिने पुन्हा गरम करून डबा भरला. आणि ती निघाली. तेवढ्यात बाळ रडायला लागल. इतक रडायला लागल कि ते रडायचं थांबतच नव्हत. आई खेळवत होत्या. सारा हि त्यात काही तरी प्रयत्न करत होती. पण बाळ ऐकायलाच तयार नाही. शेवटी प्रतीक्षाने त्याला आईकडून स्वतःजवळ घेतल तेव्हा ते शांत झाल. अजिंक्य तिकड एकटा होता. आणि इकडे बाळ ऐकायला काही तयार नव्हत. शेवटी प्रतीक्षाने डबा आणि बाळ दोन्ही सोबत घेतल. आणि ती दवाखान्यात आली.

अजिंक्य खिडकीकडे एकटक बघत बसलेला. प्रतीक्षा आल्याच समजल तस त्याने बघितल तर ती आणि बाळ दिसल. अजिंक्य उठायचा प्रयत्न करत होता. पण त्याला जमत नव्हत. डाव्या बाजुच सगळ बेजीव झाल्यासारखं शांत झालेलं. उजव्या हातात सुई होती त्यामुळे तिकडून काही हालचाल करता येत नव्हती. तेव्हा मग प्रतीक्षा पटकन पुढे जाऊन डबा बाजूला ठेवते. आणि बाळाला घेऊन अजिंक्यच्या जवळ बसते. अजिंक्य बाळाच्या डोक्यावरून हात फिरवतो. आणि बाळाला ते जाणवत. डोळे बारीक उघडून ते बघत तर समोर प्रतीक्षा दिसते. दोन्ही हाताची हालचाल करून ते जणू प्रतीक्षाला विचारात असाव कि बाबा कुठे आहे ? प्रतीक्षा बाळाला अजिंक्यसमोर धरते. आणि बाळ अजिंक्यला बघत. अजिंक्य त्याला बघून हलका हसतो. बाळ पण बारीक डोळ्यांनी अजिंक्यला बघून हसत. आणि तोंडाने बारीक आवाज काढत जणू त्याला हाकच मारत.

प्रतीक्षा बाळाला मग मांडीवर झोपवून एका हाताने थोपटवत हळू हळू एका हाताने डबा उघडून अजिंक्यला भरवत राहते. या सगळ्यात बाळ झोपून जात. अजिंक्यच जेवण होत. आणि अजिंक्यला गोळ्या देऊन ती बाळाला घेऊन घरी निघून जाते. जाताना मोकळा डबा घेऊन जाते. बाळ झोपलेले त्याला तसच आत झोपवून ती पुन्हा बाहेर आली.

दवाखान्यात येताना वाटेत तिला कॉल आला.

प्रतीक्षा : हेलो ?

माणूस : हेलो, प्रतीक्षा बोलतायत का ?

एकजण : हो..आपण ?

एकजण : मी गौरव. मला समजल आपल्याकडे मालिकेसाठी स्टोरी आहे. अजिंक्य सरांची. मला त्यांची स्टोरी घ्यायला काही हरकत नाही. पैसे मी लवतो. मला फक्त चांगल्या स्टोरीची गरज आहे.

प्रतीक्षा : कुठून बोलताय आपण ?

गौरव : मुंबई.

प्रतीक्षा : आपल बजेट काय असणार आहे एका एपिसोडच ?

गौरव : पाच ते सहा लाख.

प्रतीक्षा : बर, आणि बाकी स्टार कास्ट नवीन घेणार आहात कि जुनी ?

गौरव : दोन्ही मिक्स.

प्रतीक्षा : स्टोरी द्यायला माझी हरकत नाही पण तुम्ही अजिंक्यच्या आधीच्या मालिका बघितल्या आहेत का ? त्याच्या मालिकांची क्रेज माहित आहे का ?

गौरव : हो. माझी इच्छा होती त्यांच्या स्टोरीवर काम करायची. ती बहुदा आता पूर्ण होईल.

प्रतीक्षा : अजिंक्यच्या कामात बराच रिकामा वेळ निघून गेलाय. यात तो पुन्हा नव्याने सुरु करतोय. त्याच आता नाव कमी झाल किंवा त्याच्या स्टोरीची ती क्रेज चालली नाही तर मला चालणार नाही. तुम्ही एक तर तुमच बजेट वाढवा किंवा जुनी स्टार कास्ट घेऊन मलिका बनवत असाल तर सांगा.

गौरव : आमची आधीची एक मालिका होती ती अर्ध्यात बंद करावी लागली होती. कमी टी.आर.पी. मुळे. दोन वर्षानंतर आम्ही आता ठरवल आहे आता उतरायचं तर चांगलच घेऊन. पण आधीच्या मालिकेत लॉस झाला त्यामुळे आत्ता जास्त पैसे लावता नाही येणार. हा पण प्रमोशन जोरात करू.

प्रतीक्षा : तुम्ही निम्मे लावा मी निम्मे लावते पैसे चालणार आहे का ?

गौरव : मग तर काहीच हरकत नाही.

प्रतीक्षा : चालेल. मग एक मिटिंग घेऊन पुढच ठरवूयात.

गौरव : मी शनिवारी येणारे पुण्यात तेव्हा भेटू.

प्रतीक्षा : चालेल.

कॉल कट झाला. प्रतीक्षा दवाखान्यात आली.

