WRITHOLIC

WARNING..!

ब्लॉगवरील कोणतेही लेख कॉपी पेस्ट करून स्वतःच्या नावाने शेअर करू नये तसेच कोणतीही कथा किंवा त्यातले प्रसंग वा संवाद कोणत्याहि वेब मालिकेत, फिल्ममध्ये विनापरवाना वापरू नये तसे आढळल्यास 5,000,00 रुपयापर्यंतचा दंड कायदेशीररित्या भरावा लागेल,आणि/किंवा तीन वर्ष कैद होऊ शकते.

एक होती ती, हा तीच ती, जिचा जीव होता माझ्यावर. जिच प्रेम होत माझ्यावर. जिच सगळ आयुष्य माझ्याशी जोडलं गेलेलं. त्या आयुष्यासोबत तीच नशीब आणि तीच भविष्य जोडलं गेलेलं. एक श्वास माझा फुलला तर तिला धाप लागे. माझ्या त्रासाच, दुःख तिला व्हायचं. तिचा दिवस सुरु व्हायचा माझ्या पहिल्या मेसेजने. तिची रात्र संपायची माझ्याशी बोलून. पूर्ण दिवस काय मग मी आणि तीच. (फक्त).

या अशा कित्येक गोष्टींशी आणि गोष्टींनी माझ्याशी जोडली गेलेली ती अचानक तुटली. माझ्याशी तिची सगळी जवळीक तुटली. तुटलेल्या त्या नात्याने मी किती तुटून गेलोय आतून हे तिला कळालच नाही. कोणी तिला माझ नाव विचारल तर तिला ते आठवलच नाही. हा इतका परकेपणा ना कधी तिच्यात होता न माझ्यात. नाही आमच्या आयुष्यात. तरीही हा आता परकेपणा घेऊन फिरताना मी या जगात परकाच आहे. जिच्यासाठी आख्ख एक जग विसरून गेलो आणि या जगात वावरताना फक्त तिलाच बघून चालत राहिलो. आज ती नाही मग हे जग तरी मला त्यांच समजेल कस ? एक ओळ ती, “माझ तुझ्यावर प्रेम आहे” म्हणण्यात लावलेला मी सहा महिन्याचा वेळ, एकमेकांपासून लांब व्हायला एक सेकंद, अममम...एक क्षण हि पुरला नाही. ज्या गोष्टींची, इतकी बेरीज करत करत एक पूर्ण आयुष्य स्वप्नांत रंगुवून ठेवल अशा चित्राला तिने पसंती दिली नाही. आणि या जगाला कधी कळलच नाही कि, मी किती उत्तम चित्रकार आहे.

अस हि चित्रकाराला आजकाल कुठ किंमत आहे ? तरी हि मी काय कमी कलाकार नाही. तिच्या आई वडिलांनी त्यांच्या आवडिच तिला एक नाव दिल. त्यात त्यांनी एवढ अस काय केल ? मी...हो मीच तिच्या एका नावावर हजार शायरी, कवितेत कित्येक नाव लिहून ठेवली तिची आणि लोक तिला ओळखतात तिला, तिच्या आई वडिलांनी ठेवलेल्या त्या नावाने. माझ्या कवितेतल्या नावांना ओळखतात फक्त मी आणि माझ्या वहीची पानं. जी पानं हि हल्ली कमी होत चालालीयत.

रोज तिच्या आठवणीत सिगरेट ओढताना त्याची राख तिच्याचसाठी लिहिलेल्या कवितेंच्या वहीच्या पानात भरून मी ती पानं चुरगाळून टाकून देतो रस्त्यावर कुठे हि. येणाऱ्या जाणाऱ्या गाड्यांच्या वेगाने ती पान फिरतात रस्त्याने कुठेही. जगासाठी तो असले कचरा खरा, पण ती पानं पण बहुदा तिला शोधत असतील. खात्री आहे मला. आता हल्ली लिहायला सुचत नाही. सुचल तरी लिहावस वाटत नाही. माझ इतक मोठ घर नाही कि तिच्यासाठी कितीही लिहील तरी त्याला घरात जागा मिळेल. मला आठवण येते तिची अगदी रोज, पण रोज मी मला त्रास करून घेऊ शकत नाही. आधीच तिच्यासोबत कित्येक दिवस घालवले, आणि आता त्या दिवसांच्या आठवणीत कित्येक दिवस गेले आणि अजून हि जात आहेत. मला जगायचं होत इतरांसारखं खूप खूप वर्ष. वर्ष होतात तयार एक एक दिवस बनून. गेलेले तुझ्यासोबतचे दिवस आणि नंतरच्या आठवणीतले दिवस मी मोजले नाहीत कधी कारण ते खूप आहेत आणि खूप दिवसांचे मिळून खूप वर्ष होतात हे मला माहित आहे. माझ आयुष्य इतक्या वर्षांनी कमी झाल आहे. आणि माझ्याकडे आता कमीच वर्ष उरलेत. ठरवून पण तिला विसरता येत नाही. अडवून मनाला हि रोखता येत नाही. लिहितो मग असाच तिच्याबद्दल कितीतरी. तिची आठवण येते पण, हा झाला एक माझा प्रश्न ज्याला आता कोणताच पर्याय नाही...

copyrighted@2021

कधी सोबत चालल्याचा भास. कधी मोबाईलमध्ये तू ऑनलाईन असल्याचा आभास. कधी मोबाईल वाजलाच तर तुझा मेसेज आल्याचा दचका. कधी रस्त्यावर तुझ्यासारखा शर्ट घातलेला दिसला तर तू दिसल्याचा धसका. न आवडणार गाण आता ऐकून ऐकून तोंडपाठ झाल. सोमवार ते शुक्रवार कधी आठवला नाही. कायम शनिवार रविवारच माहित मला. कारण तेव्हाच तर आपण भेटायचो. आता हल्ली रविवार ते पुढचा रविवार मोजून मोजून संपतो. हसणारी मी कायम तुझ्यासोबत आज रडवेली झालीय रे. मजबूर होती तुझ्या प्रेमाची आता मोतात झालीय तुझी. कायम सतत वाटत तू येशील. मला भेटशील. पुन्हा जवळ घेशील. भविष्यातली स्वप्न दाखवशील. तुला माहितीय ? मला फिल्म बघायला आवडत नाही. मला तुझ्या सोबत पुढची स्वप्न बघायला आवडतात. मला एकट कधी वाटल नाही आता वाटत. कधी विचार आले नाहीत आता येतात. कधी शांत बसवत नाही एका जागी आता एका जागी खोलीत बसून असते. दिवसदिवस अख्खा. का कळत नाही तुला ?मनाने माझ्या किती हाका मारल्यात तुला. पण नाही कळत तुला. ऐकू नाही येत तुला. आधी मी तोंड उघडल कि वाक्य पूर्ण व्हायच्या आधी तुला सगळ समजायचं मला काय सांगायचंय तुला ते. आता सांगून, ओरडून पण तुला समजत नाहीये. किती वेदना होतायत माझ्या मनाला आत्ता कळतय का तुला ? नुस्त भेटलो, बोललो म्हणजे प्रेम झाल, नाही होत अस. ते निभावाव लागत. वागण्यातून, बोलण्यातून. तू प्रेम दाखवलस. आणि मी प्रेम केल. तुझा दिखावा होता अस हि मी म्हणत नाही. पण आत्ताची स्थिती बघता तुझ माझ्यावर प्रेम होत अस हि म्हणता येत नाही. सतत रे तुझी आठवण येते. सगळे फोटो सेव्ह आहेत मोबाईल मध्ये. सगळ्या आठवणी सेव्ह आहेत माझ्या मनामध्ये. तुझ्यासाठी काय नाही केल मी ? कि तुला दुसरीची गरज भासली ? काय मी द्यायचं होत तुला ? सांगायचं तरी होत मला. इतका तर मोकळेपणा आपल्यात होताच कि. दिल असत हव ते तुला. वस्तू, मन, शरीर सुद्धा. पण तू बोलला नाहीस. न बोलता टाळत राहिलास. समजत असून पण मी तुला काम असेल असा वेडा विचार करत राहिले. तुझ्या विचारात गुंतत राहिले. तुझ्यावर प्रेम करत राहिले. तुझ्यावर हक्क दाखवत आले. सगळ्या सगळ्याचा तू विसर पाडलास. इतक सोप्प असत का प्रेम तोडण ? मग प्रेम करन इतक अवघड का असत समजत नाहीये मला. समजत तर हे पण नाहीये मला आता कि मी काय करू ? तुला मिळाली दुसरी मी कोण दुसरा बघू ? तुझ्याकडे देण्यासारख काही नाही माझ्याकडून घेण्यासारखं बरच काही आहे. फायदा घेतील रे दुसरे माझा. मी त्यांची नाही तुझी आहे. दुसरी घेतील गैरफायदा. तू घेशील फायदा तरी मी तयार आहे. पण तू ये. एकदा भेट. माझ्याशी बोल. मला जवळ घे. मी इतकी हि वाईट नाही जितका तू समजतोस. खोलीत कायम बंदिस्त आहे मी तुझ्या आठवणीत. आणि तू माझ्या मनात बंदिस्त आहेस. मला तू हवास बाकी काय नको. एक एवढीच शेवटची इच्छा समज माझी पण तुला माझी इच्छा सोड तुला तर मीच नको आहे....मी काय करू ?

Copyrighted@2018

०१

बेडरूम, हॉल, किचन हे अस सूटसुटीत घर म्हणजे श्रीमंत लोकांची लक्षण. त्यांची ती हौस. आपल्या मध्यमवर्गीय घरात हॉल आणि फक्त किचन असत. सकाळचा हॉल रात्री बेडरूम होऊन जातो. आणि दोन तीन लोकांना अस किती मोठ घर लागणार ? त्यात दोघांच नवीन लग्न झालेलं. जेमतेम एक वर्षच. मुलबाळ तसल काही नाही. अन्वितच मत होत एक वन बी.एच.के. तरी घ्यायचा कर्ज काढून का होईना पण घ्यायचा आणि मग मुलबाळ बघायच. श्रीशा कधी त्याला काहीच बोलायची नाही. पण बोलत जरी काही नसली तरी हट्टी होती. दोघांच ठरवून झालेलं लग्न. श्रीशा मुलुंडची. अन्वित अंधेरीचा. अन्वितच्या घरची शेती होती इकड साताऱ्याला. इकड काय छोट दोन खोल्यांचं घर होत. अन्वितची आई गेली आणि मग श्रीशा बोलली आपण साताऱ्यातच जाऊ. आणि दोघ नोकरी सोडून साताऱ्याला आले. श्रीशा रोजच्या गोष्टींना एका डायरीत लिहून ठेवत. आणि लग्न झाल्यापासून तिने एक नवीन डायरी बनवलेली. दीड वर्ष झाल असेल लग्नाला तरी एकच डायरी लिहून झालेली. मुंबईत जोपर्यंत दोघ होते तोपर्यंत ति तीची डायरी लिहायची. साताऱ्यात आल्यावर नवीन नोकरी शोधण्यात तिथ बस्तान बसेपर्यंत वेळ असा काय तिचा तिला मिळालाच नाही. अन्वितच्या वडिलांचा दोघांना काही त्रास नसायचा. वय झालेलं पण तरी शेतात जायचे. तिथ ऊस लावालेला. दिवसभर तिथच असायचे. आयुष्य चालल होत अगदी निवांत. साताऱ्यातल आयुष्य फक्त निवांत असत. बाकी वेगवान-फास्ट-धकाधकीच आयुष्य हे फक्त पुणे मुंबईत असत. साताऱ्यात फक्त निवांतच असत.

