WRITHOLIC

ब्लॉगवरील कोणतेही लेख कॉपी पेस्ट करून स्वतःच्या नावाने शेअर करू नये तसेच कोणतीही कथा किंवा त्यातले प्रसंग वा संवाद कोणत्याहि वेब मालिकेत, फिल्ममध्ये विनापरवाना वापरू नये तसे आढळल्यास 5,000,00 रुपयापर्यंतचा दंड कायदेशीररित्या भरावा लागेल,आणि/किंवा तीन वर्ष कैद होऊ शकते.

मी तुला शोधताना किती वेळ घालवला. मी, इतका हरवलो या लोकांच्या गर्दीत की तुला शोधताना इतका वेळ लागला. किती गल्ल्या शोधल्या. तुझी गल्ली पहिल्यांदा, तिथे आलो. तिथून सुरुवात करून कित्येक गल्ल्या शोधत मी मुख्य पेठेत पोचलो. कित्येक पेठा भरलेल्या त्या लोकांनी. प्रत्येकाचे चेहरे वेगळे. प्रत्येकाचे कपडे वेगळे. प्रत्येक जण मागून दिसताना वेगळा दिसतो. प्रत्येकीला समोर जाऊन बघत बघत किती तरी वेळ असाच मधे गेला. इथल्या कोणत्या ही पेठेत तू राहत नाही कळल्यावर मी शहर पिंजून काढलं. या शहरातले एकेक रस्ते एकेक बोळ अस काहीच उरल नाही. अगदी प्रत्येक घर आणि घरावरची पाटी वाचून दारात उभी राहिलेली स्कुटी शोधून त्यावरचा 4272 हा नंबर शोधत भटकत राहिलो. उन्हाळा गेला पावसाळा आला. निम्मा दिवस चालून उन्हाने घमजलेला पायाचा तळवा पावसात पूर्ण चिखलात बरबटलेला तसाच रस्त्याने घासत चालत रहायचो. हिवाळ्यात तुझ्या ऊबेच्या शोधात जरा जास्तच फिरायचो. किती शोधल तुला. किती जणांना विचारलं तू कुठेस ? प्रत्येकाने काय माहीत म्हणून मला डावलल. त्यांना खरच माहीत नव्हतं की तू त्यांना सांगून ठेवलं होतंस ?

दिवसाला तुझ्या शोधात फिरत रात्री थकून पण स्वप्नात तुझा शोध घ्यायचो. सकाळी जिथे मी माझ्या पायांनी पोचू शकत नव्हतो तिथे स्वप्नात पोचायचो. प्रत्येक घराच बंद दार बघायचो आणि पुढे जायचो. सगळ्या घरांच्या आणि झाडांच्या सावल्या अशा रस्त्यावर पसरलेल्या. पण माझी सावली मात्र माझ्या पायाशी हरवलेली. कुणाचं प्रेम सध्या माझ्यावर नव्हतं. कुणी सध्या माझ्या सोबत नव्हतं. तरी उगाच शोधत होतो मी तुला. कारण कधीतरी तू सापडशील या एका विचाराने. तुझे कित्येक जवळचे भेटले. ज्यांना मी ओळखत होतो. पण त्यांनी मला ओळखायला नकार दिला. कित्येक ती वळण रस्त्यावरची. तुझ्या अंगाला स्पर्श करणारे त्या वळणावरची छोटी झाड. मी जवळ गेलो तर ती प्रत्येक फांदी सुकलेली दिसली. मोकळ्या रस्त्यावर किती ते आता खड्डे पडलेले दिसले. खांबावरचे चालू दिवे आता काळाकुट्ट प्रकाश टाकत उभे होते. रोज उठून तुझ्या शोधात मी निघायचो. घरी येऊन पुन्हा स्वप्नात रात्री तुला शोधायचो. माझ्या आजूबाजूचं सगळं सोडून दिलेलं मी जग बघणं. एकच ध्येय होत तुला शोधन.

असे कित्येक दिवस रात्री महिने वर्ष गेली. पण तू सापडली नाहीस. तू हे शहरच सोडून गेली असशील का ? जगात खूप शहर आहेत. मी तिथे येऊ का शोधायला तुला ? म्हणून मी अंदाजे लावली. पण मन म्हणत होत तू सातारा सोडलाच नाहीस. पण मग आता कोणता गल्ली-बोळ आणि रस्ता-पेठ उरलेली. सगळंच तर बघून शोधून झालेलं. सहज मग एके सकाळी ही लोक त्यातल्या एकाला ही न बघता रस्त्याला बघत नजर खाली करून बाहेर निघालो. खूप फिरलो आणि वाटेत तहान लागली म्हणून एका मेडिकलमध्ये गेलो. बिसलेरी मागितली. मेडिकल ओळखीचं होत. खिशातून वीस रुपये काढले. नजर अजून तिरकी खालीच होती माझी. मी नोट काउंटरवर ठेवली. पुढून एक गोरा हात नजरेसमोर आला. हातात बिसलेरी होती. मी नोटेवरचा हात काढून बिसलेरी ताब्यात घेतली. वर सुरू असलेल्या पंख्याने नोट उडाली. मी नजर उचलली तू नोट पकडली. तू माघारी वळून नोट गल्ल्यात टाकलीस. आणि मी....

बिसलेरी घेऊन घरी आलो. आणि माझ्या कपाटात ठेवली. माझा शोध संपला. मी रोज पुन्हा त्या मेडिकलमध्ये येण सुरू केलं. आणि रोज एक छोटी मोठी गोष्ट वस्तू गोळ्या औषध घेऊन तुला बघायचं सुरू केलं. आज, माझ्या घरात मला काय झालं तर जागेवर बसून हवं ते औषध कपाटातून घेता येत. पण तरी मी त्यांचा वापर करत नाही. कारण त्यांना तुझा स्पर्श झालाय. स्पर्शासाठी प्रेम करणारे सगळे असतात मी स्पर्शविना तुझ्यावर प्रेम करतो. एकदम खर करतो. आणि ते असच टिकवून ठेवण्यासाठी तुला व्यक्त ही करत नाही. बस असाच आहे मी वेडा.

तुझ्यासाठी झालेला आणि तुझ्यामुळे बनलेला.

copyrighted@2020

मला वाटल नव्हत कधी इतकस असत हे प्रेम. जे पहिल्यांदा बघून मग वाढणार आकर्षण नंतर होणारी ओळख आणि मग पुढे वाढत जाणारी एकमेकांना भेटण्याची ओढ. ती ओढ आणि त्याला मैत्री नावाच्या नात्याची जोड मिळाली कि आतून जी घालमेल सुरु होते तिच्यात आणि माझ्यात त्याला प्रेम म्हणून मग समागमाच्या स्वप्नात जगत सत्यात कधीतरी समागम करून मग केलेल्या गोष्टीच्या बदल्यात एकमेकांसोबत राहण्याचा प्रयत्न. हे आतच असत प्रेम. प्रयत्न एकमेकांसोबत राहण्याचा खूप तसा अवघड असतो. त्या मनाने समागमाचा प्रयत्न अगदी साधा सोप्पा राहतो.

कित्येक गोष्टी मनात असतात पण त्या सगळ्या मनात एकाबाजूला ठेवून फक्त आणि सगळ चांगल बोलून पुढच्याला आपण किती चांगल आहे हे दाखवण्याचा आभास असतो प्रत्येक प्रेमी युगुलाचा. प्रत्यक्षात मनाचा खरेपणा कळायला लागतो तो दुसऱ्या समागमानंतर. त्याआधीच सगळ आभासी असत. आभासी जगात जगणारा तो आणि ती कितीतरी खुश असतात. प्रेमात आनंद असतो नक्कीच असतो पण खऱ्या प्रेमात फक्त त्रास असतो. माझ पटत नसेल तर खऱ्या प्रेमाचा विरह झालेल्याला विचारा. असो, आभासी वातावरणात जगत-जगत जेव्हा खऱ्या आयुष्यातल्या कित्येक गोष्टींचा हिशोब ठेवून त्या मार्गाने जगण्याचा प्रयत्न सुरु होतो. तेव्हा एकमेकांना वेळ पुरत नाही नाहीतर वेळच नसतो. एकमेकांच मन समजून घेणारे आता कुठ तरी कमी पडतात किंवा पूर्णपणे अनोळखीच होतात. एकमेकांचा सहवास हवा-हवासा वाटत असे पण तो आता नकोसा वाटतो किंवा मग कमी वाटतो.

त्याला ती सुंदर, तिला तो handsome वाटत असतो पण आता त्याला ती जराशी जाड आणि तिला तो जरा बारीक वाटायला लागतो. तिने घरून आणलेल्या पदार्थावर तव मारणारा तो आता त्याला ते खाऊस वाटत नाही. त्याने दिलेल्या वीसच्या कॅडबरीमध्ये तिला आनंद वाटत नाही. प्रत्येक भेटीत फिरायला जायची आवड असणारी ती दोघ आता शक्यतो भेटायच टाळतात काही कारण सांगून आणि भेटलेच तर मग एका खोलीत भेटून सोबत man न आणता समागमाचा आनंद घेतात. आणि आनंद हा मनाला मिळतो शरीराला नाही. आणि या दोघांची मन सोबत नसताना तो समागम तो कसला ?

पुढे मग विरह होत जातो. जो जाणवत असतो. जस कि सुरुवातीला एकमेकांना एकमेकांबद्दल प्रेम जाणवत असत अगदी तसच. जस प्रेम होताना स्वतःवर ताबा राहत नाही. ते होत. आणि होऊनच गप्प बसत. प्रेमात केले जाणारे कित्येक प्रयत्न हे अवघड असतात पण ते माणूस म्हणून तो आणि ती दोघ हि जीव लावून करतात. तसाच हा विरह हा होत आहे हे जाणवत असत पण ते थांबवण्याचा प्रयत्न सोप्पा असून हि तो प्रयत्न करण जमत नाही. शेवटी विरह होतो. मग आठवणी, सवयी, त्रास हे सगळ सुरु होत आणि मग प्रेमातल खरेपण जाणवायला सुरुवात होते. पण उशीर होऊन काय होत ? काहीच नाही. आणि मग असा तो आणि ती खऱ्या प्रेमाचा अनुभव घेऊन मग कित्येक वेळा खोट्या प्रेमासोबत वेळ घालवतात. खर प्रेम म्हणूनच हल्ली फक्त सिनेमा, गाणी आणि गोष्टीत राहील आहे. पाणी, प्राणी, झाड यांसोबत खर प्रेम हि दुर्मिळ होत चालल आहे. हेच खर. हो ना ?

copyrighted@2020

हरवत चाललेली स्वप्न जेव्हा विचारात कधी सापडू लागतात, खर सांगतो मनाला खूप त्रास देतात. त्या स्वप्नांना पूर्ण न केल्याचा त्रास होतोच वरीस वर त्या स्वप्नांच्या वेळेचा काळ आठवू लागतो. त्या काळात कित्येक लोक अवतीभोवती असतात. त्या प्रत्येक व्यक्तीशी असलेल आपल नात आणि घालवलेला सोबतचा क्षण सगळ आठवायला लागत. मग एक एक गोष्ट आठवत बसल कि नको वाटतात ते सगळे विचार.