भाग ०६

प्रतीक्षा अजिंक्य जवळ बसली. अजिंक्य झोपलेला. अजिंक्यची एक डायरी जी तिला हवी होती. ती तिला सापडत नव्हती. अजिंक्य झोपेतून उठल्यावर त्याला विचारायचं म्हणून ती त्याची वाट बघत होती. बराच वेळ अजिंक्य शांत पडून होता. प्रतीक्षा पूर्ण विचारात हरवलेली. संध्याकाळची वेळ. प्रतीक्षा भेटणार होती सात वाजता आणि आली नऊ वाजता. घरी काहीतरी काम लागल आणि मग ते केल्याशिवाय तिची सुटका होणार नव्हती. बर काम झाल तरी कित्येक प्रश्न आणि त्यांची उत्तर देऊन तिथून निघताना घरातल्यांच्या नजरेत येणार नाही अस तरी आणि अजिंक्यला आवडेल अस आवरून मग निघेपर्यंत वेळ झाला. आणि अजिंक्य हि तिथच थांबलेला. तिला येताना बघून तो त्याचे डोळे मिटून बसला. शांत. प्रतीक्षा आली तिने त्या हाक मारली. मग त्याला हात लावला. मग त्याला चिमटा काढला तरी तो गप्पच. मग तिने त्याला पोटाला गुदगुल्या केल्या तरी तो गप्पच. मग मात्र प्रतीक्षाच काळीज थंड पडल. तिने त्याला जवळ घेतल. ते जिथ भेटलेले त्या बागेत तिथल्या जागेवर बरेचसे जोडपी प्रत्येक एक झाड बघून त्या खाली असलेल्या बाकड्यावर बसायचे. तिथ जास्त प्रकाश हि नव्हता. तिने त्याला जवळ घेतल. आणि तिची ती धडधड वाढलेली ऐकून अजिंक्यने जिथ तीच हृद्य धडधड करत होत तिथे त्याने स्वतःचे ओठ टेकवले. आणि प्रतीक्षाच्या डोळ्यातून पाणी आल. जे त्याला नाही दिसल. पण त्याला ते जाणवल. तिने मग त्याला जवळ घेतल. आणि परत अस कधीच करू नकोस मला कधीच हे सहन नाही होणार. तू माझा श्वास आहेस. आणि मला श्वास नसेल तर माझ काय होईल म्हणून त्याला ओरडली. या विचारातून बाहेर ती आली आणि तिने अजिंक्यला बघितल. त्याचे श्वास मघापेक्षा कमी झालेले तिला जाणवले. ती अजून त्याच्या जवळ सरकली. तिने त्याचा हात हातात घेतला. आणि त्याचे श्वास ऐकले.

खूप कमी होते. ती पटकन बाहेर गेली. दोन नर्स घेऊन ती आत पुन्हा आली. नर्सने एक इंजेक्शन दिल. आणि त्यातली एक नर्स तिथेच थांबली. प्रतीक्षा भरलेल्या डोळ्याने शांत बसून होती. थोड्यावेळाने अजिंक्यचे श्वास पुन्हा ठीक झाले. प्रतीक्षाला आता चक्कर आल्यासारखं होत होत. तिला जेवायचं होत पण अजिंक्यला सोडून कुठ जाऊ वाटत नव्हत तिला.

इकडे, अजिंक्यच्या एका पुस्तकाला वाचून एकीने एक नव आयुष्य जगलेल. जे तिला हव होत पण कधी मिळालच नव्हत. अजिंक्यला एकदा भेटाव म्हणून ती काहीही करायला तयार होती. आणि तिने मग एक कॉल लावला पुस्तकाच्या पब्लिशर्सना. त्यांच्याकडून अजिंक्यचा नंबर मिळवला. पण कॉल लागला नाही. सोशल मिडीयावर खूप शोधलं तरी काहीच पत्ता नाही. आणि मग तिने ठरवल काहीही करून भेटायचंच अजिंक्यला. आणि त्यासाठी तिने तिच्या नवऱ्याला अजिंक्यच्या पुस्तकांची नाव सांगून ती विकत आणायला लावली आणि तिच्या मावस बहिणीला अजिंक्य कुठला आहे हे शोधायला सांगितल.

तिकडे, प्रतीक्षा तशीच बसून राहिली. बराच वेळ बसल्यावर तिचा डोळा लागला. नर्स पण मग अजिंक्यला एकदा तपासून निघून गेली. अजिंक्यला जाग आली. त्याने बघितल प्रतीक्षा त्याच्या पायाशी बसून होती. आणि बसल्या बसल्याच झोपून गेलेली.

भाग ०७

संध्याकाळ होती. अंधारत चाललेलं बाहेर. आणि दार वाजलं. तिने दार उघडल. दारात तिचा नवरा. तिने आत यायला त्याला जागा दिली. आणि आतल्या खोलीत निघून गेली. खोलीत जाऊन तिने पुस्तक वाचायला घेतल. बाहेरच दार नवऱ्याने लाऊन घेतल. आणि चेहरा-हातपाय धुवून टॉवेलने पाणी पुसत तो आतल्या खोलीत आला. तिला पुस्तक वाचताना बघून त्याने हातातला टॉवेल बाजूला बेडवर टाकला. आणि तिच्या जवळ जाऊन बसला. तिने त्याला बसायला जागा दिली. पण त्याच्याकडे लक्ष दिल नाही. तो तिच्या शेजारी अजूनच सरकून बसला. तिने त्याच्याकडे बघितल आणि पुन्हा पुस्तकात लक्ष घातल. त्याने तिच्या खांद्यावर हात ठेवला. आणि तो हात तसाच गळ्यावरून वर नेत गालावर आणला आणि तिने आखडून ठेवलेली मान त्याच्याकडे त्याने त्याच्या हाताच्या ताकदीने वळवून घेतली. आणि तिला काही कळू न देता तिच्या ओठंना स्वतःच्या ताब्यात घेतल. तिच्या हातातला पुस्तक ते तिने अजून घट्ट धरल. पुढे काय, सगळ झाल. पण तिच्या मर्जी विना. थोड्यावेळाने तो तिच्यापासून लांब झाला. उठून अर्धवट ओलसर तोंड टॉवेलनी पुसत तो बाहेरच्या खोलीत गेला.

ती हातात पुस्तक घेते पण ते दोघांच्या अंगाखाली जाऊन बरचस चुरगाळलेल असत. ते ती नीट करता करता तिला कॉल येतो तिच्या मावस बहिणीचा. तीच नाव असत मृणाल. आणि जी पुस्तक वाचत असते ती असते ऐश्वर्या.

मृणाल : हेल्लो ऐशू, मला अजिंक्य मिळाला.

ऐश्वर्या : कुठ ?

मृणाल : फेसबुकवर.

ऐश्वर्या : ते मला हि माहित होत. ते त्यांच फेसबुक वापरत नाहीये खूप दिवस झाले.

मृणाल : साताऱ्याला जायचं का आपण मग ?

ऐश्वर्या : आणि शोधणार कस ? आणि मला नाही जमणार. घराबाहेर पडायला हजार कारण शोधायला लागतात मला, मग पुणे सोडून मी तिकड जायचं तर दिवस जाईल एक. हे नाही शक्य.

मृणाल : मग आता ? मी जाऊन बघू का ?

ऐश्वर्या : जाशील ?

मृणाल : हो.

ऐश्वर्या : लवकरात लवकर मला भेटायचंय त्यांना.

मृणाल : तुझ्या नवऱ्याला सोडून दे ऐशू. नको राहू त्याच्यासोबत. असला नवरा असल्यापेक्षा नसलेला बरा. ऐशू, अजिंक्यवर खरच इतक प्रेम आहे का तुझ ? नाही म्हणजे तू मला इतक सांगत असतेस त्याच्याबद्दल. त्याच्या पुस्तकांबद्दल. मला नाही वाटत तो सिंगल असेल. तुझ्यापेक्षा पण भारी खूप आधीच त्यांना त्यांच्या मनातल बोलून बसल्या असतील.