आता माहिती खूप झाली. म्हणाल किती काय बाकीचच लिहितो हा. तर थेट जाऊ आपण श्रीशाची डायरी वाचायला. आता अस समजा. एक खोली आहे. खोलीमध्ये सिंगलचा बेड आहे. कारण डबलचा ठेवला तर कपड्याच कपाट ठेवायला जागा पुरली नसती म्हणून. तर बेडला लागुनच उजवीकडे ते कपाट भिंतीला टेकवून उभ केलेलं आहे. समोर भिंतीत मध्ये एक दार आहे. दारावर अन्वितने ठेवलेला अंघोळीनंतरचा ओला टॉवेल आहे. बाकी सगळीकडे स्वच्छता आहे. एक डावीकडे खिडकी आहे. खिडकी पूर्ण उघडी आहे. त्या खिडकीतून मागच शेत सगळ दिसतय. त्यामुळे वार हि आत येतय. वर सिलिंगचा पंखा तरीही चालूच आहे. आणि श्रीशा तिची डायरी लिहित बसलीय. सकाळचे साडे नऊ वाजलेत. आज मंगळवार आहे. २५ डिसेंबर. ख्रिसमस. दोघांना हि काम आहे तरीसुध्दा आज श्रीशाने डबे काही बनवले नाहीत.

तर आता श्रीशाच्या डायरीतल एक पान.

DATE 25 DEC 2017

खरतर आजच्या दिवसाला माझ्या आयुष्यातला खूप मोठा दिवस आहे. हि नवीन डायरी मी आजच्या खास दिवसाला लिहून सुरु केली. आज रोजी माझ लग्न झाल. अन्वित सोबत. “श्रीशा वेड्स अन्वित” “श्रीशा लव्हज अन्वित” आणि “चि.सौ.कां. श्रीशा आणि चि. अन्वित” किती ती नाव आणि उपनाम जिकडे तिकडे लग्नाच्या कार्यालयात लिहिलेली. ते सगळ खरतर मला जाताना बघायला मिळाल. कारण दिवसा काय वर-इकड-तिकड बघायला काही वेळ नव्हताच. काहीच सुचत नव्हत. मला हव तस अगदी झाल. लहानपणापासून मी ठरवलेलं जे बघितलेलं अगदी तसच माझ लग्न झाल. खूप असे नाही पण आलेले दोन्हीकडून अडीचशे-एक माणस. जेवणखाण झाल. दिवस तिकडच गेला. आणि मी संध्याकाळ घरी आले. अन्वितचा मित्र सर्वेश त्यांची गाडी होती तवेरा. त्याला सजवून त्यांनी त्यातून आम्हाला घरी सोडल. लग्न मुलुंडला झाल. मग तिथून आम्ही अंधेरीला आलो. अन्वितच्या घरी ते माप ओलांडून आत वैगरे जाण झाल. पहिली रात्र तर काय पहिले सात दिवस करायचीच नव्हती. देव देव करायचे होते. मग पहिली रात्र.

आमची कोल्हापूरची अंबाबाई. अन्वितकडची तुळजाभवानी आणि म्हसवडचा सिध्दनाथ. आणि मग मुंबईतला सिद्धिविनायक. ते सगळच फिरून झाल. आणि ते सगळ होत आज आठवा दिवस उजाडला. आणि आज वेळ मिळाला म्हणून मी सगळ्या दिवसाचं एकदाच लिहील. लिहायला बरच काही आहे. या आधीच्या घरी ज्या डायऱ्या आहेत त्यात बरच काही लिहिलेलं आहे. पण ते साध आयुष्य होत. साध्या चांगल्या वाईट त्यात घटना होत्या. पण हे लग्न म्हणजे खूप मोठी गोष्ट आहे. यामुळे माझ संपूर्ण आयुष्य बदलल आणि म्हणून हि गोष्ट मी म्हणावी तितकी स्पष्टपणे लिहित नाही. त्या आठवणी माझ्याच मनात राहिलेल्या बऱ्या...

आजचा लग्नानंतरचा आठवा दिवस संपला. मी झोपतेय उद्या बघु काय होत.

०२

DATE 03 JAN 2018

आज मी सकाळी काहीच केल नाही. अन्वित बाहेर गेलेला मी जेवण बनवल होत पण तो जेवलाच नाही. मला खूप वाईट वाटल. पण नंतर कळाल कि त्याला एका कंपनीतून इंटरव्हिवसाठी बोलावलेल आणि तो त्याचसाठी गेलेला. सकाळी आवरून गेलेला संध्याकाळी साडेचारला आला. मी मग त्याला चहा बनवून दिला. अन्वित मला खूप आवडायला लागला. म्हणजे लग्न होऊन एकच आठवडा झाला आणि लगेच त्याने चांगली नोकरी शोधायला सुरुवात केली. माझ्यासाठीच ना. मला आवडला तो त्याचसाठी. खूप चांगला आहे तो. आणि तो अजूनच आवडला आज संध्याकाळपासून.

सकाळच जेवण गरम करायला घेतल मी आणि अन्वित पुन्हा घरी नव्हता. आता मला काळजी वाटायला लागली. म्हणजे सकाळी तो बाहेर गेला ते ठीक होत पण आता साडे नऊ वाजलेले. मी साडीच घालत होते सुरुवातीला. म्हणजे आईंना तसच आवडत होत. पण एक गोष्ट माझ्या लक्षातच आली नाही. अन्वित सोबत आई आणि बाबा पण घरी नव्हते. पण माझ्या लक्षात फक्त अन्वितच होता. मी साडी जरा नीट केली. आणि बाहेरच्या खोलीत आले. दार उघडून आता रस्ता दिसेल तिकड अन्वितला शोधायला जायचं अस ठरवल मी. दार उघडल आणि दारात अन्वित हातात दोन पिशव्या घेऊन. हायस झाल क्षणात. मी त्याच्या हातातून त्या पिशव्या घेऊन आत गेले. अन्वित दार लावून घेत होता. इकड आत मी किचनमध्ये येऊन पिशव्यात काय आहे बघितल तर आतून खूप भारी असा पुलावचा वास आला. पुलाव.....? मला खूप म्हणजे खूप आवडतो. पण अन्वितला कस माहित ? मी तर त्याला सांगितल नव्हतच. मी मग पुलाव दोन ताटात वाढून घेत होते. आणि माग येऊन अन्वितने मला घट्ट पकडल. हातातली भातवाडी टेबलावर पडली. लागलीच अन्वितने माझ्या केसांना डावीकडच्या खांद्यावर सरकवल आणि उजव्या मानेवर, खांद्यावर अगदी धुंद होत कीस करण सुरु केल. मला काहीच समजत नव्हत. पुढे त्याने मला त्याच्या बाजूला फिरवल. माझ्याकडे एकटक बघत होता आणि तो बोलला ‘खूप सुंदर दिसतेस तू’ आणि काय हव असत एका लग्न झालेल्या मुलीला ? नवऱ्याने असच काहीस म्हणाव असच वाटत ना. या एका वाक्यानेच तर मुलीच मन अगदी बर्फासारख विरघळत आणि तेवढ्यात बर्फासारखाच त्याचा ओठ अगदी काहीसा पाण्यावरून घसरावा आणि जेव्हा वितळेल तेव्हा पाण्यातच लीन व्हाव अगदी तसा त्याचा ओठ माझ्या खालच्या ओठात स्थिरावला. आणि मी त्याच्यात तो माझ्यात लीन झाला. थंडीच्या दिवसात हा थंडीचा क्षण जेव्हा अंग गरम करून टाकतो शब्दात नाही व्यक्त करू शकत ती भावना. आता मला रहावत नव्हत आणि त्याला हि ते त्याच्याकडे बघून जाणवत होत. पण सकाळी त्याने काहीच खाल्ल नव्हत. आणि मला आठवल आई बाबा येतील. मी आई नुस्त म्हंटल आणि तो बाजूला झाला. इकड तिकड बघायला लागला. आणि परत माझ्या जवळ येऊन मला मिठी मारली. मी विचारल आई येतील ना. मला म्हणतो कसा, मी त्यांना सोडून आलोय मावशीकडे. ते आता दोन दिवसांनी येतील. मावशी म्हंटली एकांत मिळेल तुम्हाला. सोड आई बाबांना इकड मी घेते त्यांची काळजी. मग काय आलो सोडून त्यांना. आणि मग मीही डोळे मिटले आणि त्याने मला अजून घट्ट जवळ ओढलं. पुढे बरच काही झाल. आणि सगळ काही झाल्यावर आम्ही जेवण केल. जेवण केल आणि मग झोपताना पुन्हा प्रेम केल. माझ्यासाठी सगळ नवीनच होत. पण नाविन्य कुणाला आवडत नाही. मी ते नाविन्य जगले. अनुभवले. पण इथ नाही लिहिणार कारण ती सुध्दा भावना इथे लिह्ण्यासारखी नाही. आणि आजची हि मधुचंद्राची रात्र अन्वित-श्रीशामय झाली. रात्री पावणे दोनला अन्वित थकून झोपून गेला आणि मी त्याच्या डोक्याला माझ्या छातीशी लहानबाळासारख कवटाळून तीनपर्यंत जागी होते. कधी झोपले माहितच नाही.

०३

DATE 4 JAN 2018

आज सकाळी मी पहिली उठून सगळ आवरून अन्वितला त्याचा आवडणारा उपमा बनवून देणार होते. पण काल रात्रीच्या प्रेमाने रात्री मजा आली पण गाढ झोप लागली. कंटाळा-थकवा आला. माझे डोळे उघडले तेव्हा शेजारी अन्वित नव्हता. डोळे चोळत चोळत मी तोंडाचा आs करून आळस दिला आणि तितक्यात नका तोंडात एक भडक वास गेला आणि जोराचा ठसका लागला. जोरात मी शिंकले. काय झाल समजल नाही डोळ्यातून पाणी आल. जीव कासावीस झाला. जीव असा घशाशी आला. श्वास अडकला. म्हणून जागची उठले पांघरून बाजूला सारून. साडी सगळी विस्कटलेली. म्हणजे तशी नव्हतीच अंगाभोवती. कशीतरी केली अंगाबरोबर. आरशासमोर जाऊन चेहरा नीट केला. केस नीट एकाबाजूला केली. तेवढ्यात अन्वित आला हातात ब्रश आणि पेस्ट घेऊन. मी काही बोलायच्या आत मला हाताला धरल आणि बाथरूममध्ये घेऊन गेला. आत गरम पाणी बादलीत काढून ठेवलेल. माझा टॉवेल खिट्टीला अडकवलेला. आणि बाथरूमच्या दारात ठेवलेल्या एका स्टुलावर नवीन पंजाबी ड्रेस ठेवलेला. मी आवरायला लागले. आवरून झाल. ड्रेस घातला. आणि बेडरूममध्ये आले. तर अन्वित टेबलावर उपीट ठेवत होता आणि चहासुध्दा. मला म्हणाला आधी खाऊन घे आणि मग आवर. मी तसच केल. त्याने मला भरवल. मी गेले भरवायला पण नको म्हणाला. मला त्या क्षणाला अस वाटल हा क्षण असाच रोज रोज नशिबात यावा. दोघांच खाऊन आणि चहा पिऊन झाला. तो सगळ घेऊन आत गेला. मी माझ आवरत होते. केस धुतलेली मी. कालच्या त्या सगळ्याने डोक अगदी जड झालेलं आणि आज देवाला पण जायचं होत म्हणून केस धुतली. आरशात एकसारखं बघून मला माझीच लाज वाटत होती. तोच तो कालचा क्षण डोळ्यासमोर आला. तो अनुभव ते सुख आठवून डोळे मिटलेच ना अपोआप. तेवढ्यात एक असा थंड श्वास मानेला लागायला लागला. माझे डोळे बंदच होते. पाठीवरून पोटाशी दोन हात आले. आणि कचकन घट्ट तिथेच बांधले गेले. माझा डावा हात त्या पोटावरच्या हातांवर गेला. आणि उजवा हात माझ्या मानेवर कीस करणाऱ्या अन्वितच्या केसांत गेला.