मी सगळ्यांना कधीच विचारामागे टाकल आहे. कित्येक क्षण असे मी वेळेसोबत विसरून गेलोय. म्हणून तर इथवर येऊन पोचलोय. पण त्या जुन्या सगळ्या विचारात तुझ्या आठवणी आहेत. ज्या विसरून जाण, अशक्य आहे मला. किती तो वेळ आपण सोबत घालवला आहे. कित्येक अंतर कापत आपण एकमेकांच्या अगदी जवळ आलेलो होतो. किती अशा गोष्टी आहेत ज्या फक्त तुला आणि मला माहित आहे. त्या कुणाला माहित नाहीत. आणि म्हणून तुला मिळवण्यासाठी मी जेव्हा प्रयत्न केले कुणी मला मदत केली नाही. कुणाची सोबत मिळाली नाही. कारण कुणाला मी आपल नात सांगू शकलो नाही. आणि तुझ्या माझ्यातल सगळ कुणाला सांगाव इतक अस जवळच तु सोडून कुणीच झाल नाही.

मग वेळ जात गेला. आपण एकमेकांवेगळे होऊन मिनिट-मिनिट आणि मग वर्षे झाली. तू मला न विसरण्याची शपथ कधी एकदा घेतलेली मला आठवतेय चांगलीच. दिवस गेले आणि शपथ मोडून त्याची फक्त पुसट आठवण माझ्या जवळ राहिलीय. तू मात्र विसरून गेलीस. तू कुणा दुसऱ्यासोबत जगतेय मला बाहेरून कळाल आहे. चांगली गोष्ट आहे. तू खुश आहेस हे महत्वाच. सोबत तुला माझी नसली तरी चालेल मला. त्या नंतर बऱ्याच बातम्या तुझ्याबद्दल मला समजल्या. तुझ लग्न झाल. तुला एक मुलगा झाला. तू राहायला दुसरीकडे गेलीस. सगळ तुझ आपण ठरवलेलं तसच आयुष्य चालल आहे हे जाणून मी खुश झालो. पण आपण ठरवलेल्या आयुष्यात तुझ्यासोबत कुणी दुसरा आहे हे मला नाही झेपत. तुझ्यासाठी तो तुझा नवरा असला तरी त्याचे सगळे ह्क्क कित्येक वर्ष आधी तू मला दिले होतेस. ते हक्क तुझ्यावर मी आत्ता दाखवू शकतो का ?

आपल्यात अंतर आहे. खूप आहे. तू तुझ्या आयुष्यात खूप पुढे गेलीयस. बदलून गेलीयस. मी आहे तसाच आहे. जसा तुला मी आवडायचो. मी माझ्यात बदल नाही केला. कधी आलीस फिरून माझ्याकडे तर मी तुला तसाच तुझा अजिंक्य वाटावा म्हणून आहे तसाच आहे मी. तू विसरून गेलीस मला. पण मी रोज आठवण काढतो तुझी. सॉरी, तुला रोज तिकडे उचक्या लागत असतील. पण मी आठवण काढत नाही. कारण आठवण काढायला त्या व्यक्तीला विसराव लागत आणि मी तुला विसरलो नाहीये, अजून तरी. तू माझ्या लक्षात आहेस आणि म्हणून दिवसभरात कित्येकदा तू माझ्या लक्षात येतेस. असो. तू खुश आहेस. म्हणून मी खुश आहे. लोक तुला तुझ्या नवऱ्याची बायको म्हणतात. आणि मी हि मग कुणाला सांगायला जात नाही कि, तू माझी आहेस. लोकांच्या हो मध्ये माझा हो मिळवून मीही तुला त्याची म्हणतो. पण एक सांगू,

तुझ्या आयुष्यातलं पहिलं प्रेम मीच होतो. हे मात्र नक्की. जे मी लक्षात ठेवून आहे. आणि हे तुला विसरता हि येणार नाही. एवढ मात्र नक्की.

copyrighted@2020

पर्व 6 वे

प्रतीक्षा अजिंक्यला एक नजर बघते.

प्रतीक्षा : इथे आल्यापासून ठीक आहे मी.

अजिंक्य : प्रतीक्षा.

प्रतीक्षा : काय ?

अजिंक्य : घरी कोण नाही का ? अन सारा कुठं आहे?

प्रतीक्षा : आईसोबत बाहेर गेलीय. अजिंक्य, इथून जाणार कधी आहेस ?

अजिंक्य : मी तुला न्यायला आलोय. माझं शूटिंग आहे इथे उद्या. संध्याकाळी संपल कि आपण जाऊ साताऱ्याला.

प्रतीक्षा : मला यायचं नाहीये. आणि तुझ्यासोबत तर अजिबात नाही. तुला बघितलं ना मला सगळं आठवत जुन. मला त्या आठवणी तो त्रास काही नकोय. माझ्या बाळाला मला त्रास द्यायचा नाहीये. नको ते विचार करून.

अजिंक्य : हे घे माझा मोबाईल. आणि हे सिम. तुझा नंबर मी आता प्रोड्युसर लोकांना देईन. काय काम असलं तर ते माझ्याशी बोलतील. पण तुला कॉल करून. उद्याच लास्ट शूटिंग. दीड वर्ष पुन्हा मी कोणत शुटिंग करणार नाहीये. पूर्ण वेळ तुला आणि बाळाला द्यायचं ठरवून आलोय मी.

प्रतीक्षा : नव्याने चांगलं वागून जुन विसरता आलं असत तर जगात कुणीच दुःखी नसत. प्रत्येकजण आपापलं दुःख नव्याने चांगलं वागून सुखात असते. पण अस नाहीये. तु ही आता चांगलं वागून मी सगळं विसरून जाईन अस तुला वाटत असेल तर नाही अस काही होणार.

अजिंक्य : जुन्या गोष्टी नाही विसरता येत. मान्य आहे पण त्या गोष्टींचा विचार करण्याऐवजी आपण दुसरा विचार केला तर जुन्या गोष्टी नक्कीच विचारामागे पडतात.

प्रतीक्षा : अजिंक्य, विचार जायला ती गोष्ट छोटी नाहीये. माझ्या प्रेमात तू अंजलीला वाटणी दिलीस. उद्या बाळ मोठं झालं तर त्याच्या मनावर काय परिणाम होईल ? जेव्हा त्याचा सावत्र भाऊ त्याच्या समोर येईल. तू विचार केला आहेस का ?

अजिंक्य : संबंधच ठेवला नाही मी कुणाशी तर नाती पुढे राहतीलच कशी ? या सगळ्याला बदलण्याची एक संधी मला दे प्रतीक्षा.

प्रतीक्षा : संधीच सोनं आता होणार नाही. हे बघ. मी इथं नीट आहे. बाळ झालं कि मी तुला बोलावेन. बाळाला बघायला तू येऊ शकतोस. पण एक बायको म्हणून मी तुला हवी असेन तर मला तू माझा नवरा आता वाटत नाहीस. ज्या काळात नवरा म्हणून तुझा आधार हवा होता त्या वेळेस तू नवरा म्हणवून घ्यायच्या पण लायक राहिला नाहीस. तू जा परत.

अजिंक्य तिच्या हाताला धरून तिला जवळ ओढतो. प्रतीक्षा त्याला बघत असते. अजिंक्य तिला अजून जवळ ओढतो. आणि प्रतीक्षा त्याच्या छातीवर हात ठेवते आणि त्याला अडवून उठते. अजिंक्य "आहह" करून छातीला धरुन मागे सरकतो.

प्रतीक्षा : काय झालं ?

अजिंक्य शर्टच बटण काढून छातीवर लावलेल्या पट्ट्या दाखवतो.

प्रतीक्षा : म्हणजे तू दवाखान्यात या साठी होतास का ?

अजिंक्य : हो.

प्रतीक्षा : अजून बर झालं नाही का ?

अजिंक्य : नाही.

प्रतीक्षा : अमित आणि मी खरच सुखात होतो. तू आयुष्यात आलास नंतर, मला वाटलं होत अमित पेक्षा तू मला प्रेम करशील पण तुझ्यात प्रेम इतकं होत कि तू जगाला वाटत बसलास. तू माझ्या नजरेत कमी झाला आहेस. हे मोबाईल वैगरे कारण ठीक आहे पण तीच काय ? ती विसरू शकणार आहे का तुला ? तू नाही गेलास तरी ती आपल्या आयुष्यात येईल. तेव्हा काय ?

अजिंक्य : ते बाळ दान केलं मी तिला अस मी समजतो. दान देणाऱ्याच आणि घेणाऱ्याच नात कधीच नसत.

प्रतीक्षा : मी माझं बाळ आणि तुझं काय नात आहे ?

अजिंक्य : हे आपलं कुटुंब आहे.

प्रतीक्षा : मला तुझी गरज आहे.

अजिंक्य : मला सुद्धा. बस एक संधी दे.

प्रतीक्षा : तू राहणार कुठं आहेस ?

अजिंक्य : माहित नाही. म्हणजे मी इथे रहायला आलेलो पण तुला नसेल चालणार तर मी शूटिंग स्पॉटवर जाईन.

प्रतीक्षा : थांब इथे. माझ्या जवळ.

अजिंक्यने प्रतिक्षाला मिठीत घेतलं. आणि प्रतीक्षा त्याच्या छातीशी कान लावून शांत उभी राहिली.

आणि दार वाजलं.

अजिंक्य जाऊन दार उघडतो. दारात एक माणूस मोबाईलवर बोलत पाठमोरा उभा असतो. दाराच्या आवाजाने माणूस वळून मागे बघतो. कानाला लावलेला मोबाईल तो खिशात ठेवतो. आणि मागे वळून बघतो. मागे काही अंतरावर दोन लोक उभे असतात. अजिंक्यच्या समोरचा माणूस अजिंक्यला विचारतो, "अजिंक्य ना तू ?"

अजिंक्य : हो.

तो माणूस एक पायरी खाली उतरतो. अजिंक्य बाहेरून दार ओढून घेतो आणि मागे असलेला हात तसाच ठेवून दाराला कडी लावतो. तेवढ्यात तो माणूस अजिंक्यच्या छातीवर एकामाग एक बुक्कया मारायला सुरुवात करतो. अजिंक्य दारावर धडकून खाली पडतो. तो माणूस अजिंक्यच्या शर्टला धरून उचलतो. आणि अजिंक्यच्या तोंडावर मारायला सुरुवात करतो. अजिंक्य स्वतःला सोडवण्याचा प्रयत्न करतो पण त्याला ते जमत नाही. मागे उभे असलेले दोघ येतात आणि तिघे मिळून अजिंक्यला मारायला सुरुवात करतात.