ऐश्वर्या : असुदे. पण मनातल प्रेम बोलून दाखवायला पाहिजे. त्यांनी होकार दिला तर मी नवऱ्याला त्या क्षणी सोडून देईन.

मृणाल : आणि नाही म्हणाले तर ?

ऐश्वर्या : त्यांना डोळे भरून बघेन आणि आयुष्यभर तो चेहरा त्यांचा आठवेत बसेन.

मृणाल : हे नुसत म्हणायचं असत. प्रेम करायचं असत. आठवत बसायचं नसत. बर, आणि त्याच लग्न झालेलं असेल तर ?

ऐश्वर्या : अस नको बोलू. अस काही नसणारे. एवढे फेमस आहेत ते. ते कशाला लवकर लग्न करतील. मोठी माणस लवकर लग्न करत नाहीत.

मृणाल : मग तर लवकरच शोधायला हव त्यांना. कोणी त्याच्या आयुष्यात यायच्या आधी.

इकडे अजिंक्य प्रतीक्षाकडे बघत बसलेला असतो. कित्येक दिवसांनी तो आज जरासा उठून तिरका बसलेला उशीला.

भाग ०८

प्रतीक्षाच लक्ष अजिंक्यमध्येच गुंतून राहिलेलं. बाळाकडे पूर्ण दुर्लक्ष होत चाललेलं. घरी तिची आई तिच्या बाळाला सांभाळत असल्या तरी बाळाला जे काही लागत ते आईशिवाय आणखी कुणाला जास्त समजत ? प्रतीक्षा अजिंक्यने लिहिलेल्या गोष्टीवर मालिका सुरु करणार होती. त्यासाठी तिने पैसे हि जमवलेले शनिवारी म्हणजे परवा त्यांची भेट होणार होती. त्यात सगळी बोलणी करून पुढच सगळ ठरवून अजिंक्यच नाव पुन्हा इंडस्ट्रीत आणायचा विचार प्रतीक्षा करत होती. झोपेतच प्रतीक्षाला श्वास गुद्मरल्या सारखा जाणवला. ती मोठ्याने श्वास ओढून ओढून घेत होती. आता तिला श्वास तर घेण जड जात तर होतच होत पण अंग हि गरम होत चाललेलं. ती घाबरून डोळे उघडते. तिला मिठी मारून बसलेला अजिंक्य तिला दिसला. तिने पटकन त्याला आणखी जवळ घेतल. खूप दिवसांनी असा अजिंक्य तिच्या जवळ आलेला. इतके दिवस झोपून एका जागी होता. आज त्याची हालचाल झाली. आणि त्याने केल काय तर तिला मिठीत घेतल होत. तिला बर वाटत होत. ती त्याच्या केसातून हात फिरवत होती. अजिंक्य डोळे मिटून शांत होता. मग त्याने मिठी सोडली. आणि मागे सरकताना त्याचा तोल गेला आणि तो पूर्ण मागेच पडला पण नशीब गादिवरच पडला. प्रतीक्षा पटकन जागची उठली आणि त्याला निट धरून मागे उशीवर त्याच डोक टेकवते. आणि अंगावर जरास पांघरून देते. आणि त्याच्या डाव्या हाताला हातात धरून त्याच्याकडे बघत बसते.

अजिंक्य : शांतता आणि एकटेपणा त्रास देणारे असतात. प्रतीक्षा, बोल माझ्याशी. खूप बोल. मी हा असा शांत पडून होतो. तुझी फरपट झाली मी घर, बाळ, सारा सगळ बघून तुझ तुझ्याकडे लक्ष राहीलच नाहीये.

प्रतीक्षा : अस काही नाही. आहे. आहे माझ माझ्याकडे लक्ष.

अजिंक्य : मग, माझा हात धरलेला हा तुझा हात, त्यात अंगठी का नाहीये ? कानातल कुठ आहे ? केस फक्त बांधलेस त्यात मोकळेपणा का नाहीये ? हे हात कोरडे झालेत ? त्याला क्रीम का लावलेली नाहीये ? आणि ते ? ते कुठय ?

प्रतीक्षा : काय..अजिंक्य ?

अजिंक्य : कोरडे डोळे आणि ओठांवरच हास्य.

प्रतीक्षा : तू बारा होशील तेव्हा हे सगळ मी घालीन. आणि तुज्या नावाने मिरवीन. तोपर्यंत तरी तू सोडून मला काहीच सुचणार नाहीये. अजिंक्य...

अजिंक्य : हा ?

प्रतीक्षा : आय लव्ह यु....मला आत्ता समजतय तू माझ लग्न झाल अमितशी त्यानंतर माझ्याशिवाय तू कसा जगला असशील. एक एक मिनिट संपत नाही. तू बोलला नाहीस. तुझ्या डोळ्यात मला बघितल्याशिवाय आणि तु मारलेली मला प्रेमाने हाक हे काहीच नसेल तर हि प्रतीक्षा नाहीये. अजिंक्यशिवाय काहीच नाही मी. तू बरा हो लवकर. कारण गरज आहे. मी...मी सगळे दागिने विकले. तू दिलेले, अमितने केलेले. गाडी विकली साताऱ्याच घर पण तुझ्या स्टोरीवर मालिका सुरु करायला. परवा मिटिंग आहे. त्यात सगळ आमच ठरेल आणि मग लवकरच मालिका सुरु होईल आणि त्यात मग पुन्हा दिसेल, लेखक अजिंक्य अरुण भोसले.

भाग ०९

अजिंक्य : मला आता फक्त घरात लक्ष द्यायचंय. नको काही हि प्रसिध्दी, पैसा. मला फक्त आपल कुटुंब पाहिजे. ज्यात तू मी सारा आणि आपल बाळ असेल. मी काहीही काम करेन. पण आता लिखाण नको.