किती प्रेम करतो अन्वित माझ्यावर..... नजर नको लागायला. कुणाचीच माझी सुध्दा. पुढे ? काही नाही त्यानेच सावरल स्वतःला आणि मला सुध्दा. मी आवरल. आम्ही दोघ मग एका देवीच्या मंदिरात गेलो. तिथून गेट वे ऑफ इंडियाला गेलो. असच मग इकड तिकड फिरून आम्ही दुपारी चार पर्यंत घरी आलो. येताना बसमध्ये एक जोडप आमच्यासमोर बसलेलं होत. आम्ही दोघे उभे होतो. बसमध्ये जागा नव्हती ना. ते जोडप निदान असेल साठ-पासष्ठ वर्षाच. ते आजोबा अगदी त्या आज्जीकडे एकटक बघून सगळ त्याचं ऐकत होते. एके ठिकाणी बस थांबली आजोबा उठले त्यांच्यात एवढी ताकद नव्हतीच. तरीही त्या आज्जीना त्यांनी हात दिला. त्यांचा हात धरून दोघे सावकाश बसमधून उतरले. बस पुढे निघाली मी वाकून खिडकीतून बघायला लागले. ते दोघ एका पाणीपुरी विकणाऱ्या मुलापाशी गेले. आणि त्यांनी पाणीपुरी मागितली. प्रेम असत पण ते इतक इतक वर्ष असत ते त्या दोघांना बघून जाणवल. अन्वितने पण असच माझ्यावर म्हातारपणापर्यंत प्रेम कराव मला समजून घ्याव अस वाटल मी एक क्षण अन्वितकडे बघतील तर तो वेडा माझ्याकडेच बघत होता. अगदी लाजल्यासारखच झाल. आम्ही घरी आलो. जेवलो आणि झोपलो.

DATE 5 JAN 2018

आज अन्वितला एक कॉल आला. आणि अन्वित खुश झाला. तो इंटरवहीव पास झालेला. त्याला आज कामावर बोलावल होत. त्याला तसा कॉल नऊ वाजता आला आणि अकराला यायला लावलेलं. त्याची गडबड वर माझी गडबड. त्याला डबा वैगरे बनवून द्यायचं. त्याचे कपडे वैगरे सगळ बघून द्यायचं. पण कधी तरी हे करायचंच होत मला. सगळ उरकलं मी आणि अन्वितला डबा दिला. तो खूप छान दिसत होता आज. सगळ नीट आवरून इस्त्रीचे कपडे नीट घालून निघाला त्याला मी फाईल आणि डबा दिला. तो गेला मी दार लावून घेतल. माघारी फिरले तर दाराची कडी वाजली. मी दार उघडल. तर त्याचा रुमाल राहिलेला. मी द्यायला निघाले तर माझ्या आधी आत गेला टेबलावरून रुमाल घेऊन खिशात ठेवला. आणि माझ्या जवळ येऊन माझ्या गालाला कीस करून माझ्याकडे बघून गालात हसला. आणि निघून गेला. मी दार लाऊन घेतल. दिवस कसा असा संपतच नव्हता. म्हणजे आठवडाभर दोघ सतत सोबत असायचो आता नसणार या विचारानेच घर खायला उठायला लागल. कुठ घर आवर. भांडी घास. दोघांचे कपडे धु. टीव्ही बघ. जेवण कर करत नंतर दुपारी झोपले. कसा तरी वेळ घालवला. आणि संध्याकाळी अन्वित आला. आपल्या संसारासाठी आपला नवरा काम करून नोकरी करून घरी आल्यावर बायकोला किती आनंद होतो याच शाब्दिक वर्णन नाही. मग त्याच्या आवडत मी जेवण बनवल. त्याने मला काय काय झाल आज ते सगळ सांगितल.

०४

DATE 12 JAN 2017

अन्वितला नोकरी लागल्यापासून मला त्याच्यासाठी काय करू काय नको झालेलं. आठवडाच झाला आणि मला एके ठिकाणाहून कॉल आला. मला हि जॉब लागला. अकरा ते सहा वेळ आहे कामाची. अन्वित नऊ ते सात जातो. अन्वित नंतर जायचं आणि अन्वितच्याच आधी यायचं. हि वेळ मला आवडली. आज डायरी मी हि रात्री लिहितेय. तर आज सकाळी मी सहाला उठले. सगळ आवरून पहिलं जेवण बनवल. मग नाष्टा बनवला. अन्वितला उठवल. त्याच सगळ आवरून झाल कि त्याला नाष्टा द्यायचा या विचारात मी होते तर हा दाढी कापायला गेलेला. घरी आला तर एवढूडस तोंड घेऊन आला. मला खर हसायला आल. पण गोरा आहे तो उंची हि आहे त्यामुळे दिसत त्याला काहीही चांगल पण मला अशी दाढी मिशी असलेले पुरुष पहिल्यापासून आवडतात. म्हणजे माझे बाबा पण अगदी शिवाजी महाराजांसारखी दाढी वाढवायचे अगदी तशीच त्रिकोणी. मिशीला सतत ताव द्यायचे. मग ते लहानपणापासून त्यांना तस बघून एक पुरुषी रुबाब म्हणतात तस मला आवडायला लागल. अन्वितने पण चांगली दाढी वाढवलेली. त्याची एकतर तब्येत चांगली आहे केस आणि अशी दाढी ठेवलेली आणि नेमकी आज कापली. का विचारल तर मिटिंग होती ऑफिसमध्ये म्हणून तो कापून आला. मग त्याला कढत पाणी काढून दिल अंघोळीला. पोहे परत जरासे गरम करायला घेतले. त्याच आवरून खाऊन झाल. तो निघून गेला. मीही मग आवारावर केली. आज माझा जॉबचा पहीला दिवस होता. सगळ आवरून मी निघाले. तिथ काय कॉम्प्यूटर समोर बसायचं आणि काम करायचं होत. कुठ बाहेर फिरण किंवा काय कुठ जाऊन कष्टाच अस काम नव्हत. हा पण जिकरीच काम होत. पतसंस्था असली तरी लाखोंच्या ठेवी तिथ होत्या. शिक्षक खात्याची ती पतसंस्था होती. पहिला आजचा दिवस कसा तरी होता. कसा तरी म्हणजे आयुष्यातल्या बऱ्याच महत्वाच्या गोष्टीतला पहिला दिवस कसा असतो अगदी तसाच. दोन वेळा माझ काम चुकल पण सावंत सर होते माझ्या बाबांच्याच वयाचे त्यांनी मला समजावलं. देशमुख सर चेअरमन होते ते तर अगदी माझ्याच वयाचे झालेले माझ्याशी गप्पा मारताना. अपर्णा म्हणून एक मुलगी आहे तीच आत्ताच लग्न ठरलय अस तिने सांगितल पुढच्या महिन्यात. ती काही जास्त बोलली नाही माझ्याशी. शिपाई आहेत कांबळे काका ते चहा इतका मस्त बनवतात ना इथ मुरले ना मी यांच्यात कि एकदा थर्मास मधून अन्वितला चहा घरी घेऊन जाणार आहे. खूप खूप सुंदर असतो त्यांच्या हातचा चहा. प्रगती नावाची एक मुलगी आहे. तीच पण लग्न व्हायचंय तिने मला खास एक ‘कॅडबरी’ दिली. मला खूप आवडली ‘कॅडबरी’ आणि ती सुध्दा. ती माझ्याच शेजारी बसायला होती. नुसती बडबड करत होती. त्यामुळे आज माझा पहिला दिवस आहे अस वाटतच नव्हत. घरी येताना मी अन्वितसाठी एक ‘कॅडबरी’ विकत घेतली घरी जेव्हा तो आला तेव्हा त्याला दिली. आज अन्वितला काय झालेलं कुणास ठाऊक पण आज खूप खुश होता. नंतर झोपताना सांगितल त्याने त्याची मिटिंग बेस्ट झाली. त्याच कौतुक झाल तिथ. रात्री आम्ही शेजारीच अस झोपलेलो. तेव्हा त्याने विषय काढला. तो म्हणाला कि आपण चान्स घ्यायचा का ? अर्थातच मला नको असेल का ? मी होकार पटकन दिला पण तोच म्हणाला कि अजून चार पाच महिने थांबू. घराच काय होत का बघू कर्ज वैगरे काढून. मीही त्याच्या होकारात होकार मिळवला. मला जवळ ओढून घेत त्याने माझ्या अंगावर हात टाकला आणि झोपून गेला.

जगातलं मोठ सुख अस काय आहे ? काहीच नाही. माणसाकडे पैसा अडका नसेल तरी चालेल माणसाकडे फक्त मानसिक सुख हव. ते जर का असेल तर माणूस कधीच दुःखी होऊ शकत नाही. आणि माझ मानसिक सुख म्हणजे माझा नवरा हा असा माझ्या जवळ आहे म्हणून मी जगातली सर्वात सुखी स्त्री आहे असा एक विचार मला माझ्या मनात आला. तो नसेल तर मी असेल शक्यच नाही. खूप प्रेम करतो तो माझ्यावर खूप काही करण्यासाठी धडपडतो तो माझ्यासाठी. खरच माझी आई म्हणते अगदी तस आहे नशिबात असाव्या लगतात काही गोष्टी त्या जर का असतील नशिबात तर तसच होत. नाहीतर कितीही आपली आपटा काहीच मिळत नाही मेल तरी. माझ्या नशिबात काय आहे माहीत नाही पण अन्वित सारखा नवरा आहे हे सुध्दा काही कमी नाही. त्याचे आई बाबा अजून मावशीकडेच आहेत. उद्या ते येणारेत. उद्या दोघांना काम आहेत आई बाबा संध्याकाळी येणारेत आणि म्हणून मी आता झोपते. रात्रीचे दोन पाच झालेत. अन्वित गाढ झोपलाय मी हि त्याच्या उबीत शिरते आता.

०५

01 FEB 2018

आज अन्वितचा वाढदिवस. मला माहित नव्हत. फेसबुकवरच्या मेसेजने मला समजल. इतक्या दिवसात मला लक्षातच आल नाही कि त्याला त्याचा वाढदिवस कधी आहे विचारायचं. आणि त्याला हि माझा माहित नाही. ठरवून केलेलं लग्न हे अस अनोळख्यासारख असत. प्रत्येक गोष्टीची ओळख करून घेता घेता कित्येक दिवस मध्ये निघून जातात. काही समजतच नाही आणि राहिलेली गोष्ट लक्षात आली कि अस वाटत हि क्षुल्लक गोष्ट आपल्याला माहित नाही खरच का ? तर मी उठले. आणि अन्वित शांत झोपलेला बघून मला त्याला उठवू वाटल. रोज तर झोपू देतेच ना मी. पण आज नाही. मी उठून त्याच्या जवळ गेले आणि त्याच्या कानात जोरात ओरडले. अन्वितला काय झाल काय माहित त्याने खांद्याने जोरात झिडकारल मला. मला कस तरी वाटल. पण मग पुन्हा मी त्याच्याजवळ गेले. आणि कानात त्याच्या बोलले, ‘हैपी बर्थडे अनु’. आणि अन्वित गालात हसला. मला ते दिसल पण त्याला समजल नाही. तो झोपायचीच नाटक करत पडून होता. मी त्याच्या खांद्याला चावले. आणि मग त्याने कूस बदलली आणि मला त्याच्यावर ओढून घेतल. माझे डोळे उघडे. माझी झोप उडालेली. पण तो डोळे मिटून होता. झोपेत होता तरी मला त्याने अचूक पकडल. आणि स्वतःवर घेतल. हे अस फिल्ममध्ये होत. होना...? नवीन नवीन लग्न असल कि असा हा रोमान्स सामान्य आहे. पण तो अनुभव घेताना काय होत जीवाच ते अनुभवनाऱ्यालाच माहित.

त्याच्या जवळ होते मी आणि हीच ती संधी समजून मी त्याला बोलले आज कामाला जाऊ नको आणि त्याने हि त्या लाडिक क्षणाला मला होकार दिला. आता आज आम्ही दोघेच घरी होतो. कुठ जाव म्हंटल तर हा आळशी मला म्हणाला घरीच बसू ना. आता मी काय बोलणार पुढे. मी हि होकार दिला. दोघांच आवरून झाल. नाश्टा झाला. आता पुढे काय ? काल माहित असत तर ऑफिसवरून घरी येताना काहीतरी वाटेत त्याला गिफ्ट घेतल असत. आणि आता त्याच्या देखत काय आणायला जायचं ते बरोबर नाही वाटत मला. मग मी बसूनच होते आतल्या खोलीत. तो बाहेरच्या खोलीत बसलेला टीव्ही बघत. बारा वाजत आलेले. अन्वित आत आला. कपाटातून एक पेन ड्राईव्ह काढला आणि बाहेरच्या खोलीत गेला. थोड्यावेळाने मला हाक मारेल हा अस वाटलच होत तितक्यात त्याचा आवाज आला. मला आत्याने हाक मारली. मी गेले बाहेरच्या खोलीत.