अजिंक्यचा पांढरा शर्ट आता पूर्ण रक्ताने भरत चाललेला. छातीपासून पूर्ण पट्टी निघालेली आणि रक्त यायला सुरुवात झालेली. त्याने प्रतिकार करायचा प्रयत्न केला कि तिघांपैकी कोणी एक त्याच्या छातीवर मारायचा जेणे करून अजिंक्यचा प्रयत्न थांबावा. थोड्यावेळाने अजिंक्य निम्मे डोळे मिटायला लागला. तेव्हा एकाने खिशातून मोबाईल काढून अजिंक्यकला दिला. अजिंक्य घेत नाही. म्हणून एक माणूस त्याच्या केसांना घट्ट धरून त्याच तोंड वर उचलतो. दुसरा त्याच्या कानाला मोबाईल लावतो.

मोबाईलमधून आवाज येतो,

अजिंक्य, पुण्यात आलास ना ? कशाला आलास ? माझी अंजली मला मिळेल पण तुझी प्रतीक्षा तूला मिळवू न द्यायचं ठरवलं आहे मी. आणि तू तर डायरेक्ट घरी गेलास तिच्या. सातारा.. तिकडे तिकडे जायचं. इथ थांबलास तर शहीद व्हायला तयार हो.

अजिंक्य : काय पाहिजे तुला ?

प्रतीक्षा आणि तुझ्या प्रेमाचा 'दि एन्ड'.

तेवढ्यात तो माणूस मोबाईल स्वतःच्या कानाला लावतो. ओंकारशी काहीतरी हळू आवाजात बोलतो आणि अजिंक्यच्या गालावर गुढग्याने जोरात ढकलतो.

"हा मोबाईल ठेव. हा बंद लागला ना तर घरात घुसून मारेन. तुला नाही, तुझ्या बायकोला आणि पोराला. तुझे नंबर किती पण बदल हा बदलला गेला नाही पाहिजे."

अजिंक्यच्या शर्टच्या वरच्या खिशात त्याने मोबाईल टाकला आणि तिघे निघून गेले. अजिंक्य दाराला धरून उठतो. खिशातला मोबाईल काढला. आणि शेवटचा लावलेला नंबर होता त्याला कॉल केला.

अजिंक्य : कुणीपण दिलेले मोबाईल मी वापरत नाही. आणि तुझ्यासारखं लोक मारायला पाठवत नाही. दम माझ्यात आहे. आणि तुला मीच मारणार. एकटा. तेपण तुझ्याच घरात. अंजली समोर. कुणाचा बाप समोर आला तरी तुला सोडणार नाही.

अजिंक्यने कॉल कट केला आणि मोबाईल जोरात खाली आपटला. मोबाईल फुटला आणि बंद पडला. आणि जोरात त्याच्या छातीत कळ आली. अजिंक्यने कडी उघडली. तो तिथेच खाली पडला. प्रतीक्षा पळत दारात आली. त्याला रक्ताने भरलेलं बघून ती रडायला लागली. तिने अजिंक्यला उठवायचा प्रयत्न केला पण अजिंक्यची काहीच हालचाल नव्हती. तिने त्याचे दोन्ही हात धरून हळू हळू त्याला ओढत आत आणल

इकडे फोनवरच बोलणं ऐकून अंजलीला काय झालं याचा अंदाज आला. तिने ओंकारला विचारलं आणि दोघांच्यात भांडण सुरु झालं. रागात ओंकारने तिला मारलं. त्यात ती भिंतीवर जोरात धडकली. आणि तिच्या पोटाला मार लागला. अंजली बेशुद्ध पडली. ओंकार तिला घेऊन दवाखान्यात गेला. थोड्यावेळाने इकडे अजिंक्यला जाग आली. समोर प्रतीक्षा रडत बसलेली दिसली. अजिंक्य उठून तिला जवळ घेत तिचे डोळे पुसतो. काही वेळ दोघ शांतच बसलेले. प्रतीक्षा त्याचा शर्ट काढून बदलते. अजिंक्य अर्धवट शुद्धीत होता. त्याला दिसत होत पण कमी समजत होत. नंतर त्याला नीट बसवून प्रतीक्षा त्याला जवळ घेऊन रडत बसते.

अजिंक्य : काय झालं ? रडू नकोस. मला काही झालं नाहीये.

प्रतीक्षा त्याला अजून जवळ घेते. आणि प्रतीक्षाचा मोबाईल वाजतो. प्रोड्युसरचा तो कॉल असतो. प्रतीक्षा उद्याच शूटिंग करण्यासाठी अजिंक्य येणार नाही अस धमकावते. अजिंक्यला काहीच कळत नाही. कुणाचा कॉल आलाय. अजिंक्य शांत डोळे मिटून बसलेला होता. प्रतीक्षा त्याच्या जवळ बसून रडत होती. अंजलीला सलाईन लावून दवाखान्यात ठेवून घेतलेलं. ओंकार तिच्या जवळ बसून होता.

थोड्या वेळाने, प्रतीक्षाची आई आणि सारा आली. घरातल वातावरण आईना काही ठीक वाटलं नाही आणि अजिंक्य हि शांत बसून होता. दोघांच्यात भांडण झालं असेल म्हणून त्या प्रतीक्षाची समजूत काढत होत्या. सारा पप्पा-पप्पा करत अजिंक्य जवळ जात होती. पण अजिंक्यला तीच वजन हि सहन होत नव्हतं. तो उठून बाहेर गेला. इन्होवा मध्ये बसून त्याने दारूची बाटली काढली. आणि गाडीत बसून तो दारू पित बसला. गाडीची काच बंद होती. आत सगळा सिगरेटचा धूर साचलेला. प्रतीक्षा नंतर गाडीजवळ गेली तर सिगारेटच्या धुराचा थर गाडीच्या काचेवर होता. आणि त्यात अजिंक्यने त्या काचेवरच्या वाफेवर लिहिलेलं प्रतीक्षा, सारा. प्रतीक्षा गाडीच दार उघडते आणि सगळा धूर बाहेर तिच्या तोंडावर आला. ती खोकत बघते तर अजिंक्य केव्हाच आत झोपलेला.

प्रतीक्षा अजिंक्यला उठवते आणि पुढच्या सीटवर बसवते. मागची दारूची बाटली आणि सिगरेट बाहेर फेकून देते. गाडीत एक स्प्रे होता तो आत मारून तिने अजिंक्यच्या खिशातून चावी घेतली. आणि स्वतः गाडी सुरु केली. पहिल्यांदाच ती इन्होवा चालवत होती. अजिंक्यने तिच्याचसाठी ती गाडी गिफ्ट घेतलेली. पण तेव्हाच प्रतीक्षा पुण्याला निघून आलेली. गाडी रस्त्याने पळत असताना तिने आईला कॉल करून सांगितलं ती कुठे चाललीय. थोड्या वेळाने गाडी एका हॉस्पिटलच्या पार्किंगमध्ये थांबली. प्रतीक्षा अजिंक्यला उठवते. त्याला घट्ट धरून आत जाते. अजिंक्यला तपासून डॉक्टर त्याला ऍडमिट करून घेतात. अजिंक्यला अजून हि छातीत दुखत होत त्यामुळे तो झोपून होता. प्रतीक्षा भरलेल्या डोळ्याने त्याचा हात हातात धरून बसलेली. दिवसभर प्रतीक्षा तिथेच बसून होती. संध्याकाळी नर्स येऊन अजिंक्यला एक इंजेक्शन देते तेव्हा अजिंक्यला जरा दुखत. तेव्हा प्रतीक्षा अजूनच त्याला बघून रडवेली होते. आता आठ वाजायला आलेले. तिथे पेशण्टवर लक्ष ठेवणारी मुलं फिरत होती. प्रतीक्षा एकाला बोलावून अजिंक्यवर लक्ष ठेवायला सांगून बाहेर येते. गाडी सुरु करून ती घरी येते. स्वतः सगळं जेवण बनवून डबा भरते आणि साराला जेवण देऊन. आईला सांगून पुन्हा ती हॉस्पिटलमध्ये येते.

अजिंक्य बेडवर बसलेला. प्रतीक्षा आत आली आणि त्याच्या चेहऱ्यावर भाव बदलले. खूप दिवसांनी बघितल्यासारखं तो तिला बघत होता. प्रतीक्षा त्याच्या जवळ जाऊन त्याचा हात धुवून देते. आणि डबा उघडून त्याला भरवते. अजिंक्य हि तिला भरवतो. एका डब्यात दोघ एक एक घास खायला लागतात.

इकडे, शूटिंग स्पॉटवर आम्रपाली प्रोड्युसरशी बोलून अजिंक्यचा दुसरा नंबर मागत होती. पण प्रोड्युसर खूप चिडलेले. तिने मग तिथल्या दुसऱ्या लोकांना नंबर मागितला आणि फिल्म एडिटरकडे एक नंबर मिळाला जो अजिंक्यच्या घरचा होता. आम्रपाली कॉल करते पण तो कुणीच उचलत नाही. ती खूप प्रयत्न करते पण नाहीच. मग त्या मालिकेत काम करणारा मुख्य अभिनेता तिला अजिंक्यने त्याला दिलेला इमर्जन्सी नंबर देतो. आम्रपाली कॉल लावते. आणि प्रतीक्षा कॉल उचलून रॉंग नंबर सांगून कट करते. आम्रपाली पुन्हा कॉल करते आणि स्पॉटवर काय झालं ते सांगते. प्रतीक्षा सगळं ऐकून शेवटी फक्त बोलते "बर, ठरवू का फोन ?" आणि पुढून उत्तर यायच्या आधी प्रतीक्षा कॉल कट करते.

इकडे ओंकार अंजलीला घरून डबा घेऊन येतो. अंजली आधी खायला नकार देते पण तो तिला भरवायला सुरुवात करतो. ती कसतरी घास चावत राहते. रात्री प्रतीक्षा अजिंक्य समोरच्या बेडवर त्याच्याकडे बघत झोपून असते. अजिंक्य गाढ झोपलेला. दुसऱ्या दिवशी दुपारी अजिंक्यला डिस्चार्ज मिळाला. अजिंक्य आणि प्रतीक्षा बाहेरच्या खोलीत हॉस्पिटलची फाईल घेत उभे होते. प्रतीक्षा पैसे वैगरे देत असते. तेवढ्यात तिथून अजिंक्य गायब होतो. इकडे अंजली बेडवर झोपलेली. ओंकार बाहेर गेलेला. तिच्या गोळ्या आणि इंजेक्शन आणायला. अंजली झोपलेली पण अचानक दाराचा आवाज झाला आणि तिला जाग आली.