प्रतीक्षा : अजिंक्य ? तू अस कस बोलू शकतोस ? हे तुझ्या एकट्याच स्वप्न नाहीये. माझ हि आहे. आणि माझ प्रत्येक स्वप्न तू पूर्ण करणार आहेस हे विचन दिल आहेस तू. ते तू मोडणार का ? मी कुठ कमी पडलेय का अजिंक्य ? सोबत देण्यात ? प्रेम करण्यात ? तू फक्त सांग मी ती सगळी कसर भरून काढेन. तू म्हणशील ते करीन. बस फक्त हे स्वप्न मागे सोडू नकोस. यासाठी तर आपण एकत्र आलो ना ? आणि आधी हि तू मला हेच स्वप्न दाखवल होतस म्हणून तर मी तुझ्यावर विश्वास ठेवून प्रेम केल ना ? नाही अजिंक्य असल काही तू करणार नाहीयेस. मी आहे ना ? मी हवी तशी साथ देईन. तू फक्त माघार घेऊ नको. आणि तुला पैशाच आणि घराच्या जबाबदारीच टेन्शन असेल तर घेऊ नकोस मी करेन काही न काही काम. घर सांभाळेन, बाळाला, आणि साराला पण सांभाळेन. आणि तुला हि. बस तू फक्त स्टोरीज लिही मला आणखी काही नको.

अजिंक्य : तुझ्या प्रेमाच्या बदल्यात मी प्रेम शोधत बसलो. बदल्यात मी कित्येकिं सोबत प्रेम केल. आणि त्या मला सोडून गेल्या आणि नुसता त्रास आणि त्रास फक्त मिळत गेला आणि मनातल ऐक्याला कुणी मिळाल नाही म्हणून लिहायला लागलो मी. पुढे मग लिहून लिहून मन मोकळ नाही पण हलक होत गेल. मग पुन्हा तू दिसलीस. मग भेटलीस आणि माझ्या आयुष्यातच आलीस. तुझ प्रेम मला मिळत गेल. तू देत गेलीस आणि आता मी इतका रिकामा आहे कि माझ मन आता शांत आणि मोकळ आहे. आता मला बोलण्यासारख आणि काही सांगण्यासारख काहीच नाहीये. लिहायला प्रेमाने तुटलेलं मन नाहीतर खूप दुःख लागत माझ्याकडे खूप प्रेम आहे तुझ आणि दुःख काहीच नाही. स्वप्नात नसताना पण तू सोबत आहेस. सरासारखी मुलगी आहे. आणि आपल बाळ हि आहे. अजून काय हव ? हा हे आत्ता आजारी पडलो ते सोडल तर त्रास असा मला काहीच नाहीये. मी लिहिणार काय ? आणि तुला वाटत का कि हे अस आजारी पडल्यावर मी अति विचार करावेत लिखाण करण्यासाठी. आणि मी इथून पुढे विचार केला अति तर मी जगेन का जास्त ? प्रतीक्षा

मला वाटत मी इथच थांबाव. लिखाण सोडून जे काही उरलेलं आयुष्य आहे ते नव्याने आणि पहिल्यापासून सुरु कराव. बस. ते जर का खर घडल तर मला वाटत कि ममी लवकर लवकर बरा होईन.

प्रतीक्षा : आणि आपली स्वप्न ?

अजिंक्य : स्वप्न कितीही बघता येतात. एक एके स्वप्नाचा विचार केला तर पुढे बघण्यासारखी आणि गरजेची स्वप्न बघायची राहून जातील. आणि वेळ गेल्यावर हे जेव्हा लक्षात येईल तेव्हा जो त्रास होईल मानसिक तो किती असेल ? विचार करू हि वाटत नाहीये. प्रतीक्षा, एक दोन गोष्टी सांगू का तुला ?

प्रतीक्षा : काय ?

अजिंक्य : तुला दिलेलं स्वप्न मी सोडून देतोय अर्ध्यात पण बदल्यात मी दुसऱ्या बाजूने कसा ना कसा तुला आनंद देत राहीन शेवट पर्यंत.

प्रतीक्षा : आहे माझा तुझ्यावर विश्वास पण...अजिंक्य.

अजिंक्य : आणि दुसरी गोष्ट.

प्रतीक्षा : काय ?

अजिंक्य : आय लव्ह यु. जगात कुणी कुणावर करत नाही इतक सार प्रेम माझ फक्त तुझ्यावर आहे.

भाग १०

तेवढ्यात तिथ नर्स आली. मागून लगेच डॉक्टर हि आत आले. प्रतीक्षा जागची उठली.

डॉक्टर : डिस्टर्ब तर केल नाही ना तुम्हाला ?

अजिंक्य : अजिबात नाही.

प्रतीक्षा : रिपोर्ट आले का डॉक्टर ?

डॉक्टर : हो. सगळे ठीक आहेत. नॉर्मल आहेत. पण तरी अजून दोन चार दिवस इथ रहाव लागेल. सलाईनमधून औषध लवकर अंगात गेल तर हृदयाला त्रास कमी होईल अजिंक्यच्या.

डॉक्टर नर्सला खुणावतात आणि नर्स इंजेक्शन बघ्रून त्यांच्या हातात देते. डॉक्टर अजिंक्यला इंजेक्शन देऊन तिथून निघून जातात. प्रतीक्षा अजिंक्य जवळ येऊन बसते.

अजिंक्य : खूप दिवस लिहील नाहीये मी काही प्रतीक्षा. काही लिहायची मनस्थिती नाहीये पण पण मी लिहिलेलं माझ ऐकायची इच्छा आहे. मला वेळ असतो तेव्हा तुला घरी असाव लागत. आणि तुला वेळ मिळाला तर मी इथ असा झोपून असतो. मी लिहिलेल मी सोडून सगळ्यांनी वाचल कायम. मी कधी वाचून बघितलच नाहीये. ऐकवशील ?

प्रतीक्षा : काय ऐकवू ? गोष्ट, कविता कि शायरी ?

अजिंक्य : शायरी ऐकव.

प्रतीक्षा दोन मिनिट शांत बसते. आणि मग तिच्यासाठी लिहिलेल्या अजिंक्याने शायरी आठवून ती अजिंक्यचा हात हातात धरते आणि शायरी बोलयला सुरुवात करते. बराच वेळ अजिंक्य शायरी ऐकत राहतो. प्रतीक्षा बोलत राहते. बोलता बोलता प्रतीक्षा भरलेल्या डोळ्यांत अजिंक्यला धूसर होताना बघत होती. डोळे पुसून तिने पुढच्या शायरी म्हणायला सुरु केल्या.