टीव्हीला पेन ड्राईव्ह जोडून त्याने एक फिल्म लावली होती. रॉकस्टार. रणवीर कपूरची. आम्ही ती बघत बसलो. इंटरव्हल होईपर्यंत दोघ मग्न झालेलो. नंतर त्याने फिल्म पुढे नेली. पुढचा भाग सुरु झाला. त्यात चालल होत नर्गिस फक्री आजारी पडते. मग रणवीर कपूर तिला भेटायला येतो. त्याच्या स्पर्शामुळे ती बरी होते. अस काही होत. खरच इतकी जादू असते का स्पर्शात या विचारात मी कधी माझ डोक अन्वितच्या खांद्यावर टेकवल आणि त्याच्या हातात माझा हात दिला माझ मलाच कळाल नाही. अन्वितच्या डोळ्यात पाणी होत. मला हि तस रडू येत होत.

थोड्यावेळाने मीच अन्वितला म्हंटल बंद कर फिल्म आज वाढदिवस आहे तुझा आणि असे मरा-मरीची फिल्म नको दुसरी एखादी लाव कॉमेडी. तर नाहीये अस म्हणाला तो मला. तिथून निघून तो दारात गेला. मी विचारल कुठ चालला. तर मेडिकल मधून आलोच अस म्हणाला. तो निघून गेला आणि मला आठवल काल प्रगतीने दिलेली कॅडबरी माझ्या पर्समध्येच आहे मी पटकन आत गेले कॅडबरी बघीतली. होती तशी ती नीट. वेफरची होती त्यामुळे पातळ झाली नव्हती. मी फ्रीज मध्ये ती कॅडबरी ठेवली. थोड्यावेळाने अन्वित आला. जरा गालातच लाजत होता. मला काही कळाल नाही. मी गेले आत किचन मध्ये आणि फ्रीज मधून कॅडबरी काढली आणि अन्वितला दिली.

अन्वितने ती खायला सुरुवात केली. एक बाईट त्याने खाल्ला आणि एक बाईट मला दिला. मी खाल्ला. आणि अन्वित माझ्याजवळ आला मग कानात बोलला मला आज गिफ्ट देशील ? मी अर्थातच निःशब्द होते. मी त्याला विचारल काय हव तर मला त्याने खिशातून आणलेलं पाकीट दाखवल आणि म्हणाला मला आपल बाळ हवय. आता अंगातून त्राणच गेला. अस पटकन बोलला तो कि मी लाजू कि त्यला मिठी मारू कि काय म्हणजे नक्की काय करू समजतच नव्हत. मी लाजून होकार दिला तोही मान हलवून तोंडातून तर शब्द फुटतच नव्हते ना. मला म्हणाला आत जा आलोच. त्याने दार लावल बाहेरच. आत आला. मी बेडवर बसलेली. मधल हि दार त्याने लावल. त्याने शर्ट काढायला सुरुवात केली आणि मी माझे डोळे लाजेने मिटायला सुरुवात केली.

त्याचा वाढदिवस आणि आमच प्रेम एकाच दिवशी झाल. एकदम मेमोरेबल. तो माझ्या जवळ झोपून होता आणि मी त्याच्या जवळ. आता खर नवरा बायको झाल्यासारखं मला तरी वाटत होत.

०६

05 FEB 2018

माझ्या मनातल्या कित्येक भावनांना त्या दिवशी अन्वितने अगदी रीत केल. मी त्याची तो माझा झाला. त्याने आणलेलं ते पाकीट त्या दिवशी वापरलच नाही. साहजिकच सुख, आनंदी बातमीची शक्यता होती. अन्वितशी मी बोलले. तो या पुढच्या जबाबदारीसाठी तयार होता. नोकरी तर लागलेली त्याला आणि मला पण त्यामुळे वर्षभरात नोकरी करून दोघांनी पैसे साठवून एक अकाऊंट काढून त्यात सेव्ह करायचे. आणि मग पुढे वर्षभरात लागतील तसे त्यातले पैसे काढायचे अस आम्ही ठरवल. कारण नंतर अन्वितलाच सगळा भार येणार होता. कारण मला नोकरी करता येणारच नाही. मग अशावेळी बिचाऱ्याला लोड नको.

आम्ही मग बसून काल रात्री ठरवल. मुलगा झाल तर अमेय नाव ठेवायचं आणि मुलगी झाली तर मृण्मयी. मुलगा झाला तर त्याला सिव्हील इंजिनिअर बनवायचं आणि मुलगी झाली तर तिला कॉप्म्युटर इंजिनिअर. अन्वितला मुलगा हवा आणि मलासुध्दा. प्रेम वैगरे हा पौंगडअवस्थेतला एक सुखद प्रवास आहे. पण लग्न हे त्यापुढच काहीतरी वेगळच आहे. लग्नाचा प्रवास म्हणजे भारतातल्या महाराष्ट्रातल्या मुंबईत राहून विदेशातल्या युरोपला जाण्याचा प्रवास जणू. विचार केला आणि दीड-दोन लाख मिळाले लगेच विमानाच तिकीट काढल आणि लगेच गेल अस होत नाही. त्यासाठी पैसे कमवून साठवून जमवून मग बरच काही प्रयत्न खटपट करून तिकड जाव लागत इतक सहज सोप्प असत का ते ? तो तर प्रवास आहे. आठवड्याभराचा. सात दिवस सहा रात्रीपुरता. लग्न म्हणजे अगदी आयुष्याच्या शेवटपर्यंतचा प्रवास आहे. अन्वित आणि माझा. आणि लवकरच येणाऱ्या बाळासोबत.

मी माझ्या मनात किती काही गोष्टीना सजवत असते. सजवत-सजवत ती स्वप्न मी त्यात इतकी रमते कि दिवस कसे निघून जातात कळतच नाही. वर्षाच्या सुरुवातीचा समागमचा क्षण असा काही डोळ्यासमोर येतो कि अस वाटत समागम आत्ताच होऊन आम्ही बाजूला झालोय. खरच पुरुषाविना स्त्री नाही आणि स्त्रीशिवाय पुरुष नाही. अन्वित मला मिळाला खूप सुखात आहे मी. माझ आयुष्य काय त्यातल्या त्यातच सुरु आहे. काटकसर हि आहे आमच्या संसारात पण त्याबद्दल खेद नाही पण त्यात हि होणार आमच एकमेकांशी प्रेमळ बोलण सुध्दा किती आनंद देऊन जात मला आणि त्याला.

लग्न हि कल्पना ज्याने कोणी शोधली त्याला बरेच लोक शिव्या देतात. पण मला अस वाटत त्या व्यक्तीला म्हणजे तो पुरुष असेल तर त्याला माझ्यासारखी आणि स्त्री असेल तर तिला अन्वितसारखा जोडीदार मिळाला असावा म्हणूनच त्यांनी जगातलं पाहिलं लग्न करण्याचा निर्णय घेतला असावा. नाहीतर लग्न हि कल्पना आणि संकल्पना आत्ता नसतीच. नव्याचे नऊ दिवस. आमचे आता सव्वा दोन महिने झाले पण अजून हि खूप छान सुरु आहे. अन्वित आज खुप थकून आला कामावरून मी त्याला जेवण दिल पण न जेवता झोपला. मी त्याला झोपू दिल. परत मी नऊला उठवल पण नकोच म्हणाला जेवण. मला हि गेल नाही. मी हि उपाशी आहे. बघू उद्या त्याच्याच सोबत नाष्टा करेन. आज माझ्याशी पण तो काही बोलला नाही. म्हणजे रोज कामावरून आला कि खूप बोलतो तसा पण आज बोलला नाही. खूप कंटाळला असणार. पण मला माहितीय त्याला आता पुढच टेन्शन आल असणार साहजिकच आहे. बाप म्हणून कुठे कमी पडायला नको असच त्याला वाटत असणार आणि म्हणून त्याने टेन्शन घेतलय. पण मी समजावेन त्याला उद्या. अस हि तो एकटा कुठ आहे मी हि करतीच आहे कि नोकरी. पैसे मीही साठवणार आहे. बाळ हि दोघांच आहे. खरच बालिश आहे अन्वित सगळ्याचा अगदी बारीकसारीक गोष्टींचा पण विचार करतो. आणि टेन्शन घेतो. घेतो ते घेतो आणि मला सांगत हि नाही. मीच ओळखायच त्याला काय टेन्शन आहे कि नाही वैगरे. सतत विचारल्यावर तो सांगतो. आणि सतत हसतमुख अन्वित मला हा अस मलून झालेला आवडत नाही. बघू उद्या आता विचारते काय म्हणतो तो ते. आता झोपते मी हि. अन्वितच्या जवळ झोपणार नाहीये मी. आज दोघांच्या मध्ये उशी ठेवून झोपेन म्हणजे सकाळी त्याला दोघांच्यातल अंतर दिसल कि मग येईल विचारायला काय झाल म्हणून मग त्याला सांगेन अस म्हणून आधी त्याच टेन्शन काय आहे ते त्याच्याकडून काढून घेईन. आणि मग काहीतरी त्याला उशीची थाप मारेन.

०७

06 FEB 2018

श्रीशा सात वाजून गेले तरी झोपून आहे. पाणी येऊन केव्हाचच गेल. पाणी भरायचं राहून गेल. वापरायच पाणी टाकीत पडल पण प्यायचं भरायचं राहील. काल भरलेल्या पिपातल थोड पाणी उरलय आणि एक बारकी पूर्ण कळशी आणि एक तळाला गेलेला हंडा. अन्वितला जाग आली. बघतो तर शेजारी श्रीशा झोपलेली. त्याला वाटल हाच लवकर उठलाय. म्हणून तिला न उठवता निवांत आत गेला दात घासले. थंडी वाजतीय म्हणून चहा बनवत ठेवला. तोपर्यंत मोबाईल मध्ये व्हिडीओ बघत बसला. ते झाल तो पर्यंत चहा उकळला. आत जाऊन चहा गळून घेतला आणि चहा पीत बसला. यात महत्वाची गोष्ट म्हणजे श्रीशा उठली नाही अजून म्हणजे अजून सात वाजलेच नाहीत अस त्याला वाटल. लोक म्हणतात घड्याळ आता आऊट डेटेड झालंय पण हातातल्या मोबाईलमध्ये बाजूला इवढूशे लिहिलेले आकडे बघायचं पण कधी कधी राहून जात म्हणजे मी तर कित्ती अशी न मोजता येईल अशी लोक हातात नाहीतर खिशात मोबाईल असून पण दुसऱ्याला विचारतात वाजले किती ?

तर सांगायचं हे होत कि या सगळ्यात अन्वितला वाजले किती हे बघायचं काही सुचल नाही. श्रीशाच्या भारोशी हा निवांत चहा पीत बसला. चहा पिऊन झाला. आत बेसिनमध्ये कप ठेवला पाणी घालून आणि आला श्रीशा जवळ. आता काय कराव म्हणून झोपला तिच्या शेजारी. सातचे नऊ झाले. ऑफिसची वेळ पण निघून गेली. श्रीशाला कॉल आला. तिला जाग आली. फोनवर बोलन झाल तीच आणि ती ताडकन उठली. नऊ वाजले ?