प्रतीक्षाच जेव्हा मागे लक्ष गेलं अजिंक्य तिथे नव्हता. तिने आजू बाजूला बघितलं तो नव्हता. समोरच्या नर्सला विचारलं तीच हि लक्ष नव्हतं. प्रतीक्षा बाहेर जाऊन बघते. गाडी लॉक असते. कुठं गेला असेल अजिंक्य या विचारात पुन्हा आत विसरलेली फाईल न्यायला येते आणि वर तिला सी.सी.टी.व्ही. कॅमेरा दिसला. प्रतीक्षाने त्या नर्सला विनवणी केली आणि नर्सने व्हिडिओ बघितली आणि तिने सांगितलं अजिंक्य डावीकडे गेला आहे . प्रतीक्षा तिकडे गेली. ती प्रत्येक खोलीचं दार उघडून बघत होती. अजिंक्य आत आहे का.

अंजली दचकून डोळे उघडते आणि अर्धवट उठते. तर समोर दार ढकलून उभा असलेला अजिंक्य तिला दिसला.

प्रतीक्षा सुरवातीची चार पाच दरवाजे उघडून आत अजिंक्य आहे का बघते आणि तिथून वरच्या मजल्यावर लिफ्टने जाते. ओंकार हॉस्पिटलमधल्याच मेडिकलमधून इंजेक्शन घेत होता.

अंजली उठून बसली. अजिंक्य तिच्या समोर गेला.

अंजली : तू इथे ?

अजिंक्य : तुझ्या नवऱ्यामुळे आलोय. तूच सांगितलं ना त्याला हे सगळं करायला ?

अंजली रडायला लागली.

अंजली : नाही. उलट मी त्याला विचारलं तू अस का केलं तर त्याने मला मारलं. आणि मला पोटाला लागलं. मी बेशुद्ध होते. मी नाही सांगितलं त्याला काही.

अजिंक्य : आज सगळ्याचा शेवट करणार आहे मी. आणि आपल्या नात्याचा पण.

अंजलीने त्याचा हात धरून तिच्या पोटाला लावला. बाळाची आत हालचाल झाली. ती तिला जाणवली आणि त्याला हि. दोघ एकमेकांना बघायला लागले. तिने अजिंक्यला जवळ ओढलं. आणि बसल्या जागी उभ्या असलेल्या अजिंक्यला मिठी मारली. ती त्याचा आधार घेत उठली आणि त्याच्या छातीवर डोकं अगदी घट्ट लावून उभी थांबली. पण अजिंक्य तिला लांब करतो. तेव्हा ती त्याच वरच एक बटन उघड होत त्यातून नीट बघते आणि बाकीची दोन बटन काढून ती त्याच्या छातीवर लावलेल्या पट्टयांवर हात फिरवते. बाहेर ओंकारचा आवाज येतो. अजिंक्य तिच्यापासून लांब होतो आणि दारामागे जाऊन थांबतो. अंजली त्याला बघत बेडवर बसते. अजिंक्य तिला खुणावतो दुसरीकडे बघ. पण ती नजर नाही फिरवत. इतक्या दिवसांनी तो तिला दिसलेला. तेवढ्यात दार उघडलं गेलं.

अंजली दाराकडे बघते. ओंकार आत येतो. तिला बसलेली बघून तो तिच्या जवळ जाऊन तिला झोपवतो. तेवढ्यात दाराचा आवाज होतो. अजिंक्य दरवाजाचा पडदा लावतो. आणि वेगात येऊन ओंकारला मारायला सुरुवात करतो. त्यात तो खाली पडतो. अजिंक्य एकामागे एक त्याला लाथा मारत असतो. आणि अंजली फक्त अजिंक्यला बघत असते.

याआधी वेड्यासारखं आणि स्वतःच्या मर्जीने वागून अंजलीने ओंकारला त्रास दिलेला आणि आता तिला गरज आणि सोबत हवी होती त्यामुळे ती अजिंक्यची बाजू घेऊ शकत नव्हती. आणि अजिंक्यला विसरणार कस ? पण आत्ता ओंकारची बाजू घेतली तर अजिंक्यला वाईट वाटेल म्हणून ती फक्त शांत बसून होती. ओंकार स्वतःला सावरून उठला आणि त्याने अजिंक्यला मारायला सुरुवात केली. दोघ एकमेकांना मारताना अंजलीच्या गोळ्या औषध, बाजूच समान सगळं पडलं. तिला लावलेलं सलाईन स्टँड तुटलं. सलाईनची बाटली फुटून सगळं औषध बेडवर सांडलं. अजिंक्यने त्याला घट्ट कॉलरला पकडलं.

अजिंक्य : पुन्हा कधी आसपास पण फिरकू नकोस. नाहीतर मला पण माहित नाही मी काय करीन तुझं. ( अंजलीकडे बघून ) नवरा पाहिजे असेल तर घरीच ठेव याला. माझ्यापोरासोबत फक्त जगावं लागेल.

ओंकारला बेडवर ढकलून अजिंक्य शर्टची बटन लावून बाहेर येतो. बाहेर येऊन दार ओढतो आणि केसांत हात फिरवतो. तेवढ्यात लिफ्टचं दार उघडत आणि प्रतीक्षा समोर येते.

प्रतीक्षा : अरे किती शोधायच तुला ? कुठं गेलेलास ?

अजिंक्य : मोबाईल खोलीत राहिलेला. तो आणायला.

प्रतीक्षा : तू दिसला नाही म्हणून घाबरले. आणि विसरले त्या रूममध्ये यायचं. ती रूम सोडून सगळीकडे शोधलं तुला.

अजिंक्य : असुदे चल.

दोघ बाहेर गेले. अजिंक्यने इन्होवाची चावी घेतली. तो गाडीत बसला बाजूला प्रतीक्षा. आणि अजिंक्यने गाडी सुरु केली.

भाग ०५

अजिंक्य आणि प्रतीक्षा घरी आले. अजिंक्य आतल्या खोलीत जाऊन पुस्तक वाचत बसला. प्रतीक्षा त्याच्यासाठी चहा बनवते. थोड्यावेळाने चहा घेऊन प्रतीक्षाची आई अजिंक्यसमोर आल्या.

आई : अजिंक्य, हा घे चहा.

अजिंक्य : तुम्ही कशाला आणलात. मी आलो असतो. हाक मारायची ना.

आई : मलाच तुझ्याशी बोलायचं होत.

अजिंक्य पुस्तक बाजूला ठेवतो आणि त्यांच्या हातातला चहाचा कप घेत,

अजिंक्य : बोला ना.

आई : सरळ मुद्द्याच बोलते. थकला असशील ना तू. हे बघ मध्यंतरी काय झाल तुझ्यात आणि प्रतीक्षामध्ये हे मला माहित नाहीये. प्रतीक्षा हि मला काही बोलली नाही. पण जे काही झाल त्यातून त्या विषयाच स्वरूप मोठ होत हे मात्र नक्की. नवरा बायको म्हंटल कि असे वाद-विवाद होतातच. पण म्हणून एकमेकांपासून लांब राहण कितपत योग्य आहे ? अशात तुम्हाला बाळ होणार. आणि आत्ता बाळ नसल तरी आई जे बघते ऐकते सोसते ते सगळ बाळाला कळत असत. त्याच्यावर तुमच्या या वागण्याचा परिणाम होतोय हे प्रतीक्षाला कळत नाहीये, निदान तु तरी ऐकावस माझ.

अजिंक्य : मी तिला न्यायला आलेलो. पण तीच म्हणन आहे कि डिलिव्हरी इथेच करायची. म्हणून मग मी ठरवलय इथेच थांबायचं. चालेल न ?

आई : विचारतोस काय ? उलट बर झाल. तिला तुझी गरज आहे. आणि बाळाला पण.

आणि हो, जे काही तुमच्यात झाल असेल दोघ हि एकदा बोलून घ्या आणि विसरून जावा.

अजिंक्य : हो आई.

आई : तू तुझ लिखाणाच काम सुरु ठेव. मी कधी बोलेले नाही तुला पण तुझ्या लिहिलेल्या मालिका मी बघते. आवडत मला तुझ लिखाण. असाच अजून मोठा हो. प्रतीक्षाची काळजी घे. शेवटी तुम्ही दोघ आता माझीच मुल. सुखाने संसार व्हावा तुमचा इतकच वाटत.

अजिंक्य : अमित नंतर तिला मी साथ दिली आणि अमित आधीही तिच्यासाठी मी तिची वाट बघितली होती. तिच्यावर प्रेम आहे म्हणूनच. आता तिच्यासाठी कमी नाही पडणार. वाट्टेल ते करीन. ज्यादा काम करीन. आणि तिच्या ज्या काही इच्छा असतील त्यांना पूर्ण करेन. तुमचा आशीर्वाद असुदे.

आई : कायम आहेत. बर पी तू चहा. आहे मी बाहेर.

अजिंक्य : प्रतीक्षाला आत पाठवता का ?

आई : हो.

थोड्यावेळाने प्रतीक्षा आली. अजिंक्य चहा पिऊन पुन्हा पुस्तक वाचत झोपून होता. प्रतीक्षा त्याच्या शेजारी येऊन बसलेली. अजिंक्य तिला जवळ घेतो. प्रतीक्षा त्याच्या अंगावर हात टाकून डोळे मिटून झोपली. अजिंक्य तिच्या पोटावरून हात फिरवत होता. प्रतीक्षा शांत होती. तेवढ्यात सारा आत आली. अजिंक्यने पुस्तक बाजूला ठेवल आणि उजव्या हाताला साराला घेतल. सारा अजिंक्यशी बोलत बसली. आणि प्रतीक्षा शांत दोघांच बोलन ऐकत अजिंक्यचा स्पर्श अनुभवत होती.

भाग ०६

रात्री दीड वाजता. अजिंक्य पुस्तक वाचत बसलेला. प्रतीक्षा त्याच्या जवळ जाते. अजिंक्यच्या मागून गळ्यात हात घालून त्याच्या डोक्याला डोक टेकवून बसते.

अजिंक्य : काय झाल ?

प्रतीक्षा : मला केक खाऊ वाटतोय. तो पण ना डार्क चोकॉलेटचा.

अजिंक्य : आत्ता ?

प्रतीक्षा : हो.

अजिंक्य : इतक्या लेट अवघड आहे.

प्रतीक्षा : मला खूप इच्छा झालीय.