अजिंक्य : यातली एक एक शायरी म्हणजे तू आहेस. तुझ्यासाठीचे हे माझे शब्द म्हणजे मीच एक आहे. मी लिहून पण माझी एक हि शायरी माझ्या लक्षात नाही. तोंडपाठ नाही. प्रतीक्षा मी असलो नसलो तरी तू असणार आहेस. कायम. जो जो कुणी वाचेल मला. त्या प्रत्येकाला त्यात तू सापडशील. तू त्यांना मिलालीस तर ते अनुभवतील एक खर प्रेम. जे कधी पुढे दुर्मिळ झालेलं असेल. प्रतीक्षा. कंटाळा आलाय आता इथे. आधीसारख तुझ्यासोबत खूप फिरायचय. आधी तुला मी घेऊन फिरायचो आता तुझ्यासोबत फिरायचं आहे.

प्रतीक्षा : प्रतीक्षा अजिंक्य असेल तो पर्यंतच आहे. पुन्हा असल बोलायचं नाही. आणि हो मीच आहे फक्त तुझ्या लिखाणात. तू जेव्हा जेव्हा कुणासोबत असशील तेव्हा तेव्हा जे काही लिहील असेल ते पण माझच आहे. प्रत्येक शब्दात तुझ्या तुझा एक जीव आहे. आणि माझा तुझ्या प्रत्येक लिखाणावर माझा जीव आहे. मी आहे. आणि असेन कायम. आणि जिथे पण प्रतीक्षा आहे तिथ अजिंक्य नाही अस कधी होणारच नाही.

भाग ११

प्रतीक्षाचा मोबाईल वाजला. तिने उचलला.

प्रतीक्षा : हेल्लो, आई ?

सारा : मम्मी, बाळ रडतय खूप.

प्रतीक्षा : कस काय ? आज्जी कुठ आहे ?

सारा : आज्जी झोपली.

प्रतीक्षा : उठव ना बाळा आज्जीला. बाळ रडतय सांग ना. मी येते घरी तो पर्यंत.

सारा : आज्जी उठत नाहीये.

आणि प्रतीक्षाचा मोबाईल स्वीच ऑफ झाला. प्रतीक्षा पटकन उठली.

अजिंक्य : काय झाल ?

प्रतीक्षा : बाळ रडतय. सारा एकटी आहे आणि आई, आई बहुतेक आजारी आहे झोपलीय ती. मला जाव लागेल घरी.

अजिंक्य : नीट जा.

प्रतीक्षा निघून गेली. इकडे अजिंक्य शांत पडून राहिला. बाहेर ढगाळ वातावरण होत. आत नुस्त गरम होत होत. अजिंक्य वाट बघत होता कुणीतरी खोलीत येईल याची. खिडकी ती बंद उघडण्यासाठी. पण कुणी आलच नाही. बराच वेळ झाला. आत नुस्त घुसमटत होत. शर्ट ओला होत चाललेला. आणि बारीक बारीक आवाज सुरु झाला. पाउस सुरु झाला. प्रतीक्षा पोचली असेल का घरी ? या विचारात अजिंक्य तसाच पडून होता. थोड थोड पण प्रत्येक श्वासागणिक जाणवत होत अस त्याच्या छातीत दुखत होत. तो छातीवर हात ठेवून पडून होता. पावसाचा जोर वाढला. कुणीतरी एकदम अस पाणी उंचावरून खाली ओताव तसा पाउस बराच पडायला लागला.

इकडे प्रतीक्षाला घरी आली. दार वाजवल पण पावसामुळे आत कडीचा आवाज जात नव्हता. बेल वाजवली पण लाईट गेल्यामुळे ती पण बंद होती. नुसता पावसाचा आवाज आजूबाजूला अंधार. बराच वेळ दर वाजवून पण दार उघडल जाईना. आत कॉल करावा तर मोबाईल बंद झालेला.

एक रिक्षा प्रतीक्षाच्या घरासमोर थांबली. तिच्या दाराजवळ एक मोठ झाड होत त्याच्या आसऱ्यात ती रिक्षा थांबली. प्रतीक्षा भिजत तिथ गेली. रिक्षावाल्याला तिने विनवणी केली एक कॉल करण्याची त्या रिक्षावाल्याने तिला रिक्षा बसायला सांगितल. ती आत बसली. त्याने मोबाईल दिला. प्रतीक्षाने कॉल लावला. पण उचलला नाही. दोन वेळा लावला तरी नाहीच. पुन्हा एकदा तिने कॉल लावला आणि कॉल उचलला गेला. प्रतीक्षा हेल्लो म्हणणार त्या आधीच बाळाच्या रडण्याचा मोठा आवाज येत होता. प्रतीक्षाने सरला दार उघडायला सांगितल. प्रतीक्षा त्या माणसाचे आभार मानून घाईत दाराजवळ गेली. दार उघडल साराने आणि प्रतीक्षा आत गेली. भिजलेल्या प्रतीक्षाच्या अंगावरच पाणी सगळ फरशीवरून पसरत होत. बाळाच्या आवाजाच्या दिशेने प्रतीक्षा गेली. बाळ बेडवर एका कडेला पडून रडत होत. जरा ते कूस बदलून रडल असत तर बेडवरून खालीच पडल असत. पण बहुतेक सारा बाळाजवळ बसून होती. त्यामुळे कोपर्यात असून पण बाळ निट होत. प्रतीक्षाने बाळाला कडेवर घेतल. तीच ओल अंग बाळाला लगल आणि ते अजून जास्त रडायला लागल. प्रतीक्षा बाळाला जवळ घेऊन मागे साराकडे बघते. आणि सारा बाजूला बोट करून खुणावते. बघ ना आज्जी कशी झोपलीय.

प्रतीक्षाची आई बेडच्या बाजूला खाली पडलेल्या. प्रतीक्षा तशीच पळत आईच्या जवळ गेली. एका हातात बाळाला घेऊन तिने आईला उठवण्याचा प्रयत्न केला. प्र्तीक्षाचे श्वास सगळे फुललेले आणि तिच्या आईचे श्वास थांबलेले.

भाग १२

बाहेर पावसाचा जोर वाढलेला. पावसाचा तो इतका आवाज त्यात विजा चमकत होत्या. त्या आवाजाने रडत होत. सारा प्रतीक्षाला अस बघून तिच्या शेजारी गप्प उभी होती. प्रतीक्षा रडत होती आणि तिने तसच बाळाला छातीशी घेतल. कुठल्या तरी माहित नसलेल्या विचित्र अशा भावनेत हरवून ती गप्प बसून होती. तीच लक्ष बाळाकडे नव्हतच आणि म्हणून तीच दुध हि आटल गेल असाव. आणि दुध कमी यायला लागल म्हणून बाळ रडायला लागल पण प्रतीक्षाच लक्ष हरवलेलंच. सारणे बाळाला कसतरी अलगद उचललं. पण ती त्याला घेतेय बघून प्रतीक्षा उठली. तिने बाळाला बेडवर झोपवल. बाळ रडत होत. सारा बाळाजवळ बसली. प्रतीक्षाने आईला उचलण्याचा प्रयत्न केला पण तिला जमेना. तरी कसबस तिने आईला उचलून बेडवर झोपवल. शांत आत्ताच डूलका लागला असल्यासारखं ती शांत झोपून होती. प्रतीक्षाने दवाखान्यात कॉल केला. आणि मग शववाहिनीला कॉल केला. बाहेर पूस होताच. थांबायचं तो नाव घेत नव्हता. प्रतीक्षा आई जवळ बसली. आईचा हात हातात घेतला. आणि आई म्हणून तिने एक किंचाळी मारली आणि ......