अन्वितला उठवल तर तो उठेना म्हणून ती पटकन पळत आत गेली नळ सुरु होते. तरी सुध्दा चालू बंद करून बघत होती आशेने कि पाणी येईल पण वेळ झालेली. पाणी येऊन गेल होत. तिने पिपाच झाकण काढल तर त्यात पाणी कमी. हंडा तळाला गेलेला. अन्वितपाशी येऊन तिने त्याला उठवल. तो उठला. तिला अस बावरलेलं बघून अन्वित लाडात आला आणि तिला जवळ घेऊन गालावर कीस करायला गेला तिने बाजूला केल. सकाळी सकाळी असल काही नको अस ति म्हणेल अस त्याला वाटल पण तिने विचारलं सकाळी चहा तुम्ही केलेला का?

अन्वित डोळे चोळत हो म्हणाला. ती चिडली. बोलायला लागली.

श्रीशा : उठलेला न सकाळी मग मला कोण उठवणार ? वाजले किती बघितल का ? ऑफिस बुडल घरात पाण्याचा थेंब नाही. कस होणार ? जेवण कस बनवणार ?

अन्वित : किती वाजले ? साडे सात का ? असुदे ना.

श्रीशा : नऊ. वाजलेत बघ जरा.

अन्वित खडबडून जागाच झाला. तरी हि शांतच बसून होता.

श्रीशा : उठवल नाहीत मला ते हि ठीक. पण उठलेला तर आवरून बसायचं ना परत झोपला कशाला ? आणि उठून अगदी चहा बनवलाय त्या भांड्यात पाणी कोण घालून ठेवणार ? मला त्या चहाच्या गाळाचा वास नाही आवडत उलटी आल्यासारखं होत.

अन्वित : घातलय कि पाणी.

श्रीशा : फक्त कपात. भांड तसच आहे. आणि काय केलय तुम्ही ?

अन्वित : फक्त चहा.

श्रीशा : ते नाही म्हणत मी. चहा बनवला कपात पाणी घातल चहाच भांड बेसिन जवळ ठेवल सगळ केलत हो ना ? इथ येऊन दोघांच्या मधली उशी काढून जवळ झोपलात पण एक विसरलात. आठवतय का ?

अन्वित : काय ? दात घासुनच पिला चहा.

श्रीशा : ते नाही. दुसर आहे आठवा.

अन्वित : नाही... काय राहील ? टॉवेल राहिला का बाहेर खुर्चीवर ओला ? ते मी तोंड धुतलेलं ते पुसलं फक्त म्हणून जरासा ओला झालेला.

श्रीशा : नाही. चहा केला. चहा गाळून घेतला बाहेर जाऊन चहा पिला परत आत आला. पण तुमच लक्ष नाही गेल का गैसकडे ? चालूच होता...पेटत. मी आत गेले आत्ता तेव्हा स्वीच बंद केल. दोन तास राहिला कीने सुरु. वाया गेला न आठवड्याभराचा.

अन्वित : सॉरी.

श्रीशा : सॉरी कस बोलता ? काटकसर करायचा प्रयत्न करतीय मी. त्यात आपल्याला आता पुढच बघायचं आहे ना ? मग अस कस चालेल.

अन्वित : अग आपल्या लग्नाला दोन महिने झालेत. तू तर अगदी जुनी बायको झाल्यासारखं चिडतीयस. बोलतीयस मला.

श्रीशा : जुन नव काही नसत. बायको बायको असते. त्यात नव जुन काही नाही.

अन्वित : बर तू आवर मी बिसलेरी आणतो मोठी पाच लिटरची. अस हि मी आज जाणारच नव्हतो ऑफिसला तू पण नको जाऊ.

श्रीशा : माझ्या घरची नाही पतसंस्था. नाही मिळणार सुट्टी.

अन्वित :बघ ना माझ्यासाठी ?

श्रीशा : आजारी आहे सांगते.

तिने कॉल लावला.

०८
अन्वित आवरत होता. इकडे मी सुट्टी काढली. आता काय घरात डोक्याला डोक लावून बसायचं होत का ? एकत्र घरात पाणी नाही. काही कारण पण नव्हत सुट्टी काढायचं. आणि आत्ता एक सुट्टी काढली विनाकारण पण गरज असेल तेव्हा मिळेल का सुट्टी ? पण जाऊदे अन्वितला वाटत मी बसव घरी तर त्याच्यासाठी काहीही. त्याचा आनंद तोच माझा. अन्वित आला केस पुसत टॉवेलने.
श्रीशा : केस धुतली ?
अन्वित : हो.
श्रीशा : पाणी नाही आधीच आणि डोक्यावरून अंघोळ केली काय गरज होती का ?
अन्वित : आज आठवल मला म्हणून केली.
श्रीशा : उद्या केली असती तरी चालली असती.
अन्वित : ती ओली केस वाळत नाहीत आणि ती तशी ओलसर केस घेऊन ऑफिसमध्ये वावरताना कस वाटत.
श्रीशा : बर मी करते आता अंघोळ.
मी अंघोळीला गेली. पाणी पाणी नुस्त डोक्यात माझ आणि त्यात मी टॉवेल विसरले आतच. अन्वितला हक मारून टॉवेल मागितला तर मुद्दाम मला त्याचा ओला टॉवेल दिला आपन न बघता अंगाला लावला आणि ओल्या टॉवेलने अजून थंडी वाजली. एकत्र जास्त पाणी लागू नये म्हणून जरा कमीच गरम पाणी केलेलं त्याने अंगात हुडहुडी भरली. आणि त्यात ह्याने अस केल. मी पुन्हा माझा टॉवेल मागितला. तोवेल घेऊ दाराशी आला. अमी चार बोट बहर जातील एवढच दर उघडून हात बाहेर काढला तर हाताला टॉवेल आला. टॉवेल मी ओढला तर आत येईनाच. त्याने घट्ट पकडून ठेवलेला. मी अजून ताकदीने आत ओढलं तर तो पण आत शिरला. एकदम लाजल्यासारख झाल मला. टॉवेल कुठ धरावा नक्की माझ मलाच समजत नव्हत. तेव्ध्यते त्याने मला मिठीत घेतल आणि बाहेर निघून गेला. जाताना दार ओढून घेतल बाहेरून.
मी बाहेर आले आणि मला म्हणाला आपण आज पिच्चर बघायला जाऊ. आम्ही मग पिच्चर बघायला गेलो. एक ठीक आहे आम्ही सलग दोन पिच्चर बघितले. मग एका बागेत गेलो. तिथ बसून गप्पा मारल्या आणि तिथून घरी आलो. घरी आलो आता जेवण नको होत. कारण बाहेरच थोड थोड खालेले त्यामुळे पोट भरलेलं. आणि अस हि घरात पाणी नव्हत जास्त. उद्याच पण नक्की नव्हत त्यामुळे आत्ताच पाणी उद्यापर्यंत वाचवायचं होत. मग आम्ही झोप्य्च्या तयारीत होतो नऊ वाजताच. आणि दोघ आम्ही बोलत असताना अचानक बेल वाजली. बघितल मी जाऊन तर बाहेर आई आणि बाबा. ते आले म्हणाल्यावर जेवण बनवल. दहा पर्यंत त्यांना जेवण देऊन ते जेवून झोपले. मग मी भांडी वैगरे सगळ करून झोपले. तोपर्यंत अन्वित झोपला होता.

10 FEB 2018

आज मी कामाला गेले तर सगळे निवांत बसलेले. आज काहीच काम नव्हत. प्रगती माझ्यासोबत गप्पा मारत होती. तिच्या होणाऱ्या नवऱ्याचा फोटो दाखवला. त्याची माहिती सांगितली. खूप खुश होती ती. अस कुणी आनंदी आपल्या आसपास असल कि आपला पण मूड आनंदी बनतो. आमच्या गप्पा मध्ये मध्ये काम सुरु होत. तेवढ्यात एक मुलगी आली. तिच्या वडिलांच्या खात्यात पैसे भरायला. सोबत तिच्या एक मुलगी होती. खूप सुंदर. तिच्याकडे बघून कुणाला वाटणार पण नाही कि तीच लग्न झालंय. मला हि वाटलं नव्हतं पण तिच्या गळ्याकडे माझं लक्ष गेलं तेव्हा समजलं. ती जेव्हा आली तेव्हा मी बघितलं नव्हतं त्यामुळे मला कळालच नाही कि तीच लग्नच नाही तर ती प्रेग्नेंट सुद्धा आहे. मी पैसे खात्यात जमा केले आणि न राहवून तिला तीच नाव विचारलं तिने सांगितलं 'प्रतीक्षा'...
ती निघून गेली. पण खरच आई होण किती सुंदर गोष्ट आहे हि. एक वेगळंच तेज येत चेहऱ्यावर. मला हि असच आई व्हायचं आहे. मी पण अशीच दिसेन असा विचार मला प्रतीक्षाला बघून आला. मी माझं काम उरकलं संध्याकाळी आले घरी. घरी आले तर अन्वित माझ्या आधी घरी आलेला. आत कपडे बदलायला गेले तर त्याने माझ्यासाठी सफरचंद आणलेले. व्हिटॅमिनच्या गोळ्या आणि काही पावडर आणलेल्या. मला तर खूप आनंद झाला. आम्ही जेवलो. रात्री त्याने मला झोपताना थोडं दूध आणून दिल ते पित होते तर सफरचंद एक चिरून दिल. नको म्हणत असताना पण खायला लावलं. त्याची हि आत्ता पासून काळजी घेणं मला अगदी रडूच येत होत आणि त्याच्यावरच प्रेम मनात अजूनच वाढत होत. मी तर त्याला रात्री मिठी मारूनच झोपले.

०९

11 feb 2018

आज सकाळी उठले मी. पाणी भरल सगळ आवरल आणि डबा बनवायला घेतला. मोबाईल माझा लावलेला. वाजायला लागला. मी जाऊन कॉल उचलला तर प्रगतीचा कॉल आलेला. तिने मला आठवण करून द्यायला कॉल केलेला आज मला डॉक्टरकडे जायचं होत चेकअपला. तेवढ सांगून तिने कॉल कट केला. तेवढ्यात मोबाईलवर रिमांइंडर अलार्म वाजला त्यावर पण तोच मेसेज होतो. मी अलार्म बंद केला आणि gas बंद करून अन्वितकडे गेले. तो झोपलेला. त्याला उठवळ आणि सांगितल आपल्याला आज डॉक्टरकडे जायचं आहे. आपल्याला म्हणजे आपल्यालाच. तू सोबत ये माझ्या अस मी सांगितल त्याला. तर तो हो बोलला. आवरायला लागला. आणि तेवढ्यात त्याला कॉल आला.
अर्थातच, ऑफिसमधून आलेला. त्याला अर्जंट बोलावलेल. तो गेला निघून माझ काही न ऐकता. माझ्याकडे न बघता. डबासुध्दा घेऊन गेला नाही. खूप मनाला लागल मला. मी डॉक्टरना कॉल लावला. त्यांनी बोलवल होत. परत ते दिल्लीला जाणार होते एक आठवड्यासाठी. मग काय माझ मीच गेले. मला खूप राग आलेला अन्वितचा. मी आता ठरवलच त्याच्याशी बोलायचं नाही. दर वेळेस मी त्याला समजून घेते आणि तो वागलेल सगळ विसरून जातो. बसस...... मी डॉक्टरांकडून जाऊन आले. येताना औषध वैगरे घेऊन मी निघून गेले कामाला. आता घरी बसून तरी मी काय करणार होते ? त्याने नाही नेला मीपण नही घेतला डबा.
मला उशिरा आलेल बघून चेअरमन सर बघायला लागले. मी आपली मान खाली घेऊन आत आले. आणि माझ्या खुर्चीवर जाऊन बसले. प्रगती माझ्या शेजारी लगेच आली. माझ्याशी बोलायला लागली. आधीच माझ डोक गरम झालेलं आणि तीची बडबड. तिला गप बसायला तरी कस सांगू कळत नव्हत. म्हणून मी ऐकत बसले. तेवढ्यात मला चेअरमन सरांनी आत बोलावल. काळ केलेलं काम चुकलेल माझ. चूक छोटीशी होती. पण त्याचा फार माझ्यावर राग काढला त्यांनी. बहुतेक त्याचं पण सकाळी बायकोशी भांडण झाल असाव आणि कोण नाही तर नेमक मी सापडले त्यांच्या कचाट्यात. घेतल ऐकून. अगदी रडकुंडीला आले. डोळ्यात पाणी आल. तशीच सरांच्या हातातली फाईल घेऊन बाहेर आले. काम सुरु केल. प्रगती विचारात होती मला काय झाल वैगरे तिला मी सांगितल सगळ तिला पण वाईट वाटल. दीड वाजायला आले. चेअरमन सर गेले बाहेर. प्रगतीने डबा काढला. मी तर काय आणलाच नव्हता. तिने मला तिच्यात खायला लावल. मी नाही बोलले. तरी जबरदस्ती केली. तरी मी काय ऐकल नाही. ती सतत बोलत होती खा खा म्हणून मीच बाहेर निघून गेले.
शेजारी एक मेडिकल होत तिथ क्रोसिन आणायला गेले. अन्वित पतसंस्थेत आला. मी मागून आत आले.
अन्वित : डबा.... आणला नाहीस ना तू ?
श्रीशा : का ? तू घेतला नाहीस का ?
अन्वित : नाही. आधी तू खायचं मग मी.
श्रीशा : मला नकोय. जा तो घेऊन.
अन्वित : अस नको करू. खाऊन घे.
श्रीशा : नकोय मला. गोळी आणलीय मी. खाईन ती.
अन्वित : काही न खाता कशाला गोळी खातेंस ?
श्रीशा : जाऊदे.
अन्वित : डॉक्टरकडे जाऊन आलीस ?
श्रीशा : तुला आहे लक्षात आजची डेट ?
अन्वित : हो म्हणून तर सरांना खोट सांगून आलो तुला न्यायला. चल जाता.
श्रीशा : काही नको जाऊन आले मी. गोळ्या पण आणल्या नवीन.
अन्वित : मग त्याला खायला नको का श्रीशा ..?
श्रीशा : नको. जा तू डबा घेऊन तसाच राहील.
अन्वित : बर बर. जातो पण नीट बोलणार पण नाहीस का ?
श्रीशा : नाही. मला खुओ वाईट वाटलं आहे आता नाही माझी इच्छा बोलायची.
अन्वित : होका... ? बर. भेटू संध्याकाळी.
श्रीशा : हम. मला नाही बोलायचं आणि भेटायचं.
तेवढ्यात चेअरमन सर आले.
श्रीशा : जा तू.
अन्वित : ऐक ना.
श्रीशा : जा तू नाही बोलायचं मला तुझ्याशी.....
प्रगती : श्रीशा सर बोलावतायत.
श्रीशा निघून गेली. अन्वित हातात डबा घेऊन थांबलेला वाट बघून निघून गेला.