अजिंक्य एक एक नाव घेतो आणि प्रतीक्षा सगळ्याला हो हो म्हणते. अजिंक्य आत जाऊन ओव्हन प्री-हिट करायला ठेवतो. प्रतीक्षा आत येऊन त्याला मदत करायला लागते. पण तो तिला खुर्ची देऊन त्यावर शांत बसायला सांगतो. केकसाठी मिश्रण एकत्र करताना ती कशात काय आहे हे एवढच सांगत बसते. आणि अजिंक्य स्वतः सगळ ते मिश्रण करतो. दहा मिनिटांनी ओव्हनची बेल वाजते. अजिंक्य केकच मिश्रण केकच्या भांड्यात ओतून ते भांड ओव्हनमध्ये ठेवतो. आणि प्रतीक्षाच्या शेजारी खुर्ची ठेवून तिचा टेबलावरचा हात हातात घेऊन तिच्याकडे एकटक बघतो. तीही त्याला बघते. अजिंक्य नजर फिरवायला तयार नाही आणि प्रतीक्षा हि, पण तिलाच मग लाजायला होत आणि ती लाजून खाली बघते आणि तीची केसांची बट कानामागून पुढे डोळ्यांवर आली.

अजिंक्याने बोटांनी ती बट पुन्हा कानामागे सरकवली. आणि पाच हि बोट कानामागून मानेवर थांबली. अजिंक्यने दुसऱ्या हाताने खुर्ची तिच्याकडे सरकवून तिचा चेहरा स्वतःकडे ओढला. तिने डोळे मिटले. केकचा वास सुटला होता. आणि त्या वासाने तिला अजूनच कस तरी होत होत. थोडक्यात भुकेने आणि खायच्या इच्छेने उतावीळ झालेली प्रतीक्षा उठून अजिंक्यच्या मांडीवर येऊन बसते. अजिंक्यची केस कुरवाळत त्याला एकटक बघत होती ती. अजिंक्यही तिला पोटाला धक्का लागू नये अस मागे पकडून तिच्या छातीपाशी त्याचे ओठ फिरवत तिला जवळ घेत होता. थोड्यावेळाने, प्रतीक्षाला अवघडल्यासारख झाल तेव्हा अजिंक्याने तिला खुर्चीवर नीट बसवलं.

केक झाला का बघून तो पुन्हा तिच्या मागे येऊन तिच्या केसातून हात फिरवत तिच्या गालावरून ओठावरून गळ्यावरून आणि मग पोटापर्यंत हात फिरवत तिच्याशी बोलत राहिला. ती बोलत होती पण तीच सगळ लक्ष त्याच्या स्पर्शाकडे होत. त्याच्या स्पर्शाने तिचे श्वास थंड होत जात होते. बोलता बोलता शब्द अडकत होते. आणि काही वेळाने ओव्हनची बेल वाजली. अजिंक्यने जाऊन केक बाहेर काढला. प्रतीक्षा पटकन जाऊन त्याच्या शेजारी उभी राहिली. त्याने तो केक एका ताटलीत काढला. पण तिला दम निघेना तिने त्यात सुरी घुपसून तो केक कापला आणि एक घास खाल्ला. उरलेला अजिंक्यला भरवला. अजिंक्य किचन कट्ट्याला टेकून उभा होता त्याने प्रतीक्षाला जवळ ओढलं आणि दोघे हि तसेच केक खात राहिले. म्हणजे प्रतीक्षा स्वतः एक घास खाउन उरलेला त्याला भरवत होती. थोडा केक त्याने आई आणि सारासाठी बाजूला काढला. अजिंक्यने तो केक फ्रीजमध्ये ठेवला. तोपर्यंत प्रतीक्षा पाणी पिऊन झोपायला गेली. अजिंक्य सगळ आवरून भांडी घासत बसला. त्याच सगळ आवरून झाल तो बेडरूममध्ये गेला तर प्रतीक्षा शांत झोपलेली.

भाग ०७

दुसऱ्यादिवशी,

सकाळी अजिंक्य एका प्रोड्युसरला कॉल करत असतो. पण लागत नाही. मग दुसऱ्या एका प्रोड्युसरला कॉल केला पण त्याने कॉल कट केला.

अजिंक्य मेल चेक करायला लागतो आणि त्याला आठवत त्याला एका मालिकेची स्क्रिप्ट लिहून द्यायची होती. तीन एपिसोडची. त्याची अंतिम तारीख जवळ आलेली.

थोड्यावेळाने प्रतीक्षा आली.

अजिंक्य : ऐक मी आता मालिकेची स्क्रिप्ट लिहायला बसतोय. दिवसभर कशाला बोलवू नकोस. जेवण वैगरे काही नको. रात्री फक्त बारा वाजता ये माझ्याजवळ.

प्रतीक्षा : चालेल. माझा मोबाईल देतो का मला एक कॉल करायचा आहे.

अजिंक्य तिला मोबाईल देतो. ती बाहेरच्या खोलीत जाते. जाताना दार लावून घेते.

अजिंक्य कॉम्प्युटर सुरु करतो. अजिंक्य खिडकी उघडतो. आणि शर्ट काढून बेडवर टाकतो. खुर्चीवर येऊन बसतो. छातीशी बांधलेल्या पट्ट्या टोचत होत्या. अजिंक्यने सिगरेट पेटवली. आणि ओठांच्या एका कोपऱ्यात सिगरेट ठेवून धूर आत घेऊन ओठाच्या दुसऱ्या कोपऱ्यातून धूर सोडत होता. अजिंक्य बारा तास स्क्रिप्ट लिहित होता. त्यात बऱ्याच सिगरेट ओढून तोंड अगदी सुकून गेलेलं. तरीही पाणी आणायला तो बाहेर गेला नाही. आणि प्रतीक्षाला माहित होत त्याच लिखाण सुरु असताना त्याला डिस्टर्ब केलेलं आवडत नाही म्हणून ती हि पूर्ण दिवस सारासोबत वेळ घालवत होती. रात्री साडे अकरा वाजता पंचेचाळीस एपिसोड लिहून झाले. त्याने प्रोड्युसरला कॉल लावला.

अजिंक्य : हेल्लो,

देशपांडे : बोला साहेब, कुठे आहात. आत्ता दिवस उगवला वाटत तुमच्याकडे ? पण आमच्या इथे तर रात्र झालीय. बाहेरच्या देशात आहात का ?

अजिंक्य : नाही, इथेच आहे पुण्याला. जरा बिझी होतो. आपली डेट संपत आलेली म्हणून स्क्रिप्ट लिहिली. पंचेचाळीस एपिसोड लिहिलेत. तुम्हाला मेल करावा त्या आधी कॉल करून सांगाव म्हणून कॉल केला.

देशपांडे : अरे वाह, ते ठीक आहे. पण आमच शुटींग केव्हाच सुरु झालय. आणि तुम्हाला माहित नसेल तर सांगतो टीव्ही सुरु करून बघा. मालिकेची जाहिरात पण सुरु झालीय पुढच्या महिन्यात एकवीस तारखेला आमची मालिका सुरु होतेय. साडे सात वाजता संध्याकाळी. त्यामुळे आता तुम्ही जे एपिसोड लिहिले आहेत ते डिलीट करा. आम्हाला नको ते. आणि ते कुणाला देऊ नका नाही तर आम्हाला कारवाई करावी लागेल. बाकी काळजी घ्या. आणि मिळालीच दुसरी मालिका तर लिहा. आणि जमल तर ती तरी मालिका लवकर लिहून द्या. आणि त्या लोकांचे कॉल उचला. बाय.

अजिंक्यचा श्वास धीमा झाला. तो खिडकीपाशी उभा राहून सिगरेट ओढायला लागला. बारा वाजायला आता चार मिनिट राहिलेले. पण अजिंक्य लिखाणाच्या धुंदीत असला कि त्याला नियम कुणी मोडलेले आवडत नाही त्यामुळे प्रतीक्षा मोबाईलमध्ये रीमाइंडर लावून बसते. जेव्हा बरोबर बारा वाजतात ती अजिंक्यच्या खोलीच दार उघडून आत जाते. अजिंक्यच लक्ष नसत. ती त्याच्या मागे उभी राहते तरी त्याच लक्ष नसत. प्रतीक्षा त्याच्या खांद्याला धरून त्याला पूर्ण तिच्याकडे वळवते तर अजिंक्य ओल्या डोळ्यांनी तिला बघायला लागला आणि जेव्हा तिने त्याच्या गालावर हात फिरवून विचारल काय झाल तेव्हा डोळ्यात थांबलेले पाणी सरळ गालांवरून खाली यायला लागल.

भाग ०८

अजिंक्यने तिला काय झाल ते सांगितल. आणि तिने त्याला दोन फिल्म लिहायचे आहेत याची आठवण करून दिली तेव्हा अजिंक्य शांत झाला. अजिंक्य झोपला. प्रतीक्षाही त्याच्या बाजूला होती. अजिंक्य गाढ झोपला होता आणि तेवढ्यात त्याला आवाज आला. तो झोपेतून जागा झाला तर त्याने मागे वळून बघितल प्रतीक्षा झोपेत रडत होती. त्याने तिला उठवल आणि काय झाल विचारल, तिच्या पोटात दुखायला लागलेलं. अजिंक्यने तिला पाणी दिल पण तिला पिता येत नव्हत. तिला थोडस उठवून उशीला टेकवून बसवलं. डॉक्टरांना कॉल केला तेव्हा त्यांनी एक गोळी सांगितली ती द्यायला लावली. आणि उद्या सकाळी दवाखान्यात या अस सांगितल. अजिंक्यने प्रतीक्षाच्या आईला जाऊन उठवल आणि त्यांना प्रतीक्षाजवळ बसायला सांगून अजिंक्य चोवीस तास सुरु असणाऱ्या मेडिकलकडे गोळी आणायला निघाला. तिथून गोळ्या घेऊन तो घरी आला. प्रतीक्षाला गोळी दिली आणि तिच्या जवळच तो बसून राहिला. गोळी खाऊन पण ती बराच वेळ व्हीवळत होती. नंतर तासाभराने जेव्हा तिला झोप लागली तेव्हा प्रतीक्षाची आई जाऊन झोपली. पण अजिंक्य जागाच राहिला. पहाटे चारपर्यंत अजिंक्य जागा होता. डोक दुखायला लागल म्हणून त्याने जाऊन स्वतःला चहा बनवला. चहा बनवून तो आतल्या खोलीत आला. प्रतीक्षाला बघत त्याने एक एक घोट घ्यायला सुरुवात केली. पण प्रतीक्षाच्या काळजीने चहामध्ये नेमकी साखर कमी पडली. आणि कमी साखरेचा चहा त्याला आवडत नाही.