लाईट गेली. त्या अंधारात एक स्पर्श फक्त. तो हि बेजीव झालेला. तिने आईचा हात घट्ट धरलेला. मन अगदी गरम गोळा झालेलं. हृद्य हळू हळू धडकत होत पण तरीही गरम टपलेल. पण हातात घेतलेला तो आईचा मायेचा उब असलेला हात त्यात आता उब नव्हती. थंड पडलेला तो हात तिच्या हातात बेजीव अडकून राहिलेला. अजिंक्य झोपून होता. पावसाच्या आवाजात त्याला झोप लागत नव्हती. दोन डोळे मिटून फक्त तो पडून होता. एक नर्स आली. अजिंक्यने तिच्याकडे बघितल. ती त्याच्या बेडजवळ खुर्ची ठेवून तिथच बसली. थोडावेळ झाला तरी ती तिथच बसून होती. ती तिच्या मोबाईलमध्ये बघत काहीतरी होती.

तास होत आला आता तरी ती तिथच बसून होती.

अजिंक्य : डॉक्टर येणारेत का ?

नर्स : नाही.

अजिंक्य : मग त्यांनी पाठवल आहे का तुला ?

नर्स : हो. म्हणजे पाउस आहे न बाहेर तुमच्या वाईफला वेळ लागणारे जरासा म्हणून त्यांनी तुम्च्यैथ कुणाला तरी थांबायला सांगितल आहे. म्हणून मग मी इथ आहे.

अजिंक्य : बर कधी येणार आहे ती ?

नर्स : ते माहित नाही मला.

अजिंक्यने तों दुसरीकडे फिरवल. खिडकीतून बाहेर बघत राहिला. साडेतीन तास झाले. पावसामुळे शववाहिनी अजून पण घरी आली नव्हती. घरात लाईट नव्हती. बाहेर पाऊसाला सुमार नव्हता. आत इथ प्रतीक्षा शांत बसून होती आणि बाळ रडून रडून केव्हाच झोपून गेलेलं. साराला कुशीत घेऊन प्रतीक्षा बसलेली. आणि आईच्या गरम उबेत साराकेव्हाच डोळे मिटून गेलेली. शांत झोप लागलेली तिला. रात्रपाळीच्या नर्सेस आणि वार्डबॉय घरी निघालेले. त्यातली एक नर्स अजिंक्य्च्या खोलीत आली. तिला बघून आतली नर्स बाहेर गेली.

मोनिका : नाईटला पण थांबणारेस का ?

प्राजक्ता : नाही.

मोनिका : चल कि मग, माझा नवरा येतोय न्यायला मला तुला पण सोडते जाताना घरी. उद्या परत सरांनी लवकर बोलावल आहे ना, ऑपरेशन आहे एक. पाऊस थांबणार नाही रात्रभर. परत तुला घरी जायला रिक्षा नाही मिळणार.

प्राजक्ता : अग जायचय मला, पण आतला पेशंट आहे त्याची आई गेलीय. ते त्यांना माहित नाहीये. हार्ट पेशंट आहे. सर बोलले त्यांची बायको आईला अग्नी देऊन येईल इकडे मग तू जा घरी किंवा मी सोडतो जाताना. म्हणून मग बसलेय.

मोनिका : यार, यांच्या आईला पण आजच मारायचं होत का ?

प्राजक्ता : शु...श... हळू. तू जा पुढे मी बघेन.. सरांसोबत जाईन उशिरा.

मोनिका : चल मग जाते. बाय.

प्राजक्ता : बाय.

मोनिका निघून गेली. प्राजक्ता मागे वळली. अजिंक्य दाराकडे बघत होता. काहीच झाल नाही अश्या हावभावात ती आत आली. खुर्चीवर बसली. आणि मोबाईलमध्ये बघत बसली. आणि दोन मिनिटांनी औषधाची एक बाटली खाली पडली. तीच ल्स्ख गेल खाली. तिने उठून ती बाटली उचलली. आणि वर ठेवली आणि बाजूला बघितल तर अजिंक्य उठून बसलेला. त्याने हाताच सलाईन काढल. आणि बाटली हातात घेतली. प्राजक्ता त्याला अडवायला लागली पण अजिंक्यने तिला बाजूला केल पण ती ऐकायला तयार नव्हती. पावसामुळे दवाखान्यात वर्दळ नव्हती. अजिंक्यच्या खोलीच्या आसपास कुणी नव्हत. तिला समजत नव्हत काय कराव. कुणाला बोलावयाला गेल तर तो पर्यंत अजिंक्य निघून जाईल कुठेतरी आणि आत्ता तिला त्याला अडवण अवघड झालेलं.

तिने अजिंक्यचे दोन्ही हात घट्ट पकडले. आणि,

भाग १३

त्याला बेडकडे ढकलायला सुरुवात केली. पण अजिंक्याच्या ताकदीपुढे तिचा जोर लागेना. ती धडपड करत होती. पण नाहीच.

अजिंक्य : मला जाऊदे. माझी तिला गरज आहे.

नर्स : नाही जाऊन देऊ शकत मी तुम्हाला. तुम्हाला साधा आजार नाहीये. तुम्ही सलाईन लावून घ्या. तुमची वाईफ येईल. तुम्ही ऐका माझ.

अजिंक्य : तू माझ ऐक. डॉक्टर कुठ आहे ?

नर्स : पेशंट चेकिंगला गेलेत.

अजिंक्य : गाडी आणलीय का त्यांनी ?

नर्स : हो.. का ?

अजिंक्य : बाजूला सरक मला जाऊदे.

नर्स : नाही. प्लीज मी तुम्हाला नाही जाऊ देऊ शकत.

अजिंक्यने उजव्या हातात तिरकी धरलेली सलाईनची बाटली डाव्या हातात धरली. प्राजक्ताच्या कमरेत हात नेऊन तिला जवळ ओढलं.आणि तिचं कानाजवळ हलक्या आवाजात बोलला, मला जाऊदे. मी परत येईन उद्या. आणि मला यावच लागेल इथ.