१०

अन्वित बाहेरच थांबलेला पतसंस्थेच्या. त्याला वाटलं श्रीशा येईल. पण ती आली नाही. श्रीशाला आत काम लागलं. ती काम करत बसली. थोड्यावेळाने तीच काम झालं. ती तिच्या टेबलाकडे आली. तिथले जे शिपाई होते ते भजी पाव खायला घेऊन आले. दारात अन्वितला बघून.

शिपाई : साहेब, मॅडमकडे आला का ?

अन्वित : अहो साहेब काय म्हणता मी तुमच्यापेक्षा लहान आहे.

शिपाई : असुदे हो..

अन्वित : कस तरी वाटत. नको.. हो तिचा डबा विसरला ती घरीआ... तो द्यायला आलो.

शिपाई : मग या कि आत आहेत त्या आत.

अन्वित : नाही जाऊन आलो मी आत. पण तिला भूक नाही म्हणाली.

शिपाई : काहो साहेब ? भांडलात का ?

अन्वित : तस नाही. आज तिला डॉक्टरकडे घेऊन जायचं होत आणि नेमकं मला काम आलं ऑफिसमध्ये. सरांनी बोलवलं कि जायला लागलं. मीपण उपाशी आहे अजून. मग ते तिला त्याचा राग आला. मी सोबत गेलो नाही तिच्या म्हणून.

शिपाई : हा..त्तीच्या... एवढंच वे. चालत तेवढं साहेब. चला येत का गरमागरम भज्या आणल्यात खावा सोबत. मीपण डबा आणला नाही बघा. बायको गावाला गेलीय.

अन्वित : नाही खावा खावा तुम्ही. मी आता जातो. हा डबा फक्त तिला द्याल का ?

शिपाई : हो देणार कि.

शिपायाने डबा घेतला. अन्वित गाडीवर बसला. गाडीची किक मारली आणि पतसंस्थेकड बघितलं. शिपाई पण आत गेले. पण श्रीशा बाहेर आलीच नाही. अन्वित निघुन गेला. शिपाई श्रीशाच्या टेबलाजवळ गेले.

शिपाई : मॅडम, हा तुमचा डबा.

श्रीशा : अहो नको मी गोळी खाल्ली.

शिपाई : अहो खाऊन घ्या कि पण.

श्रीशा : बघते. नंतर खाईन.

शिपाई : मी घेतो खाऊन.

श्रीशा : हो काका.

प्रगती डब्याच झाकण लावत.

प्रगती : दाजी, खूप वेळ थांबले ग.

श्रीशा : हा. असुदे जरा कळू दे. बायकोला किती त्रास होतो ते.

प्रगती : आज काय बोलणारच नाहीस का त्यांच्याशी ?

श्रीशा : बोलणार नाही त्याच्या आवडता गाजराचा हलवा बनवून देणारे.

प्रगती : ओ... नौटंकी. कशाला त्यांना एवढा त्रास द्यायचा मग.

श्रीशा : सूट दिली कि मग पुढच्याला आपली किंमत राहत नाही ना ग.

प्रगती : असुदे .. पण बोल आज त्यांच्याशी... खूप दुखी झालेत बिचारे दाजी.

श्रीशा : नक्की ठरव तू. दाजी का जीजू.

प्रगती : दोन्ही पण तेच ना. नाव बदललं म्हणून नात आणि व्यक्ती बदलणारे का ?

श्रीशा : हम.

श्रीशाने डबा उघडला. आणि एक घास खाल्ला. तिला खायची इच्छा होईना. तरी कशी तरी एक चपाती खाल्ली.

आणि डबा लावून बाहेर हात धुवायला गेली. इकडे तिच्या मोबाईल वर दोन मिसकॉल येऊन गेले अन्वितचे. आणि तिसरा कॉल आला. प्रगतीने तो उचलला.

प्रगती : हा बोला ना जीजू.

११
अन्वितच्या मोबाईल वरून : हा नंबर कुणाचा आहे ?
प्रगती : तुम्हाला कोण पाहिजे ? कारण तुम्ही बोलताय तो नंबर माझ्या जीजूचा आहे. आणि हा इकडचा नंबर त्यांच्या बायकोचा आहे.
अन्वितच्या मोबाईल वरून : त्या कुठे आहेत ?
प्रगती : आहे इथंच बाहेर गेलीय.
अन्वितच्या मोबाईल वरून : बर ऐका. आत्ता मी मेढयाला जात होतो. माझ्या समोरून हि व्यक्ती गाडीवरून जात होती. आणि
प्रगती : आणि ?
तेवढ्यात श्रीशा आली.
श्रीशा : काय झालं कोण आहे ग ?
प्रगती : एक मिनिट.
श्रीशा : माझा आहे ना हा मोबाईल ?
प्रगती : हो.
अन्वितच्या मोबाईल वरून : ट्रकच्या चाकाखाली गेले ते. ट्रक गेला. रस्त्यावर गाड्या होत्या त्या थांबल्या पण डोकं पूर्ण गेलं चाकाखाली संपल सगळं. त्यांना सांगा आणि लवकर सिव्हिल हॉस्पिटलला या. बॉडी तिकडे घेऊन गेलेत पोलीस. मी हि जातोय तिकडे मोबाईल देईन तिथेच.
कॉल कट झाला. सगळं संपलं. प्रगती जी बडबडी चुलबुली होती ती आता गप्प झाली. मोबाईल टेबलवर ठेवून तिने श्रीशाकडे बघितलं. श्रीशा काम करत बसलेली.
श्रीशा : काय झालं बोलायला सांग माझ्याशी अस बोलत असेल ना तो.
प्रगती : अं..कोण ?
श्रीशा : अन्वित गं.
प्रगती : न.न. नाही.
प्रगतीने साठवून ठेवलेला पाण्याचा बंध अगदी डोळ्यातून वाहायला लागला. जणू काय धरणाच्या दरवाजातून पाणी सोडलं असावं.
श्रीशा तिला जवळ ओढून घेते. श्रीशा तिला विचारते काय झालं पण ती काही बोलायला तर तयारच नाही.
श्रीशा : काय झालं सांगशील का ? आता मला तुला अस बघून रडायला येतंय लवकर सांग.
प्रगती : श्रीशा... अग जीजू...
श्रीशा : काय अन्वित ?
प्रगती : ऍक्सिडेंट झालाय.
श्रीशा उठली आणि सगळं तिथंच ठेवून बाहेर गेली. प्रगती लागलीच बाहेर गेली. तिचा हात धरला. आणि ओढून धरलं. या दोघींना अस बघून लागलीच कांबळे काका त्यांच्या जवळ गेले आणि श्रीशाला सावरलं.
प्रगती : ऎक जरा शांत हो.
श्रीशा : काय झालं अन्वितला ?
प्रगती आणि कांबळे श्रीशाला घेऊन सिव्हिल हॉस्पिटलमध्ये आले. तिथे पोलीस होते श्रीशा पळत जाऊन अन्वित जवळ जोर जोरात किंचाळून रडायला लागली. प्रगतीला पोलिसांनी बाजूला बोलावलं. कांबळे श्रीशाजवळ तिला सावरत होते. श्रीशाने अन्वितच्या तोंडावरच बेडशीट काढलं. पण तो अन्वित आहे वाटतच नव्हतं. ती रडतच होती. तिने खिशात त्याच्या तपासलं. त्याच लायसन दिसलं. तिची खात्री पटली तो अन्वितच आहे अजून ती जोराने रडायला लागली. तिचा रडता रडता हात त्याच्या पँटच्या खिशाला हात लागला आणि ती शांत झाली. आणि तिने खिशात हात घातला.
सकाळी अन्वितच काम झालं आणि तो लगेच घरी आला. घराला कुलूप. दोघांकडे दोन चाव्या होत्या. त्याने कुलूप उघडून त्याच्यासाठी श्रीशाने भरलेला डबा त्यातून त्याने चपात्या बाहेर काढून तव्यावर गरम केल्या. डबा घेतला कुलूप लावलं आणि श्रीशाकडे यायला निघाला. पतसंस्थेच्या अलीकडे मेडिकल होत तिथून त्याने श्रीशाच्या आवडती कॅडबरी घेतली. आणि आत आला. ती त्याच्याशी नीट बोलली नाही. डबा घेतला नाही या नादात तो तिला कॅडबरी द्यायला विसरला ती तशीच त्याच्या खिशात राहिलेली.

समाप्त.
सावधान....! या कथेला किंवा यातील कोणताही संवाद, प्रसंग लेखकच्या परवानगीशिवाय कुठेही प्रसिद्ध करणे किंवा दाखवणे कायदेशीर गुन्हेगारी ठरेल. असे केल्यास आपल्याला ५०लाख रुपयेपर्यंतचा आर्थिक दंड किंवा दोन वर्ष कैद होऊ शकते. त्यामुळे या कथेला लेखक अजिंक्य अरुण भोसले यांच्याकडून परवानगी काढूनच याला प्रसिध्दी द्या.

भाग 01

मोबाईलची रिंग वाजते.....

निशा : हॅलो, हा बोल ना स्नेहल.

अजिंक्य : हॅलो. हॅप्पी बर्थडे निशु. बर्थ डे तुझा आहे पण रात्री अकरा पन्नास पासून माझी झोप उडालीय.