त्याने सिगरेट काढली. खिडकी जराशी उघडली आणि सिगरेट ओढत तो चहा प्यायला लागला. थोड्यावेळाने जेव्हा चहा आणि सिगरेट दोन्ही पिऊन झाल मग तो खिडकीतून बाहेर बघत बसला. बेडजवळ जाऊन तो झोपायला उशी घेतो तेव्हा त्याच लक्ष घड्याळात जात पाच वाजायला आलेले. त्याने उशीवर डोक टेकवल आणि तेवढ्यात प्रतीक्षा पुन्हा रडायला लागली. अजिंक्यने तिला उठवल तर तिला सहन होत नव्हत इतकं पोटात दुखत होत. अजिंक्यने तिला पाणी दिल. तिच्या चेहऱ्यावर पाण्याचा हात फिरवून तिला नीट धरून बाहेरच्या खोलीत आणल. बाहेर तिला सोफ्यावर बसवून त्याने तिच्या आईला सांगितल. त्या बाहेर आल्या. अजिंक्य प्रतीक्षाला इनोव्हामध्ये बसवतो आणि पहाटेच दवाखान्यात घेऊन जातो. तिथे नाईट शिफ्टच्या नर्सने प्रतीक्षाला सलाईन लावल. आणि एका डॉक्टरने प्रतीक्षाला तपासून अजिंक्यला सांगितल डिलिव्हरी परवा ऑपरेशन करून करावी लागेल. अजिंक्यने होकार दिला. प्रतीक्षा रडत बसलेली. नर्स तिची समजूत काढत होत्या. डॉक्टर इंजेक्शन देऊन निघून जातात. थोड्यावेळाने नर्स हि जातात. तेव्हा अजिंक्य प्रतीक्षासोबत बोलत बसला. येणाऱ्या बाळाबद्दल अजिंक्य इतक बोलत होता कि त्याच हे प्रेम बघून प्रतीक्षाला बर वाटत होत आणि तीही सगळा त्रास विसरून त्याच्याशी बोलत बसली. बोलता बोलता ती केव्हाच झोपली. ती झोपली तेव्हा अजिंक्यने फिल्म प्रोड्युसरना कॉल लावला आणि दोन्ही त्या फिल्मबद्दल चर्चा केली. आणि तेव्हा त्याला कळाल त्या दोन्ही फिल्म्स त्याच्याकडून काढून घेतलेल्या त्याला न विचारता. आणि त्या अभिजित नावाच्या एका लेखकाकडे गेलेल्या. हा अभिजित कोण हे अजिंक्यला माहित नव्हत. पण पुन्हा त्याला टेन्शन आल आणि त्याला आता काय कराव समजत नव्हत. दुपारी जेव्हा प्रतीक्षाला जाग आली तेव्हा अजिंक्यच पडलेलं तोंड बघून प्रतीक्षाला समजल अजिंक्यला काही त्रास आहे. तेव्हा अजिंक्य तिला खोट सांगतो, त्याला प्रतीक्षा आणि बाळाची काळजी वाटतेय. कारण प्रतीक्षाच हे दुसर बाळ असल तरी अजिंक्यच ते पाहिलं बाळ होत.

भाग ०९

दिवस असा दवाखान्यातच गेला. अजिंक्यला प्रतीक्षाची काळजी वाटत होती. तिच्या पुढून तो एक सेकंदहि कुठे बाजूला गेला नव्हता. बाळ जन्माला येणार या विचाराने आनंद मिळत असला तरी ते येण्याआधी प्रतीक्षाला होणारा त्रास अजिंक्यला सहन होत नव्हता. संध्याकाळी जेव्हा तिला जरा बर वाटत होत तेव्हा डॉक्टर येऊन तिला एकदा तपासतात. परवा ऑपरेशन करावच लागेल सांगून ते निघून जातात त्यांच्याशी बोलायला अजिंक्य त्यांच्यासोबत बाहेर गेला. तिथून त्याने दवाखान्याची फी भरली. ऑपरेशनचे काही पैसे भरले. पैसे घेणाऱ्या एकीचे नाव आम्रपाली अस होत तेव्हा त्याला आम्रपाली लक्षात आली त्याने तिला कॉल लावला. तिच्याकडून बरीच त्याला माहिती मिळाली. अजिंक्यची मालिका ज्याच्या सोबत सुरु होणार होती त्याच खूप नाव होत इंडस्ट्रीमध्ये. आणि त्याच्या मालिकेला अजिंक्यने दुर्लक्ष केल. ऐन शुटींगच्या अधल्या दिवशी निघून गेला प्रतीक्षाकडे आणि तिकडे त्याच्यावर हल्ला झाला आणि तो दवाखान्यात भरती झाला. हे कुणाला माहित नव्हत. पण त्याला कुणी विचारल हि नाही. आणि त्याने दिलेल्या दग्यामुळे त्या प्रोड्युसरने त्याच्या ओळखीच्या जोरावर सगळ्यांना सांगून अजिंक्यला दिलेल्या फिल्म आणि मालिका काढून घेतल्या. त्याचे उरलेले पैसे हि न देण्याच्या धमक्या त्याने इतरांना दिल्या.

हे सगळ ऐकून अजिंक्यला काय कराव समजत नव्हत. इथून पुढे तर खरी कामाची त्याला गरज होती. आणि सगळी लागलेली लिंक त्याची तुटलेली. आम्रपालीकडून अभिजित या लेखकाचा नंबर अजिंक्यला मिळाला. अजिंक्याने आम्रपालीशी बोलन थांबवून अभिजीतला कॉल केला पण त्याने उचलला नाही. अजिंक्य निघून प्रतीक्षाजवळ आला. रात्री तिला जेवण आणून भरवल. स्वतः उपाशी बसला. आणि लवकर झोपला. प्रतीक्षा जेव्हा झोपली तेव्हा अजिंक्य उठून रात्रभर विचार करत बसला. परत कस काम मिळवायचं म्हणून त्याने खूप विचार केला. पण काहीच सुचत नव्हत. दुसऱ्या दिवशी घरी येऊन आवरून जेव्हा तो पुन्हा दवाखान्यात यायला निघाला त्याला एक डायरी त्याच्या गाडीत सापडली. त्याने उघडली आणि ती पूर्ण भरलेली. आणि तो गाडी घेऊन गेला एका पब्लिकेशन हाउसमध्ये. तिथे त्याने त्या डायरीतली गोष्ट पब्लिशरला सांगितली. ती ऐकून पब्लिशरने मंजुरी दिली आणि अजिंक्याच्या त्या गोष्टीच तीनशे पानांचं पुस्तक छापायला परवानगी मिळाली. अजिंक्य प्रतीक्षाला तिथूनच कॉल करून हे सांगतो ती खुश होते, निम्मा दिवस तिथेच सगळी कागदपत्र जमा करून आणि सगळ्या गोष्टी सांगून अजिंक्य एका ओळखीच्या माणसाला तिथे पुस्तक छपाईच्यावेळी थांबायला सांगतो. तिथून तो निघून दवाखान्यात येतो. तो दिवस असाच जातो. पण त्यात हि अजिंक्य प्रतीक्षा बरच काही बोलत असतात. आणि दुसऱ्यादिवशी दुपारी १२ वाजून ३५ मिनिटांनी प्रतीक्षालं बाळ होत. मुलगा.

थोड्यावेळाने डॉक्टर बाहेर येऊन अजिंक्यला सांगतात मुलगा झाला आहे. आणि अजिंक्य आनंदाने आत जाऊन बाळाला हात लावून त्याचे मऊमऊ हात हाताळत असतो. प्रतीक्षा शांत झोपलेली असते. अजिंक्य तिच्या गालावर हात फिरवतो. प्रतीक्षा हलके डोळे उघडते. अजिंक्य गालात हसतो. आणि ती सुध्दा. ती अजिंक्यचा हात हातात हलका पकडते. अजिंक्य तिच्या हाताला घट्ट धरतो. प्रतीक्षा डोळे मिटते. अजिंक्य तिला ओठांवर कीस करतो आणि तिथेच बाळाला आणि प्रतीक्षाला बघत बसून राहतो. थोड्यावेळाने त्याने प्रतीक्षाच्या आईला कॉल करून सांगितल. त्या साराला घेऊन दवाखान्यात यायला लागल्या. अजिंक्य खूप खुश होता.

भाग १०

चार दिवस दवखान्यात गेले. जेव्हा प्रतीक्षाला घरी न्यायची परवानगी मिळाली. अजिंक्य तिला घेऊन घरी आला. लगेच तर साताऱ्यात तिला तो आणू शकत नव्हता. इकडे प्रतीक्षाची आई साराला सांभाळत होत्या. अजिंक्य प्रतीक्षाला काय हव नको एक एक मिनिट बघत होता. प्रतीक्षाला अधूनमधून अमितची आठवण येत होती. पण सारा झाली तेव्हा अमितला एवढ वेळ मिळाला नव्हता तिच्याकडे लक्ष द्यायला. पण अजिंक्यने पूर्ण वेळ फक्त प्रतीक्षासाठीच काढून ठेवलेला. अजिंक्य आता बदललाय ह्यावर प्रतीक्षाचा विश्वास पूर्ण विश्वास बसला होता. असच एकदा दुपारी अजिंक्य प्रतीक्षा बोलत बसलेले. साराला जवळ घेऊन अजिंक्य बसलेला. प्रतीक्षा बाळाला घेऊन झोपलेली.

अजिंक्य : मला माझ्या बाळाला म्युजिक कंपोझर बनवायचं आहे. तुझी काय इच्छा आहे.

प्रतीक्षा : मला काही ही झालेले चालेले आपल बाळ. फक्त त्याने तुझ्या सारख नाव कमवाव. तुला माहित नाही अजिंक्य, मी दाखवत नसले बोलून तरी मला खूप भारी वाटत तुझ्यासोबत फिरताना. खूप लोक तुला ओळखतात. त्या लोकांत तू असा वावरतोस कि तुला बघताना मला कोणी तू हिरो वाटतोस. बस असच नाव कायम टिकवून ठेव. आणि आता तुझ्या माझ्या संसारात आता दोन जबाबदाऱ्या आपल्यावर आहेत. प्लीज, आता पुन्हा मला सोडून कुणाकडे जाऊ नकोस.

अजिंक्य : नाही जाणार.

प्रतीक्षा : आपण एकदा ठरवलेलं नाव मुलीच आणि मुलाच नाव. आठवतय का ?

अजिंक्य : हो, मुलगी झाली तर साया आणि मुलगा झाला तर आदित्य.

प्रतीक्षा : आदित्य ठेवायचं ना ?

अजिंक्य : हो.

अजिंक्य प्रतीक्षाचा चेहऱ्यावरून हात फिरवतो, सारा अजिंक्यकडे बघून हसते.

सारा : मम्मी आणि बाळ दोघ कशी गुब्बू झालीत ना ?

अजिंक्य आणि प्रतीक्षा हसायला लागतात.

अजिंक्य : तूझी आणि माझी जोडी. तू नको जाऊ त्यांच्यात नाहीतर तू पण अशी होशील.