नर्स : नाही.

आणि अजिंक्यने तिला सॉरी म्हंटल.

नर्स : का ?

आणि अजिंक्यने तिच्या ओठांना स्वठ्च्या ताब्यात घेतल आणि पुन्हा मोकळ केल. लाईट एक क्षण गेली आणि पुन्हा आली. प्राजक्ताला आत्ता काय झाल समजलच नाही. ती फक्त अजिंक्यला बघत होती. आणि तिला पटकन भान आल तिने अजिंक्यला मागे जोरात ढकललं. आणि अजिंक्यचा तोल गेला तसा तिनेच त्याला पुन्हा स्वतःकडे ओढलं. अजिंक्यने तिला पुन्हा एकदा सॉरी म्हणतल आणि तो निघून गेला. प्राजक्ता त्याला बघत राहिली. तिला काहीच सुचत नव्हत. अजिंक्य डाव्या हातात सलाइनची बाटली घेऊन डॉक्टरांच्या खोलीत गेला. तिथून डॉक्टरांच्या गाडीची चावी घेतली. आणि तो बाहेर आला. बाहेर खूप पाउस होता. तो दवाखान्यचा पर्किंगमध्ये भिजत गेला. तिथ थांबून त्याने चावीच बटन दाबायला सुरुवात केली. आणि एका गाडीची लाईट लागली. अजिंक्य त्या गाडीत जाऊन बसला. पुढचा आरसा होता त्याला त्याने सलाईनची बाटली अडकवली. आणि सुई हातात लावली. आणि गाडी सुरु करून तो प्रतीक्षाच्या घरी निघाला.

शववाहिनी मध्ये. प्रतीक्षा, सारा, झोपलेलं बाळ आणि आईचा मृतदेह. आणि शववाहिनीत होती ती दोन लोक एवढेच. आणि गाडी निघाली. प्रतीक्षाला नको असताना पण रस्ता भर भर अंतर कापल जात होत. अजिंक्यला लवकर घरी पोचायचं होत पण रस्ता संपतच नव्हता.

अजिंक्य दारात आला. हातातली सुई काढून सलाईन त्याने बंद केल. गाडीतून तो उतरला आणि गेटजवळ गेला. गेटपाशी काही कुंकू हळद फक्त पडलेलं. आणि एक फुल. अजिंक्यने समोर बघितल घराला कुलूप लावलेलं. अजिंक्य माघारी वळला. गाडीत बसला आणि तो निघाला.

इकडे प्रतीक्षाच्या आईला तिथ बाजूला ठेवल अजून एक चिता तिथ पेटलेली होती. तो पर्यंत प्रतीक्षा बाळाला घेऊन आडोशाला बसलेली. सारा शववाहिनीतच झोपलेली. तिथ चीतेपाशी आणखी काही लोक होते. एक गाडी चीतेकडे येताना बघून सगळ्यांच लक्ष तिकड गेल. कारण इतक्या खाली कुणी गाडी आणत नाही. आणि परवानगी हि नाही. आणि रस्ता हि चांगला नव्हता तरीपण एवढ्या पावसात एक गाडी पेटत असलेल्या चितेच्या शेडकडे येताना बघून सगळे बघायला गले. प्रतीक्षा प्थ्व्मोरी होती तीच लक्ष कुठच नव्हत. तीच मन हि बेजीव झालेलं.

गाडी थांबली. गाडीची लाईट सुरूच होती. अजिंक्यने सलाईनची बाटली काढली आणि हातात सुई लावून सलाईन सुरु केल. अजिंक्य हातात बाटली घेऊन आजूबाजूला बघायला लागला. त्याला तिकडे प्रतीक्षा बसलेली दिसली. तो तिथे गेला. तिच्या मागे. आणि प्रतीक्षाच्या खांद्यावर त्याने थंड भिजेलेला हात लावला. तशी प्रतीक्षा भानावर आली. आणि तिने मागे बघतील. आणि....

भाग १४

प्रतीक्षाच्या डोळ्यातून पाणी यायला सुरुवात झाल. मांडीवर झोपलेलं बाळ होत. नाहीतर ती पटकन उठून त्याला मिठीच मारणार होती. स्वतःच सगळी ताकद त्याच्या मिठीत जाऊन मिळवणार होती. पण नाही उठू शकली ती. आयुष्यातल्या कित्येक गोष्टी या सोबत असलेल्या व्यक्ती गोष्टींमुळे त्यात अडकवण हे असतच. अजिंक्याने तिच्या डोक्याला धरून स्वतःकडे ओढलं. अजिंक्य पूर्ण भिजलेला. प्रतीक्षाची डोक्याची एक बाजू खूप भिजली. पाणी आता कानात जायला लागल तसे तिचे डोळे उघडले गेले. आणि तीच लक्ष अजिंक्यच्या हाताकडे गेल. एक हात तिच्या डोक्याला धरून होता. आणि दुसऱ्या हातात सलाईनची बाटली.

ती मागे सरकली. अजिंक्यने तिच्याकडे बघतील.

अजिंक्य : थोडच राहिलय. काढेन थोड्यावेळाने. बाळ कधी झोपलं ? सारा कुठ आहे ?

प्रतीक्षा रडतच त्याच्याकडे बघत होती. अजिंक्यच्या डोळ्यात हि पाणी भरलेलं. पण आधीच पूर्ण ओळ किच्च भिजलेल्या चेहऱ्यावर डोळ्यातल वेगळ पाणी कस तिला दिसणार होत ? प्रतीक्षाने खुणावल बाजूला. आणि रडायला लागली. अजिंक्य निघाला. प्रतीक्षाने त्याचा हात धरला. अजिंक्य मागे फिरला. तिला जवळ घ्यायला गेला पण तिच्याकडे बाळ होत. आणि तो पूर्ण भिजलेला. त्याने तिच्या हातातून स्वतःचा हात सोडवला. हाताला लावलेली सुई आणि सलाईन काढून बाजूला फेकून दिली. अंगातला शर्ट काढला. तो तिथ समोर कट्ट्यावर ठेवला. तरी अंग ओलच होत त्याच. प्रतीक्षाने तिच्या ड्रेसवरच्या विस्कटलेल्या ओढणीला त्याच्यापुढे केल. अजिंक्याने छाती आणि तोंड पुसून घेतल आणि प्रतीक्षाला जवळ घेतल. तिने फक्त अजिंक्य नाव घेतल आणि खूप रडली. एवढ रडण रडायला एखाद्याला कित्येक तास लागले असते. बहुदा एक पूर्ण दिवस ? प्रतीक्षा ते काही क्षणात रडून बसली. अजिंक्याने तिला बाजूला केल. आणि तिला बसवलं. बाळाच्या हाताला हातात घेतल. बाळाला थंड स्पर्श जाणवला आणि त्याने हालचाल केली तशी अजिंक्यने हात बाजूला केला. आणि तो शववाहिनी लावलेली तिथ गेला.