निशा : ओह, थँक यु स्नेहल..मला वाटलं विसरलीस तू मला. किती दिवस झाले तुझा कॉल नाही मेसेज नाही. आत्ता केला नसतास ना कॉल तर तुला ना मी बघितलच असत. कसा रे तू अजिंक्य ? कालपासून हा तुझा सतरावा कॉल आहे बर्थ डे विशसाठी. तू झोपला नाहीस मला झोपू दिल नाही. सकाळपासून फ्रेंड्सचे कॉल आले बरेच पण तुझा आला नाही. मला वाटलं तू रात्री जागलास म्हणून सकाळी झोपलास.

अजिंक्य : असा कसा झोपेन ? तुझ्या घराजवळ नसलो तरी तुझ्या जास्तीत जास्त जवळ राहण्याचा प्रयत्न सुरु असतो माझा. आई आहेत का आसपास ?

निशा : हो, आई असली आसपास कि तू माझी स्नेहल, प्रियाली, स्वप्नाली आणि कोणी नसलं कि तू माझा बाबू असतोस. आत्ता पण आई होती जवळ, पण गेली आतल्या खोलीत. बोल तू. कधी भेटायचं आपण ?

अजिंक्य : बरोबर तीन वाजता. तुझ्या घराच्या खालच्या चौकातल्या रातराणीच्या झाडाजवळ. तिथं मी येईन गाडी घेऊन तुपण ये. पण चालत ये. आणि...

निशा : आणि ?

अजिंक्य : आणि तुला माहीतच आहे.

निशा : काय रे.

अजिंक्य : काय रेSSSSरे...? हे चांगलं आहे. आधी सांगायचं. आणि परत माहित नसल्यासारखं बोलायचं.

निशा : मज्जा करतेय रे. आहे लक्षात. आणि मीच बोललेय ना तुला. माझ्या बर्थ डे च गिफ्ट तू मला नाही मी तुला देणार. डोन्ट वरी मी विसरेन कशी. पण ऎक ना अजिंक्य.

अजिंक्य : काय ?

निशा : होईल ना नीट सगळं ? जमेल न आपल्याला ?

अजिंक्य : प्रयत्न तर करू आणि जवळ आलो कि होईल सगळं आपोआप.

निशा : होका ? बरीच माहिती आहे तुला.

अजिंक्य : नाही ग अस काही. पण माझं मत सांगतोय. जमेल आणि नाही जमलं तरी काही हरकत नाही.

निशा : पण तू माझ्याशीच लग्न करायचं. कारण मी आज तुझी झाले तर मला नाही पुन्हा जमणार दुसऱ्या कुणाचं होणं. मी एक्साईटेड आहे पण, तितकीच घाबरली पण आहे. पण माझा तुझ्यावर खूप विश्वास आहे.

अजिंक्य : तुझा हा विश्वास मी वाढवेन, जपेन पण तोडणार नाही. कधीच.

निशा : थँक्स.

अजिंक्य : काय अग परक्यासारखं थँक्स बोलतेस.

निशा : असच रे.

अजिंक्य : ऐक ना निशु, आय लव्ह यु...

निशा : आय..... हा ऐक ना स्नेहल मी नंतर तुला कॉल करते. मग बोलू मला जरा आवरायचं आहे.

अजिंक्य : अग ऎक तर..हॅलो...

कॉल कट झाला.

अजिंक्यने मोबाईलच बटन दाबून नाराज होऊन स्क्रीन ऑफ केली आणि क्षणात पुन्हा स्क्रीन ऑन झाली. स्क्रीन वर मेसेज दिसला आय लव्ह यु अजिंक्य टू.. सॉरी आई आली एकदम बाहेर. दुपारी तू म्हणशील तेवढ्या वेळा म्हणेन. बट आत्ता सॉरी.

भाग 02

मोबाईलची रिंग वाजली.

अजिंक्य : बोल राज.

राज : कॅफे बुक केलाय. दुपारी होईल डेकोरेशन. शुभम आणि प्रशांत थोड्या वेळाने जातील तिथं.

अजिंक्य : तू कधी जाणारेस दवाखान्यात ?

राज : पप्पा येतायत घरी. ते आले कि लगेच जाणारे. पप्पाना घरी सोडलं कि लगेच मी तिकडं कॅफेवर येईन. वहिनींना भारी सरप्राईज असेल. तू सांगितलं तस वॉल डेकोरेशन असेल. पूर्ण खोलीत फुगे असतील वर-खाली. मध्ये एक टेबल त्यावर केक आणि केक कापला कि, सुरी बाजूला ठेवल्यावर वरून तू घेतलेली सिल्व्हर रिंग वहिणींच्या समोर येईल. ती तू त्यांना घातली कि मग सगळ्या लाईट बंद होतील. भिंतीवर प्रोजेक्टरने तुझे आणि वहिणींचे सगळे फोटो म्युझिकवर प्ले होतील. ती व्हिडिओ संपली कि, तू त्यांना घेऊन शेजारच्या खोलीत जा. तिथे पूर्ण अंधार असेल. मध्ये दोन मोठ्या मेणबत्त्या सुरु असतील. त्या प्रकाशात ठेवलेले वहिणींचे आवडते पदार्थ असतील. ते खाऊन झालं कि, तिथून डावीकडे एक जिना आहे तिथून वर जायचं. वर एक खोली आहे. फुल सेंटेड असेल ती रुम. प्रोटेक्शन पण ठेवलंय उशीखाली. मग तुमचं झालं कि कॉल करायचा मला. मग मी येतो प्रदीपची स्विफ्ट घेऊन. मग वहिनी, तू, मी आणि प्रशांत आपण जाऊन फिल्मला. आणि मग नंतर त्यांना सोडू घरी. ओके का ?

अजिंक्य : तू सगळं ठरवलंय तर मी काय करायचं ?

राज : बस का ? मित्रासाठी काहीपण. तू फक्त एक काम कर, प्रशांतला अर्धातास आधी कॉल करूनल वहिनींना कोणता केक आवडतो तो आणायला सांग. बर ऎक पप्पा आलेत. जातो. प्रशांतला सांग फक्त केक आणायला.

अजिंक्य : चालेल, जा आणि ये लवकर तिकडं.

राज : येस. बाय.

अजिंक्य : बाय.

कॉल कट झाला. अजिंक्य आरशासमोर गेला आणि त्याने शर्ट काढला. कपाटाच दार उघडून त्याने पांढरा शर्ट बाहेर काढला. तो घालून त्याची बटन लावत तो विचारात हरवला. सगळे कपडे बदलून त्याने केसांना वॅक्स लावलं आणि केस नीट सावरून त्याने सेंट फवारला आणि त्याने गाडीची चावी घेतली. बाहेर येऊन त्याने गाडी सुरु केली. तो निघाला फ्लॉवर डेकोरेटरकडे. तिथं जाऊन त्याने अजिंक्य लव्हज निशा नावाचा फुलांचा बदाम करायला सांगितला. तो बदाम होण्यासाठी दोन तास लागणार होते. त्याने पैसे दिले आणि प्रशांतला सांगून तो बदाम झाल्यावर कॅफेत न्यायला सांगितलं. तिथून तो निघाला पेट शॉपकडे. वाटेत त्याने कानात हेडफोन लावले. आणि निशाला कॉल लावून तो गाडी चालवायला लागला.

अजिंक्य : निशु, काय करती तू ?

निशा : अग काही नाही, आवरतेय मी माझं. फ्रेडन्स येणारेत ना इकडे बर्थडे सेलिब्रेट करायला माझा.

अजिंक्य : आई आहेत वाटत, पण अजून दोन-तीन तास आहेत ना.

निशा : हो ते असेच जातील. कळणार पण नाही.

अजिंक्य : होका.

निशा : होना. गेली आई बाहेर. मला ना आज तुला भेटायचं म्हंटल तर कस तरी होतंय. पहिल्यांदा आपण भेटलो होतो ना तेव्हा पण अस वाटलं नव्हतं इतकं अस काहीतरी होतंय.

अजिंक्य : मला पण तसच होतय. आणि आजच होईल अस, नेक्स्ट टाईम करू तेव्हा नाही अस काही वाटणार. आणि अस हि कधी ना कधी पहिली वेळ हि असतेच. आज आपल्यात जे होईल त्याने आपल्यातलं अनोळखीपण सगळं संपून जाईल.

निशा : मला तू माझा झालेला हवा आहेस. त्यामुळे मला काहीही करावं लागलं तरी चालेल. आत्ता जे होतय किंवा वाटतय ते पण जगून घेईन तुझ्यासाठी पण ऎक ना.

अजिंक्य : काय ?

निशा : प्रोटेक्शन ?

अजिंक्य : डोन्ट वरी आहे सगळं.

निशा : नक्की ना ?

अजिंक्य : माझ्यावर विश्वास आहे ना ?

निशा : हो.

अजिंक्य : मग झालं तर तुझा विश्वास कधी मी तोडणार नाही. सगळं व्यवस्थित होईल. घाबरू नकोस जास्त. त्याबद्दल विचार कर म्हणजे रोमँटिक विचार कर. म्हणजे मजा येईल.

निशा : नको, आत्तापासूनच. तिथं आले कि बघू. ऎक ना अजिंक्य....

भाग 03

अजिंक्य : आय लव्ह यु टू...

निशा : काय रे यार तू, मला बोलूच देत नाही.

अजिंक्य : अग अस पुढच्याच्या मनातलं ओळखायला येणं पण खूप मोठी गोष्ट आहे..

निशा : हा. तेपण आहे. तू कुठं आहेस ?

अजिंक्य : आहे बाहेर जरा. घरात बसलं तर करमेना म्हणून म्हंटल बाहेर फिरून यावं. वेळ पण जाईना त्यात. म्हणून बाहेर आलोय.

निशा : काळजी घे, जास्त उन्हात फिरू नकोस. नाहीतर मला भेटायला आल्यावर स्किन डार्क झालेली दिसेल. आपल्याला फोटो पण काढायचेत.

अजिंक्य : कोण आलं नाही का अजून घरी ?

निशा : म्हणजे ?

अजिंक्य : काही नाही.

निशा : सांग ना.

अजिंक्य : अग म्हणजे खरी खरी स्नेहल आली नाही का तुला भेटायला ?

निशा : येतीय.

निशा : आली वाटत. बेल वाजतीय.

अजिंक्य : बर ऐक तू कर एन्जॉय. मी जरा गाडी चालवतो. पुढे पोलीस असतात चौकात. अडवतील उगीच.

निशा : हा नीट जा.

निशा कॉल कट करून दाराजवळ गेली. दार उघडलं तर दारात एक माणूस पार्सल घेऊन उभा होता. तिने ते घेतलं. त्याने दिलेल्या कागदावर सही केली आणि ती पार्सल घेऊन दार लावून आतल्या खोलीत आली. तिला मागच्या महिन्यात आवडलेलं एक ब्रेसलेट जे साधं एफ. सी. रोडला आवडलेलं. अजिंक्यने तेव्हाच त्याचा फोटो काढलेला आणि जसच्या तस त्याने चांदीच बनवून घेऊन ते तिला पार्सल केलेलं आजच्या दिवसासाठी खास.

तिने ते हातात घातलं आणि एक फोटो काढून त्याला पाठवला. आता अजून काय बोलायचं ? तिच्या मनात शब्दांऐवजी अजिंक्यसाठी प्रेम आणखी वाढलेलं.

अजिंक्य पेट शॉपमध्ये गेला. तिथं त्याने निशाला आवडतात म्हणून दोन गोल्डफिश घेतले. आणि एक मांजराच पिल्लू घेऊन तो तिथून पायलच्या घरी गेला. पायल निशाच्या घराजवळ राहायची. पायलला मासे आणि मांजराच पिल्लू देऊन तो निघून गेला. थोड्या वेळातच निशाच्या घराचं दार वाजलं. पायल आत आली. पायलला घेऊन निशा आतल्या खोलीत गेली. पायलने पहिलं तिला दोन गोल्डफिश असलेली पाण्याची पिशवी दिली. आणि निशाने लागलीच हातात ती पिशवी घेऊन पायलला थँक्स बोलली. घरात एक फिश पॉट पडून होतात त्यात तिने लगेच पिशवी उघडून ते दोन मासे त्या पॉटमध्ये सोडले. आणि इतका वेळ बास्केटमध्ये झोपलेलं मांजराच पिल्लू म्याव म्याव करायला लागलं. आणि पायलने बास्केटला उघडण्याआधी निशा बास्केट उघडते आणि ते पिल्लू घेऊन लाडाने उचलून त्याला जवळ घेत होती. किती तरी वेळ ती त्या पिल्लासोबत बसून पायलला पूर्ण विसरून गेली. नंतर जेव्हा ते पिल्लू तिच्या मांडीवर शांत बसलं तेव्हा निशा पायलचा हात धरते. आणि थँक्यू म्हणते. आणि पायल पर्समधून एक मोठी कॅडबरी काढते आणि तिला देताना बोलते, हे फक्त माझ्याकडून.