सारा हसून अजिंक्यला मिठी मारते. अजिंक्य तिला घेऊन बाहेरच्या खोलीत गेला. प्रतीक्षा बाळाला दुध पाजते. अजिंक्य सारासोबत भांडी कुंडी खेळत होता. प्रतीक्षाची आई टी.व्ही. बघत होत्या. अजिंक्यला कॉल आला.

अजिंक्य : हेल्लो ? कोण ?

अभिजित : कॉल तुम्ही लावलेला आठवडाभरापूर्वी.

अजिंक्य नंबर नीट बघतो,

अजिंक्य : अभिजित ?

अभिजित : हो. आपण ?

अजिंक्य : मी अजिंक्य भोसले.

अभिजित : बर मग ?

अजिंक्य : नवीन मालिका लिहिताय ना आपण ती मी लिहित होतो.

अभिजित : ओह, म्हणजे तो अजिंक्य तू आहेस का ? बर,बर काय काम होत ?

अजिंक्य : काही नाही ती स्टोरी माझी आहे. त्याची आयडिया पण माझी आहे. आणि ती लिहितोयस तू. मला न विचारता त्या स्टोरीचे हक्क तुला दिलेत. म्हंटल तुला आधी सांगाव, मी कोर्टात केस करणार आहे. त्यामुळे तयार राहा.

अभिजित : चालेल. करा हव ते.

अजिंक्य : बर. आणि एकेरी नाव नाही घ्यायचं माझ. अजिंक्य आदराने बोलायचं. आपण नवीन असतो. काम मिळाल कि हवेत असतो. असल्या कित्येक हवा घेतल्यात मी. सो, एकेरी बोलू नको.

अभिजित : मी बोलणार. आपले संबंध आहेत आधीचे.

अजिंक्य : हम ?

अभिजित : असावरीला ओळखतो ना ?

अजिंक्य : हम तीच काय ?

अभिजित : तिचा मी नवरा.

अजिंक्य : मग मी काय करू ?

अभिजित : काही नाही फक्त लक्षात ठेव. कोर्टात केस करायच्या आधी मी कोण आहे हे तुला सांगाव म्हंटल.

भाग ११

अजिंक्यने कॉल कट केला. बाळासोबत आणि प्रतीक्षासोबत अजिंक्यचा महिना गेला. खूप रमून गेलेला तो. कित्येक गोष्टी त्याच्या विचारामागे गेलेल्या. कित्येक आठवणी हरवून गेला. कित्येक व्यक्ती तो विसरून गेलेला. आता त्याच जग फक्त प्रतीक्षा आणि अजिंक्य इतकच झालेलं. लिखाण सुटून गेलेलं. या महिन्याभरात त्याला प्रतीक्षा आणि बाळाच करून साराचा लाड करून वेळ मिळाला कि, तो बाळाच साराच आणि प्रतीक्षाच स्केच करत होता. किमान वीस एक स्केच त्याने काढलेले. ते त्याने एका मोठ्या डायरीत जपून ठेवले. बघता बघता दिवस जात होते. प्रतीक्षाची तो काळजी घेत होता. पण आता पुन्हा साताऱ्याला येण भाग होत.

प्रतीक्षा अजिंक्य त्याचं बाळ आणि सारा साताऱ्याला आले. इकडे हि अजिंक्यचा पूर्ण दिवस घरची काम करण्यातच जात होता. त्यामुळे त्याच्या कामाकडे त्याच सगळ दुर्लक्ष झालेलं. रविवारी त्याला कॉल आला. तो पुण्यातल्या पब्लिकेशन हाउस मधून आलेला कॉल होता. अजिंक्यने आधी लिहिलेली पुस्तक फक्त त्याच्या नावावर चालली होती. पण जेव्हा त्याने पुण्यात असताना आत्ता पुस्तक पब्लिश करायला दिलेलं ते पूर्णपणे वाया गेल. ते पुस्तक शंभर लोकांनी पण वाचल नसेल. अजिंक्यसाठी तो अजून एक धक्का होता. पण तो धक्का घेऊन जगायला फुरसत नव्हती. पुन्हा काही दिवस तो ते सगळ विसरून गेला. प्रतीक्षाला सांगितलेल वचन मोडून अजिंक्यची सिगरेट सुरु होती. सिगरेट काय मोठ व्यसन नाही. अस त्याला वाटत होत. रात्री अजिंक्य दोन वाजता घराबाहेर आला. गाडीतून सिगरेटच पाकीट काढून तो रस्त्याने अंधारात चालत सिगरेट ओढत होता.

धूर पांढरा असून हि त्या अंधारात दिसत नव्हता. त्याची सावली ती काळी मग काय दिसणार होती तिथे ? खूप वेळ चालल्यावर त्याला समजेना इतका वेळ तो कसला विचार करतोय ? पुन्हा माघारी घराकडे वळला. घरी येऊन त्याने नवीन पुस्तक लिहायचं ठरवल. आणि पूर्ण रात्र जागून त्याने पुस्तक लिहायला सुरुवात केली.

पुढे मग दोन महिने त्याने दिवसभर सारा, प्रतीक्षा आणि बाळाकडे पूर्ण लक्ष देऊन रात्रीच पुस्तक लिहिण सुरु केल. दिवसातले फक्त दोन-तीन तास झोप घेऊन त्याच काम सुरु होत. पुस्तक लिहिण सुरु असल तरी ती समजूत काढलेली त्याने त्याचीच. सगळी काम हातून गेलेली. पुन्हा काम मिळण्याचा मार्ग त्याला मिळत नव्हता. मधल्या काळात त्याने एक हि ओळखीच्या व्यक्तीला कॉल करायचा सोडला नाही पण त्याला एक हि काम मिळाल नाही. काय कराव सुचत नव्हत. शेवटी त्याने त्याची स्विफ्ट, इन्होव्हा आणि बुलेट विकायचा विचार केला. हे तिन्ही विकून बँकेत असलेले पैसे थोडे काढून स्वतः एक मालिका सुरु करायचा विचार त्याला आला. आणि त्यासाठी त्याने प्रयत्न सुरु केले. हा विचार त्याने प्रतीक्षाला त्याने सांगितला आणि तिने विरोध केला. पण त्याने तिच्या समोर “बर” म्हणून माघार घेतली. पण त्याने आपले प्रयत्न सुरूच ठेवले. दोन दिवसांनी त्याची आवडती बुलेट एका माणसाने विकत घेतली. प्रतीक्षाला खोट सांगितल कि, सर्विसिंगला दिलीय. तिला विश्वास बसला नाही पण अ-विश्वास दाखवून त्याला दुखावण तिला बरोबर वाटल नाही. मध्यरात्रीचा अजिंक्य बऱ्याच सिगरेट ओढत बाल्कनीत बसलेला तिला अलीकडे दोन तीन दिवस दिसत होता. आत्ता हि पावणे चार झालेले. खुर्चीच्या खाली बारा पेक्षा जास्त सिगरेटचे फिल्टर पडलेले. आणि हातात एक होती त्यातून धूर येतच होता. प्रतीक्षा त्याच्या जवळ गेली.

भाग १२

प्रतीक्षा : अजिंक्य..?

अजिंक्य : ( तिच्याकडे न बघता ) हम ?

प्रतीक्षा : काय झालय तुला ? मला वाटल होत आपल्याला बाळ झाल्यावर तू खुश होशील. पण तू इथ माझ्यापासून दिवसभर टेन्शन लपवून इतक्या रात्रीचा सिगरेट ओढत बसलायस. आपल बाळ तीन महीन्याच झालय. त्याच बारस करायचा विषय तू अजून काढला नाहीयेस. तू सगळ करतोयस आमच्यासाठी, ते आपलेपणाने वाटत नाहीये. कुठेतरी कामाला असल्यासारखं सगळ करताना जाणवतय मला. तुला तुझ काम करायला वेळ मिळत नाही याच टेन्शन आहे का ?

अजिंक्य : तुला आयुष्य जगायला काय लागत ?

प्रतीक्षा : खायला, रहायला, तुझी सोबत, प्रेम आणि आपली दोन मुल.

अजिंक्य : आणि श्वास ?

प्रतीक्षा : तो तर महत्वाचा आहे.

अजिंक्य : मी आर्टिस्ट आहे. कलाकार होण इतक सोप्प नाही. त्याची तारीफ, त्याच कौतुक हरकुणी करतात. पण ती तारीफ असते त्याच्या कलेची. कलाकाराच्या शरीराला किंमत अशी काहीच नाही. रोज मालिकेचे एपिसोड लिहायची, रोज काही न काही लिहायचं, पुस्तक लिहायची. सगळ रोजच्या रोज सुरु होत. आणि बदल्यात एक दिवस पुरणार नाही इतकी तारीफ मिळवून मी एक एक दिवस जगत होतो. तुझ प्रेम तुझी सोबत या गोष्टींनी मी जगत होतो. दिवस काढत होतो. पण श्वास जसा असतो तशी ती तारीफ मला जिवंत ठेवत होती. कलाकाराला तारीफ नसेल तर त्याचा जीव कोंडून जातो.

( अजिंक्य प्रतीक्षाचा हात धरतो ) मला आता श्वास घेण जमत नाहीये. माझ्या सगळ्या मालिका माझ्या हातून गेल्यात, दोन फिल्म्स पण दुसर्यांना दिल्यात. आणि मला इंडस्ट्रीत काम द्यायला बंदी घातलीय. आता मला सांग मी बिनधास्त राहून कसा जगू ?

प्रतीक्षा : हे सगळ कधी झाल ?

अजिंक्य : तीन महिने झाले असतील. जेव्हा मी पुण्याला आलो तुझ्याकडे तुला मनवायला. तेव्हा मी सगळी काम सोडून कुणाला न सांगता तुझ्याकडे आलो. आणि हे सगळ झाल. पण त्या एका गोष्टीने इतक सगळ होईल वाटल नव्हत. माझ्याकडे आता काम नाहीये. खरी गरज आत्ता होती. पैसे आत्ता हवे होते, सारा आणि आपल्या बाळाच्या भविष्यासाठी. पण माझ्याकडे आता काम नाही.

प्रतीक्षा : असुदे, बुलेट कुणाला दिली ?

अजिंक्य : विकली.

प्रतीक्षा : आणि मग आता ?

अजिंक्य : स्विफ्ट आणि इनोव्हा पण विकणार. पुन्हा जेव्हा पैसे यायला सुरुवात होईल तुझी तुला इनोव्हा नवीन घेऊन देईन.

प्रतीक्षा : हे सगळ विकून तू काय करणार ? आलेल्या पैशातून घर चालवणार का ?

अजिंक्य : नाही.

प्रतीक्षा : मग ?

अजिंक्य : मी नवीन मालिका सुरु करणार आहे.