गाडीत जाताना दाराजवळच्या सीट वर दोघेजण गेम खेळत बोलत बसलेले. अजिंक्यला बघून एकाने विचारल कोण ?

अजिंक्य : माझ्या आई आहेत. आणि अजिंक्य आत गेला. गाडीत पुढे जाताना एका सीटवर सारा शांत झोपलेली. तिच्या इथली खिडकी उघडी होती. आणि आत वार,पाऊस आणि बाहेर पेटत असलेल्या चीतेतली राख उडत येत होती. अजिंक्यने खिडकी लावली. आणि पुढे गेला. गाडीत एक अंधुक पिवळा प्रकाश होता. आणि पुढे खाली प्रतीक्षाच्या आईला झोपवलेल. अजिंक्य त्यांच्या जवळ गेला. त्यांच्या चेहऱ्यावर त्याने हात फिरवला आणि रडायला लागला. बराच वेळ तो तिथ रडत राहिला. बाहेर लोकांचा आवाज यायला लगला. अजिंक्य रडतच उठला. ती चिता क्षमत आलेली. लोक तिथून निघत होते. बाजूला एक जागा केली जात होती. त्याने मागे वळून पुढच्या मोठ्या काचेतून बाहेर बघितल प्रतीक्षा शांत बसलेली. अजिंक्याने पुन्हा एकदा आईंना बघितल, आणि सरला कडेवर घेऊन तो बाहेर आला. त्याने आणलेल्या गाडीत त्याने साराला झोपवल. अजिंक्य आता प्रतीक्षाजवळ गेला. तिच्या शेजारी बसला. एव्हाना प्रतीक्षा बाळाला घेऊन अवघडून गेलेली. अजिंक्यने बाळाला जवळ घेतल. प्रतीक्षा उठून गाडीत गेली. गाडीतून तिच्या रडण्याचा आवाज यायला लागला. आत बसलेली दोन्ही खाली उतरून बाहेर आली आणि आडोशात बसून गेम खेळायला लागले. तिकड याई रडते हे बाळाला जाणवल आणि इकड हि बाळ उठून रडायला लागली. अजिंक्य त्याला शांत करू लागला पण होईना. तो गेला गाडीत. अजिंक्यला बघून प्रतीक्षा शांत झाली. तिने बाळाला घेतल. तरी बाळ रडतच होत. दोन लोक आत आली.

अजिंक्य : हम ?

एक जण : जागा रिकामी केलीय चला. परत कुणीतरी येईल सकाळी अग्नी द्यावी लागेल.

तशी प्रतीक्षा रडायला लागली. आणि बाळ पण.

त्यातल्या एका माणसाने एका माणसाला अजून जाऊन बोलावल. आणि अशी चार जण मिळून प्रतीक्षाच्या आईला बाहेर आणून तिथ आत्ताच विजलेल्या गरम चितेपाशी ठेवल. मंत्र सुरु झाले. आणि प्रतीक्षा अजिंक्यचा हात घट्ट धरून रडायला लागली. कित्येक वेळ ते मंत्र सुरु राहिले. मग त्यांना अजिंक्यने अग्नी दिली. प्रतीक्षा रडतच होती. एक माणूस बाळाला घेऊन चीतेपासून लांब घेऊन थांबलेला. रात्र तर तिथेच संपली. सकाळी पावणेपाचला चिता शांत व्हायला लागली. प्रतीक्षाला तिथून निघू वाटत नव्हत. पण अजिंक्यने तिचा हात धरला. माणसाकडून बाळाला घेतल. त्याचे आभार मानले. शववाहिनी पाशी अजिंक्य गेला.

एक माणूस : गाडीचे पैसे आणि इथ लागले विधीच्या सामानाला त्याचे पैसे ?

अजिंक्य : किती झाले ?

एक माणूस : सात हजार.

अजिंक्यकडे पैसे नव्हते. त्याने प्रतीक्षाकडे बघितल.

प्रतीक्षा : माझ्याकडे नाहीयेत आत्ता.

अजिंक्य : तुम्ही येऊ शकता का ? घरी किंवा मी.

माणसाने अजिंक्य्च्या हाताला लागलेल्या पट्ट्या आणि छातीला असलेले व्रण बघून प्रतीक्षाकडे बघितल. राहू दे, आम्ही येतो. घर माहिती आहे.

अजिंक्य : चालेल. बाराच्या आत याल का ? आम्ही नंतर साताऱ्याला जाणार आहे.

अजिंक्य गाडीत बसला. प्रतीक्षा बाळाला घेऊन गाडीच्या खिडकीजवळ बसली. खिडकीतून बघत रडायला लागली. तिला पुढच्या आरशातून बघत अजिंक्य तिला सांगतो रडू नकोस. आणि अजिंक्य गाडी सुरु करतो.

दहा वाजताच त्यातला एक माणूस प्रतीक्षाच्या घरी येतो. अजिंक्य दार उघडतो. त्याच्याद्के काहीच पैसे नसतात प्रतीक्षा आतून पैसे आणते आणि त्या माणसाला देते त्याचे आभार मानते. तो माणूस निघून जातो. आणि अजिंक्य प्रतीक्षा कपडे भरायला लागतात.

प्रतीक्षा : अजिंक्य तिसरा आणि तेरावा ?

तिकडे घाटावर करू. माहुलीला. इथ राहशील तर तुला त्रास होत राहील आणि मला त्याने अजून त्रास होईल आणि मी ठीक नाहीये. प्रतीक्षा. शेवटची अपेक्षा मी आहे. मला जगायचं आहे फक्त तुझ्यासाठी. आणि त्यासाठी मला तुला खुश बघाव लागेल. आवर. काहीवेळाने डॉक्टरची गाडी न्यायला एक मुलगा आला. तो गाडी घेऊन गेला. अजिंक्याकडे आता कोणतीच गाडी नव्हती.

तासाभराने.... अजिंक्य प्रतीक्षा सारा आणि बाळ असे चौघे बसने साताऱ्याला जायला निघाले.

समाप्त..