निशा : आणि हे ?

पायल : तुझा तो.

निशा : खर ?

पायल : हो. मगाशी देऊन गेला माझ्याकडे. आवडलं का ?

निशा : आवडला का काय.. खूप खूप जाम आवडलं.

पायल : सांगते मी त्याला मग मेसेज करून.

निशा : नको मी सांगते नंतर.

पायल : बर सांग पण नक्की सांग.

निशा आणि पायल दोघी त्या पिल्लासोबत वेळ घालवतात.

भाग 04

पायल निशाची नजर चुकवून अजिंक्यला मिसकॉल देते. निशाची आई घरी येऊन पुन्हा बाहेर जाते. जाताना निशाला सांगते मला यायला तासभर लागेल तोपर्यंत कुठे बाहेर जाऊ नकोस. आई जाते. निशा आत येऊन पिल्लासोबत खेळत पायलशी बोलत असते.

पायल : लकी आहेस तू.

निशा : का ?

पायल : अजिंक्य खूप भारी आहे.

निशा : हो. आमचं ठरलंय लग्न करायचं पुढच्या वर्षी.

पायल : नक्की कर. खूप भारी होईल.

निशा : कुणाला सांगू नकोस तुलाच सांगतेय फक्त. पण आज आम्ही दोघ एकत्र टाईम स्पेंड करणार आहे. खूप जवळ येऊ आम्ही आज. तो माझ्यासाठी खूप करतो. आज मी करेन त्याच्यासाठी त्याला हवं ते. खूप प्रेम करतो तो माझ्यावर. काल रात्रभर तो कॉल मेसेज करून बर्थडे विश करतोय. सकाळी पण थोडा वेळ झोपून पुन्हा काय काय मला सरप्राईज देतोय. एवढं कोण करत आजकाल ? आणि तो नुसतं वस्तू देऊन नाही मन लावून प्रेम करतो माझ्यावर. हा माझा दुसरा बर्थडे आहे आमच्या रिलेशन मधला. याआधी तर माझं कुणाशी काही नव्हतं तुला माहितेय. उशिरा का होईना पण अजिंक्य मिळाला मला. आणि मला इच्छा पण नाही कुणाच्यात. दोन वर्षात त्याच माझ्यावरच प्रेम एक अंश पण कमी झालं नाहीये. उलट रोज वाढत जातंय. मी खूप हॅप्पी आहे. माझ्या एवढ्या फ्रेंड्समध्ये एक तूच माझी बेस्ट आहेस. म्हणून तुला सांगितलं.

पायल : आणि मीच राहणार तुझी बेस्ट.

निशा : थँक्स पल्लू.

दाराची कडी वाजली.

निशा : दार उघडतेस का ?

पायल : मी बघते या पिल्लाला तू बघ जा.

निशा पिल्लू पायल कडे देऊन बाहेर आली. तिने दार उघडलं आणि दारात अजिंक्य. तिच्या हृदयाची धडधड अशी काही सुरु झाली कि हृदय आता फक्त बाहेर यायचं बाकी होत.

अजिंक्य पुढे सरकला. निशा मागे सरकली. अजिंक्य अजून तीन पावलं पुढे सरकला. निशा मागे तेवढीच सरकली. अजिंक्यने अंदाजाने हात मागे घेऊन दार लावलं आणि कडी लावली. पायलला माहित होत कोण आलंय. तिनेच त्याला मिसकॉल दिलेला. गिफ्ट तिच्याकडे देताना अजिंक्यने तिला सांगितलेलं घरी कोणी नसेल तर मिसकॉल दे. पण जेव्हा आई येऊन पुन्हा गेली तेव्हा तिने त्याला मेसेजच करून सांगितल कि आई नाही घरी एक तास म्हणून. पायाल आतलं दार हळूच लावून घेते. बाहेर अजिंक्य आणि निशा समोरासमोर उभे. अजिंक्य तिला फक्त बघत होता. ती खूप सुंदर दिसत होती. इतकी कि, इतकं सुंदर या जगात अजून काही असेल का या विचारात तो होता. तिचे ते घारे डोळे. एका बाजूला सोडलेले केस, घातलेला रेड वेलवेट कलर वनपीस, मारलेला गोड सेंट, आणि गोऱ्या रंगावर केलेला फिकट मेकअप. ते सौंदर्य आणि ते बघण्याची मजाच काही औरच होती. अस सौंदर्य दुसऱ्या कोणत्या मुलीत असेल अस अजिंक्यला वाटत नव्हतं. अजिंक्य आपल्याकडे अस बघताना बघून निशा लाजेने कधीच पाघळली होती. अजिंक्यने तिचे दोन्ही हात हातात घेतले. आणि आत्ता कुठे काही क्षणापूर्वी ताब्यात आलेली हृदयाची धडधड पुन्हा सुरु झाली.

निशा त्याच्या डोळ्यात बघायला लागली. शोधायला लागली. आणि अजिंक्यने फक्त एक स्माईल दिली. मग तिने त्याच्या हातातून उजवा हात सोडवून त्याच्या दाढीवरून हात फिरवला. तो हात तसाच गालावरून हनुवटीवरून ओठांवर आला. त्याच्या मिशीची दोन्ही कडेची टोक तिने उचलली. आणि त्याच्या जवळ जाऊन तिने त्याच्या जवळ स्वतःला घेतलं. मग त्याच्या ओठांना स्वतःच्या ओठात पकडलं.

भाग 05

त्याने तिला जवळ आणखीच ओढलं. हाताने तिला मारलेली मिठी घट्ट आणि बंद डोळ्यांना सैल करत त्याने डोळे उघडले. तिने तिच्या सैल पापण्या घट्ट दाबून घेतल्या. आणि त्याच्या ओठांना आणखी जोरात ओठात पकडल. अजिंक्यवर पूर्ण अंग झोकून दिल तिने. आणि अजिंक्य मागे सरकत दाराला टेकूनच उभारला. अजिंक्य तिच्या पाठीवरून हात फिरवत होता ती त्याच्या केसातून हात फिरवत होती. मिनीटभराच्या नंतर दोघ थांबली. दोघांचे श्वास गुदमरलेले. जेव्हा श्वास घेऊन झाले, निशा ओल्या ओठांना पुसते. जराशी उरलेली लिपस्टिक बाजूला फिस्कटली. आणि अजिंक्यने तिला जवळ ओढून तिच्या त्या फिस्कटलेल्या लिपस्टिक वरून ओठ फिरवत पुन्हा तिच्या ओठांना स्वतःच्या ओठात ओढून घेतलं. निशाही हरवून गेली. अजिंक्यने तिला फिरवलं. आणि तिला मागून मिठी मारून तिच्या केसांना एकबाजूला करत तिच्या मानेवर ओठ फिरवले. तिथून वर येत त्याने कानाला ओठात पकडलं. ओलसर झालेल्या त्या उजव्या कानावर फुंकर मारली. त्यामुळे तर निशाच्या अंगावर काटा आला. आणि तिने अजिंक्यचा हात जो तिच्या पोटाला घट्ट धरून होता त्या हातावर ठेवला आणि हळू आवाजात आय लव्ह यू म्हणाली. आणि अजिंक्य तिला अजून स्वतःत ओढत आय लव्ह यू टू म्हणाला. मिठी सुटली आणि अजिंक्यने तिची केस धरले. ती थांबली. त्याच केसांनी तिला मागे ओढलं. आणि ती फिरून त्याच्या मिठीत आली.

निशाचा मोबाईल आतल्या खोलीत होता त्यावर तिच्या आईचा कॉल आला. पायलने तो उचलला. ती बोलली. आणि आईचा निरोप सांगायला ती बाहेरच्या खोलीत आली. निशा आणि अजिंक्य दोघे एकमेकांत हरवलेले बघू तिला काय करावं सुचत नव्हतं. ती पुन्हा आत गेली. आणि तिने अजिंक्यला कॉल केला. अजिंक्यने मोबाईल घेतला. आणि कुणाचा कॉल आलाय बघणार तेवढ्यात निशा त्याच्या हातून मोबाईल घेते आणि कॉल कट करते आणि अजिंक्यला जवळ ओढून घेते. कॉल कट झाला म्हणून पायल शेवटी बाहेर आली आणि तिने निशाला हाक मारली. अजिंक्य आणि निशा दोघे दचकले. आणि दोघ बाजूला झाले. अजिंक्य केसातून हात फिरवतो. निशा पायल जवळ जाते.

निशा : काय ?

पायल : आई येतीय. सामान घेऊन दारात रिक्षा येईल आता. अजिंक्य तू जा लवकर.

निशा त्याच्याकडे बघते. अजिंक्य दार उघडतो. आणि मागे वळून तिला एकदा बघतो. आणि निघून जातो. निशा दारात जाऊन त्याला बघते. निशाला पायल पाणी आणून देते. थोड्यावेळानी आई आली. रिक्षातुन सामान काढून निशा घरात ठेवते. पण सगळा वेळ ती अजिंक्यच्याच विचारातच होती. इकडे अजिंक्य कॅफेवर जाऊन बघतो सगळी सजावट झाली का ते. राज अजून हॉस्पिटल मधून आला नव्हता. बाकी दोघे तिथं काम करत होते. अजिंक्य तिथंच बसून संध्याकाळीची फिल्मची तिकीट बुक करतो. आणि निशाला कॉल करतो. पण तिच्याकडे तिच्या मैत्रिणी आलेल्या आणि तीच चार्जिंग संपत आलेलं म्हणून तिने मोबाईल चार्जिंगला लावलेला. अजिंक्यने दोन कॉल केले आणि नंतर व्हाट्सअप उघडलं तेव्हा त्याला तिचा मेसेज दिसला. की मी मोबाईल चार्जिंगला लावतेय.

अजिंक्य तिथंच थांबून मित्रांना सजावटीसाठी मदत करायला सुरुवात करतो. आनंदी वातावरण होत सगळं पण बाहेर सगळं ढगाळलेलं. पाऊस पडणार होता. आणि अशा पावसात प्रेम करायला कुणाला आवडणार नाही ? अजिंक्य पावसाची वाट बघत होता. आणि निशाची पण.

बराच वेळ सजावटीमध्ये गेला. सजावट झाली आणि अजिंक्य प्रशांत आणि शुभम तिघ त्याच कॅफेत खात बसले. खात असताना प्रशांतला घरून कॉल आला. प्रशांत काही वेळासाठी घरी गेला. शुभमला गाडी चालवता येत नव्हती. तो प्रशांत सोबत तिथे आलेला. अजिंक्य आणि शुभम दोघे बसले खात. थोड्यावेळाने राजचा कॉल आला. त्याने सांगितलं येताना तो उशिरा येईल जरा. पाऊस पडत होता आणि त्यामुळे त्याला वेळ लागेल. इकडे प्रशांत ही पावसामुळे घरीच अडकला. आणि त्याचा अजिंक्यला कॉल आला.

आपली छोटीशी आर्थिक मदत कुणाला तरी खूप मोठा आधार देऊ शकते.

Copyrighted@2018

(कथेतील कोणताही भाग किंवा संवाद परवानगी शिवाय सोशल साईट, ब्लॉग-वेबसाईट किंवा मालिका फिल्म्समध्ये लिहू किंवा दाखवू नये. अन्यथा आर्थिक दंड भरावा लागेल)

WARNING..!

Stories

Contact form