प्रतीक्षा : कोणती ?

अजिंक्य : माझी ‘कुणीतरी’ ची गोष्ट मला न विचारता माझे त्यावरचे हक्क काढले त्यांनी आणि मालिका सुरु केलीय. पण त्याचे सगळे हक्क माझ्याकडेच आहेत हे ते विसरलेत. तीच गोष्ट घेऊन मी दुसरीकडे मालिका सुरु करणार आणि चालवणार.

प्रतीक्षा : तुझ ते पुस्तक ? छापायला दिलेलं झाल का छापून ?

अजिंक्य : नाही चालल. अजिंक्य उठून आतल्या खोलीत गेला आणि बेडवर जाऊन झोपला. प्रतीक्षा शांत त्याच खुर्चीत बसून राहिली.

भाग १३

प्रतीक्षाला मनात कसलीतरी भीती वाटत होती. ती भीती नेमकी कशाची होती, आणि का वाटत होती तिला कळत नव्हत. बाल्कनीतून समोर पूर्ण अंधार दिसत होता. समोर पुढे अपार्टमेंट होत्या पण इतक्या रात्री एवढ्या अंधारात त्या हि दिसत नव्हत्या. प्रतीक्षा खुर्चीवर बसून होती. पण वार एकाजागेवर बसून नसत. थंड वार बाल्कनीत ये-जा करत होतच.

प्रतीक्षाला जेव्हा बाळ झाल. त्याच्या दोन दिवस आधी अंजलीला बाळ झाल होत. जरी अजिंक्यने चार महिने झाल तरी स्वतःच्या बाळाच बारस केल नसल तरी अंजलीने दोन महिन्यातच बाळाच बारस केल होत. तिला मुलगा झालेला आणि त्याच नाव अजिंक्य ठेवायचं अस तिने ठरवलेलं पण ओंकारने नकार दिला. तेव्हा दोघांनी आदित्य हे नाव ठरवल. आदित्य हे नाव अंजलीनेच त्याला सुचवलेल. जे ओंकारलं आवडल.

इकडे दोन दिवसांनी अजिंक्यने बाळाच घरातल्या घरात बारस केल. ज्या बारश्याला आलेले पाहुणे होते, प्रतीक्षा आणि सारा. बाहेरच कुणी बोलवायला नको म्हणून अजिंक्यने प्रतीक्षाला सांगितलेलं.

बारस झाल. प्रतीक्षाला मोठ बारस करण्यापेक्षा अजिंक्यच टेन्शन कमी कस करता येईल यावर जास्त लक्ष द्यायचं होत. अजिंक्य मालिका लिहित होता. पण त्याला हवा तसा डायरेक्टर मिळत नव्हता. बुलेट नंतर इनोव्हा आणि मग स्विफ्ट पण विकली गेली. महिनाभर मलिका लिहिण्यात अजिंक्यचा वेळ जात होता. सोबत दिवसभर प्रतीक्षाला कामात मदत करून बाळाला सांभाळून त्याचे एक एक दिवस जात होते. महिना होत आला असेल आणि त्याला तो लिहित असलेली मालिका लिहावीशी वाटेना. म्हणून त्याने ती लिहायची थांबवली. नेहमीसारखा रात्री तो बाल्कनीत बसलेला. रात्री सव्वा तीन वाजलेले. हातात सिगरेट होती. ओठातून धूर बाहेर येत होता. बाजूला शांत बल्ब लावलेला. त्याचा प्रकाश पडत होता. पुढच्या काही मिनिटात वार सुटल, पावसाच वातावरण झाल आणि त्यात लाईट गेली. अंधार भूडूक झाला सगळा आणि अजिंक्यने मालिका लिहिलेल्या दोन डायऱ्या पायापाशी ठेवून त्याला सिगरेटच्या लायटरने आग लावली. आणि नवीन एक सिगरेट त्याच आगीत पेटवून ती तो ओढत बसला. डायऱ्या जळताना त्याचा धूर आणि वास थोडा आत खोलीत हि गेला. प्रतीक्षाला जाग आली. ती बाल्कनीत आली तर नेहमीसारखाच अजिंक्य विचारात हरवलेला दिसला, पण त्याने त्या डायऱ्या का जाळून टाकल्या हे उत्तर तिला मिळाल नाही. कारण तसा प्रश्न तिने त्याला केला नाही. तिने त्याला आत खोलीत बोलावल. अजिंक्य सिगरेट टाकून आतल्या खोलीत गेला. प्रतीक्षा बाल्कनीच दार लावून घेते. बाहेर बाल्कनीत डायऱ्या जळतच होत्या. अजिंक्यने सिगरेट ओढलेली म्हणून बाळापासून तो लांब झोपलेला. प्रतीक्षा सारा आणि बाळाच्या बाजूला उश्या लावून अजिंक्यच्या अंगावर हात टाकून झोपली. अजिंक्यच हृद्य धडधड करत होत. पण नेहमीपेक्षा जास्त वेगात. तिने त्याच्या छातीवर तसाच हात ठेवला. थोड्यावेळाने ती धडधड कमी झाली आणि तोपर्यंत अजिंक्यही झोपून गेलेला.

शेवटचा भाग | १४

दिवसेंदिवस अजिंक्य एकटा राहत होता. बराच वेळ प्रतीक्षा आणि बाळासोबत घालवत असला तरी प्रतीक्षा आणि त्याच्यात पहिल्यासारख बोलण होत नव्हत. आधीसारखी अजिंक्य प्रतीक्षाची तारीफ करत नव्हता. तिला बघून शायरी किंवा कविता अशी बनवत नव्हता. कधी प्रेमाने मिठी मारत नव्हता. आणि हे सगळ तो मुद्दाम करत होता अस काहीच नव्हत. जे घडत होत ते आपोआप घडत होत. त्याच्या मनावर होत चाललेल्या अनेक विचारांचे परिणाम त्याचा तो भोगत होता. आर्टीस्ट म्हणून जगताना कित्येक अशी कौतुक घेत तो पुढे पुढे जात होता. प्रत्येक व्यक्तीशी प्रेमाने वागत तो पुढे पुढे येत होता. कित्येक कॉल मेसेज यायचे. कित्येक ठिकाणी बोलवल जायचं. पण आज स्वतःचा मोबाईल त्याने बंद करून कित्येक महिने झालेले. त्याची पुस्तक वाचायला कुणाला वेळ नव्हता. नवीन त्याच पुस्तक जास्त चालल नाही. त्याच्या मालिका बंद पडलेल्या. आणि त्याच्या कथांवर सुरु असलेल्या मालिकेत त्याच नाव दिसतच नव्हत. सगळीकडून त्याची तारीफ बंद झालेली. प्रतीक्षा त्याच्या लिखाणाची कायम तारीफ करत असायची. पण ती हि दोन मुलांत हरवून गेलेली. ती त्यात पहिल्या सगळ्या गोष्टी विसरून गेलेली. आणि अजिंक्यला त्या सगळ्या पहिल्या दिवसांची गरज होती.

अजिंक्य एकटा पडत चाललेला. पण त्याच घराकडे मुलांकडे आणि प्रतीक्षाकडे दुर्लक्ष अजिबात नव्हत. एका हिंदी फिल्मसाठी त्याला ऑफर आलेली. पण उद्या कॉल करतो असा पुढून आवाज आला. तो कॉल काही परत आलाच नाही. आपल्याला आता काम मिळेल कि नाही हे विचारच त्याने करायचे सोडून दिले. लिखाण सोडून आता संसार करायचा त्याने ठरवल. आणि त्यासाठी आता घर सोडून कुठतरी नोकरी करायची म्हणून त्याने नोकरी शोधायला सुरुवात केली. प्रतीक्षा त्याला खूप समजावते पण तो कुणाच ऐकण्याच्या तयारीत नव्हता. हा, त्याने कुणाच हि ऐकल असत. जर का ती त्याची तारीफ असती तर. पण प्रतीक्षा त्याला सल्ला देत होती. आणि त्याला तो सल्ला इतका महत्वाचा वाटत नव्हता. नोकरी शोधायला तो चालत नाहीतर रिक्षाने ये-जा करत होता. दिवसातून एकदाच जेवत होता. कॉम्प्युटर हि त्याने विकून टाकला.

आता साध आयुष्यच जगाव लागणार म्हणून त्याने स्वतःचीच समजूत घालून घेतली. दिवस जात होते. बाळाच बारस झाल त्यानंतर दोन महिने होत आलेले आता. पण बाळ झाल्याचा आनंद काय त्याच्या चेहऱ्यावर नव्हता.

मनापासून केल तर कोणत हि काम पूर्ण होत. अजिंक्य नोकरी शोधत होता पण मनापासून नाही. आणि म्हणून त्याला नोकरी हि मिळत नव्हती. कुठेतरी मनाच्या एका कोपऱ्यात एक अशा जिवंत होती कि त्याला पुन्हा एखादी फिल्म किंवा मालिका लिहायला मिळेल. सिगरेट सुरूच होती. बंद केलेली सवय पुन्हा सुरु झालेली. आणि आता तर ती सवय वाढतच गेलेली. प्रतीक्षाला दिलेलं वचन पाळून त्याने दारू तरी अजून प्यायला सुरुवात केली नव्हती. बाळाच्या बारश्यानंतर अडीच महिने झाले असतील. त्याला एका मराठी वेब सिरीज लिहिण्यासाठी ऑफर आली. त्याने ती मंजूर केली. पूर्ण दोन दिवस लिखाण करून त्याने पूर्ण स्टोरी तयार केली. ती पाठवली. प्रोड्युसर लोकांना हि ती स्टोरी आवडली. आणि आता स्क्रिप्ट लिहायला अजिंक्य उद्या सकाळपासून सुरुवात करणार होता. रात्री दोन वाजता स्टोरीचा विचार करता करता सिगरेट ओढत तो खुर्चीवर बसलेला. आणि छातीतून जोरात कळ आली. अंगाची डावी बाजू पूर्ण थंड पडत गेली. प्रतीक्षाला हाक मारायला त्याने तोंड उघडायचा प्रयत्न केला पण नाही जमल. हातातून त्याच्या सिगरेट पोटावर पडली. तोंड उघड राहील पण छातीत दुखण्याच्या त्रासाने त्याने डोळे मिटून घेतले.

सकाळी प्रतीक्षाला अजिंक्य तसाच बेशुध्द दिसला. अम्ब्युलन्स जेव्हा सकाळी अजिंक्यला घेऊन दवाखान्यात गेली. डॉक्टरांशी बोलल्यावर प्रतीक्षाला कळाल कि अजिंक्यला पहिला HEART ATATCK आलाय.

समाप्त

“प्रेमाची शप्पथ आहे तुला पर्व ७वे लवकरच सुरु होईल.”

Marathi Poems

Popular Posts

Stories

Contact form